Więcej akcji, więcej walki, dużo zabawnych smaczków. Chyba nieco lepsza od poprzedniego tomu.

Więcej akcji, więcej walki, dużo zabawnych smaczków. Chyba nieco lepsza od poprzedniego tomu.

To jest silny przedruk serii Akta Harrego Drezdena. Napisanej przez Jima Butchera. Podobieństwo do tamtej serii jest uderzające w każdym aspekcie, tylko detale zmienione. 80 proc. książki jest o zbieżnych pomysłach całej serii.

To jest silny przedruk serii Akta Harrego Drezdena. Napisanej przez Jima Butchera. Podobieństwo do tamtej serii jest uderzające w każdym aspekcie, tylko detale zmienione. 80 proc. książki jest o zbieżnych pomysłach całej serii.

W sierpniu nie miałam dużo czasu na czytanie, ale przesłuchałam sporo audiobooków o takiej właśnie lżejszej, rozrywkowej treści, gdzie nie musiałam się bardzo skupiać.

Druga część Kronik Żelaznego Druida podobała mi się trochę mniej niż pierwsza. Nadal najbardziej lubię Oberona, a gonienie za niemieckimi wiedźmami w czarnym lateksie nie specjalnie mnie wciągnęło.

W sierpniu nie miałam dużo czasu na czytanie, ale przesłuchałam sporo audiobooków o takiej właśnie lżejszej, rozrywkowej treści, gdzie nie musiałam się bardzo skupiać.

Druga część Kronik Żelaznego Druida podobała mi się trochę mniej niż pierwsza. Nadal najbardziej lubię Oberona, a gonienie za niemieckimi wiedźmami w czarnym lateksie nie specjalnie mnie wciągnęło.

Bardzo lubię drugie tomy. Znam już bohaterów i miejsce akcji, znam wydarzenia z poprzedniego tomu - dzięki temu czuję się wtajemniczona a książka jest bardziej swojska. Czytam o kimś, kogo już wiem - lubić czy nie lubić. Początek serii to też czas, kiedy nie zdążyłam się jeszcze historią znudzić a autorowi nie wyczerpały się jeszcze pomysły. Dokładnie tak było w przypadku "Raz wiedźmie śmierć", która jest drugim tomem "Kronik żelaznego druida".


Atticus dopiero co starł się ze swoim starym wrogiem i wiele zapłacił za wygraną, kiedy staje przed nim nowe niebezpieczeństwo. Tylko dzięki swojej ogormnej paranoi na punkcie bezpieczeństwa udaje mu się nie zginąć w wyniku niespodziewanego ataku magicznego. Ale nowy wróg nie podda się po jednej nieudanej próbie. Atticus zawiera więc przymierze ze swoimi starymi znajomymi - polskimi wiedźmami. Zaciąga też kolejne długi wdzięczności, które nie tak łatwo będzie spłacić.


Druid Atticus to bohater, który jak magnes działa na problemy. I chyba w ten sam sposób przyciąga sympatię - nie tylko innych bohaterów, ale przede wszystkim czytelnika. Jego nie da się nie lubić. Jest dobry, zabawny i inteligentny. I absolutnie nie ma w nim przesady ani nadmiernej idealizacji. Jego kolejne przygody są w równym stopniu zabawne co ekscytujące. W akcji nie ma ani chwili przerwy, cały czas coś się dzieje.


Tempo akcji oraz sama fabuła bardzo mocno przypomina mi serie o Anicie Blake czy Mercedes Thompson. Główny bohater czy bohaterka są obdarzeni jakimś rodzajem magicznych mocy i starają się prowadzić zwyczajne, ludzkie życie, utrzymując jednocześnie przyjacielskie kontakty z różnymi rodzajami istot magicznych. Zazwyczaj przypadek sprawia, że wpadają w tarapaty i potrzebują pomocy innych. Później muszą się im odwdzięczyć w ich problemach, albo też pozbycie się jednego kłopotu automatycznie generuje kolejny. I tak się to kręci, przez kolejne tomy. Serie o Anicie i Mercedes porzuciłam po kilku tomach, bo już miałam przesyt, i podejrzewam, że w przypadku Żelaznego Druida w końcu będzie tak samo.


Jeśli lubicie długie serie magicznych przygodówek, to jak najbardziej polecam. Przy "Kronikach Żelaznego Druida" nie będziecie się nudzić, a i niejeden raz się szczerze zaśmiejecie.

Bardzo lubię drugie tomy. Znam już bohaterów i miejsce akcji, znam wydarzenia z poprzedniego tomu - dzięki temu czuję się wtajemniczona a książka jest bardziej swojska. Czytam o kimś, kogo już wiem - lubić czy nie lubić. Początek serii to też czas, kiedy nie zdążyłam się jeszcze historią znudzić a autorowi nie wyczerpały się jeszcze pomysły. Dokładnie tak było w przypadku...

Czytadło pełne humoru i akcji. Takie coś małego i szybkiego "na ząb". Uważam że o ile początek ładnie rozwija fabułę, o tyle koniec bardzo hamuje i można by powiedzieć po łebkach opowiada historię. Oczywiście znalazły się też wątki wskazujące na to co będzie się działo w następnej części.
Dobry lekki kawałek opowieści utrzymany w humorystyczno-erotycznym klimacie.

Czytadło pełne humoru i akcji. Takie coś małego i szybkiego "na ząb". Uważam że o ile początek ładnie rozwija fabułę, o tyle koniec bardzo hamuje i można by powiedzieć po łebkach opowiada historię. Oczywiście znalazły się też wątki wskazujące na to co będzie się działo w następnej części.
Dobry lekki kawałek opowieści utrzymany w humorystyczno-erotycznym klimacie.

Druga część przygód Żelaznego Druida. Celt pomaga polskim wiedźmom pozbyć się konkurencji.

Druga część przygód Żelaznego Druida. Celt pomaga polskim wiedźmom pozbyć się konkurencji.

Nie straciło poziomu, dalej sprawia frajde!

Nie straciło poziomu, dalej sprawia frajde!

Ta historia zaczyna się bezpośrednio w momencie gdzie kończy się tom poprzedni. Dlatego ostrzegam przed małymi spojlerami co do tomu 1 - Kronik żelaznego Druida.

Lubicie jak w zagranicznych książkach pojawiają się polskie akcenty? Ja zawsze się uśmiecham się, gdy autor postanawia dać postaci polskie korzenie ;)

W tym tomie Atticus może zapomnieć o swojej anonimowości, którą cieszył się od lat. Poprzez pokonanie irlandzkiego Boga miłości stał się ciekawostką wśród innych bogów, którzy zaczęli składać mu oferty pracy i zachęcać by zabił tego lub innego, w ich imieniu. Szczególnie popularne wśród zamówień staje się zabicie Thora, o które prosi go także jeden z jego przyjaciół. Muszę przyznać, że obrażony wampir, jest przezabawnym elementem tej fabuły. Gdyby tego było mało to Attikus musi poradzić sobie z demonem, który umknął z poprzedniej bitwy i atakuje dzieci ze szkoły, z Bachantkami, które chcą wprowadzić Sodomę do miasta, oraz z niemieckimi wiedźmami które polują nie tylko na niego ale i na sabat polskich czarownic pod przywództwem Maliny.

Jak i w tomie poprzednim panteony bogów z różnych mitologii mieszają się na stronach tej historii, od Matki boskiej przez Kojota do bogów Nordyckich. Nie brakuje też postaci, które poznaliśmy w tomie poprzednim.

Najbardziej chyba jednak lubię nieskomplikowany humor tej książki i lekkość pióra autora.

Bohaterowie mimo że mają tysiące lat to czasem podejmują irracjonalne decyzje, nie do końca mądre i nie bez konsekwencji.

Fajnie że poznajemy kolejne możliwości i umiejętności druida i dowiadujemy się więcej o dawnym życiu naszych bohaterów, a w szczególności o rodowych wiedźmach, które zdecydowanie zaliczam do grona ulubionych postaci.

Generalnie polecam tą serię jako czystą rozrywkę. Wiadomo nie jest to nic głębokiego, czy nadzwyczajnego, a w wątkach czasem można się pogubić, ale jest tu dużo uśmiechu i akcji i świetnie się tego słucha w audiobooku.

Ta historia zaczyna się bezpośrednio w momencie gdzie kończy się tom poprzedni. Dlatego ostrzegam przed małymi spojlerami co do tomu 1 - Kronik żelaznego Druida.

Lubicie jak w zagranicznych książkach pojawiają się polskie akcenty? Ja zawsze się uśmiecham się, gdy autor postanawia dać postaci polskie korzenie ;)

W tym tomie Atticus może zapomnieć o swojej anonimowości,...

Jeszcze lepsza niż pierwsza część. Pełna humoru, akcji i wszystkiego co potrzebne, żeby się rozerwać.

Jeszcze lepsza niż pierwsza część. Pełna humoru, akcji i wszystkiego co potrzebne, żeby się rozerwać.

O ile lektura (właściwie słuchanie przy gotowaniu, ale cii) pierwszego tomu była całkiem spoko, to w tym tomie albo mi spadła tolerancja na niekonsekwentnych bohaterów o mentalności nastolatka na początku dojrzewania, albo Atticus jest totalnym dzbanem. Niby gościu żyje już ileśtam wieków, niby z wielu pieców jadł chleb i widział "rzeczy" (a nawet wyryćkał Morrigan),a na widok laski ślini się bardziej niż jego pies Oberon na widok przekąski.
Bohaterowie drugoplanowi to niezły koktajl: polskie wiedźmy, wspomniany pies Oberon, monitoring sąsiedzki, wilkołaki i wampiry. Z takich elementów można było lepszą opowieść skleić.

O ile lektura (właściwie słuchanie przy gotowaniu, ale cii) pierwszego tomu była całkiem spoko, to w tym tomie albo mi spadła tolerancja na niekonsekwentnych bohaterów o mentalności nastolatka na początku dojrzewania, albo Atticus jest totalnym dzbanem. Niby gościu żyje już ileśtam wieków, niby z wielu pieców jadł chleb i widział "rzeczy" (a nawet wyryćkał Morrigan),a na...