W drodze do domu
Myślami zawracam dzień, wchodzę tylnymi
drzwiami rozrywając zaciskającą się
pętlę czasu. Można zapomnieć, wygładzić
włosy i kontur twarzy, ale rozpamiętywanie
to nie tylko żal. Uczę się siebie dotykając
klawiszy minionych chwil. Porcelanowy dźwięk -
i nastaje wieczór z różaną herbatą.
Tysiące godzin stąd babcia ma trzydzieści lat
i nie wie nic o moim istnieniu; moje dłonie drżą,
paznokcie tykają zegarem; przystojniak, który
będzie moim dziadkiem, tajemniczym kluczem wprawia
wskazówki w ruch. Pod powieką odczytuję przeszłość.
Mogłabym o niej zapomnieć, ale wtedy byłabym
Anną mieszkającą w domu bez fundamentów.


Do recenzji tej niezwykle wyjątkowej poezji przygotowywałam się od jakiegoś czasu. Dzisiaj w Międzynarodowym Dniu Poezji nie wypada o niej nie wspomnieć. Już wizualnie tom poezji Anny Biegańskiej zachwyca niby to prostotą, ale za którą kryje się nuta lirycznych obrazów. Twarda oprawa i estetycznie wykonane wnętrze, z niezwykle klimatycznymi ilustracjami Katarzyny Purgał tworzą mozaikę niespotykanych, unikalnych patchworkowych iluminacji, z których każda to odrębny element życia człowieka. Właśnie jemu - podmiotowi ludzkiemu - poetka poświęca swój tom. Delektowałam się każdym wierszem z osobna czując jego tętno głęboko w sercu. Nawet nie wiecie, jak wiersze Ani są bliskie każdemu z nas.

Poetka ma niesamowity dar obserwacji, krojąc na miarę każdą frazę wiersza, ujmując trafnością przemyśleń, głębią refleksji. Buduje obrazy wyłapując z kadrów codzienności konsensus istoty człowieka. W tej poezji bowiem poetka skupia się zarówno na jego charakterności, jak i psychologii - stawiając pytania, pozostawiając przestrzeń na przemyślenia, tworząc swoje wizje i koniugacje myśli, uczuć i emocji. Ale Anna Biegańska uzewnętrznia również siebie - jakby w krzywym zwierciadle, podkreślając wagę czasu: "Jestem rupieciarnią używanych słów/ ułożonych na półkach wersów—/ bezimienna i pusta w okładkach ścian// przywdziewam słowa i szukam siebie/ ale wciąż nie ma mnie w tym czarnym/ sznurze pereł na białym dekolcie kartki".

W tych przestrzeniach czasowych człowiek ukazany jest na wiele sposobów, w różnych odniesieniach, przebrzmieniach słów. W tych wierszach człowiek odmienia się na wszystkie przypadki, jest podmiotem który płacze, przeżywa, rozgaryna swoje przewinienia, zastanawia się, rozprawia, dyskutuje. Człowiek w wierszach Anny Biegańskiej wykształaca swoją definicję człowieczeństwa dążąc pod warstwy, którymi okrywa swoją codzienność, pozwalając wypłynąć wszelkim iluzjom, czy złudzeniom na powierzchnię, by poddać ich empirycznemu poznaniu. Taki właśnie jest kształt człowieka w wierszach Anny. Prawdziwy, szczery, radosny, smutny, zamyślony. Człowiek, który poddaje się bezwiednie głębszym refleksjom, pozwala na chwile zapomnienia, wspomina, przywołuje ważne wydarzenia, sugestywne daty z kalendarzy świata, pokazuje swoją prostotę, ale i wielopłaszczyznową psychologię.


Semantyka filozofii liryki "Komu człowiek?" to także niezwykle ważne pytanie stanowiące jego tytuł. Podstawą do odpowiedzi niech posłużą wiersze i ich lektura - nie analityczna, ale ta z głębi duszy i serca. Charakterystyczna dla nich jest naturalność i artyzm. Bo słowa poetki i ilustracje w tomie to jednolita i kunsztowna całość. Sens odpowiedzi zaś każdy odnajdzie w swoim sercu. Dla mnie to była i jest cudowna podróż po bezdrożach ludzkiej fizjonomii, bo wiem, że po te wiersze sięgać będę nieustannie.

Wzruszające przeżycie. Wyraziste brzmienie poszczególnych fraz wydobywa z każdego wiersza esencję i poruszające iskry indywiduum. To poezja wartka, sentymentalna, z melodyjną nutą. Zachwyca rymem, płynnym rytmem, barwą, ale i dźwiękiem konstelacji poruszanych tematów. To jest właśnie to, na co długo czekałam! Polecam bardzo!


https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2019/03/wyjatkowy-tom-lirycznej-poezji-komu.html?fbclid=IwAR3ylIcd1gaPPRIFeGekvvzqRjYDQbnfa2ie0uPbXg-uXbe5SxxyXWz5oc0

W drodze do domu
Myślami zawracam dzień, wchodzę tylnymi
drzwiami rozrywając zaciskającą się
pętlę czasu. Można zapomnieć, wygładzić
włosy i kontur twarzy, ale rozpamiętywanie
to nie tylko żal. Uczę się siebie dotykając
klawiszy minionych chwil. Porcelanowy dźwięk -
i nastaje wieczór z różaną herbatą.
Tysiące godzin stąd babcia ma trzydzieści lat
i nie wie nic o moim...

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2018/11/komu-czowiek-anna-bieganska.html

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2018/11/komu-czowiek-anna-bieganska.html

Opinia całkowicie nieobiektywna, ale szczera.

Opinia całkowicie nieobiektywna, ale szczera.