Jodoziory – mała miejscowość na Suwalszczyźnie. To właśnie tam dochodzi do nietypowego nasilenia zła pod każdą postacią – aktów agresji, chorób, zaginięć, śmierci. Wśród mieszkańców krąży legenda, że to miejsce niegdyś zamieszkiwała czarownica. To w Jedoziorach kumuluje się zła energia, która popycha mieszkańców do okrutnych zbrodni...

Na miejsce przybywa policjant z komendy miejskiej w Suwałkach Vytautas Česnauskis wraz z partnerem Chesterem. Próbują rozwikłać tajemnicę rzekomego samobójstwa miejscowego policjanta, ale im bardziej zagłębiają się w tę sprawę, tym więcej nieprawdopodobnych faktów wypływa na światło dzienne. Jedno jest pewne, to, co dzieje się współcześnie, jest echem tego, co miało miejsce w Jodoziorach w latach siedemdziesiątych. Policjantom oraz mieszkańcom wioski grozi wielkie niebezpieczeństwo...


Przede wszystkim klimat. Cymesik. Pierwsze dwieście stron dosłownie się połyka, na wieczornym spacerze spierdziela ile sił w nogach na widok dziwnego tajemniczego, opalizującego światła w oddali. Akcja osadzona została w małej wiosce na Suwalszczyźnie. Jest chłodno, ciemno, zimno, szybko zapada zmrok, wydłużają się cienie, robi się niepokojąco. Czytelnik wsiąka w aurę niepewności, wkręca się w spiralę strachu i niewiadomej. Groza wyziera z kart powieści.

Niebywale śmiałym posunięciem jest kreacja głównego bohatera. Vytautas to kawał chłopa, inteligentny, elokwentny i... chorobliwie wręcz nieśmiały. W polskich powieściach nie było do tej pory miejsca dla niepewnych siebie, wrażliwych, a nawet lekko zakompleksionych facetów. Vytautas kradnie czytelnicze serce swoją absolutną delikatnością zamkniętą w ciele wielkiego, przystojnego gościa.


Sama intryga i jej zakończenie z twistem pod koniec to naprawdę kawał dobrej roboty. Nie sposób domyśleć się kto, jak, gdzie i w jaki sposób.


Inkub to przede wszystkim historia o magii, czarownicach i złych mocach, które zagnieżdżają się w miejscu, rzeczach i ludziach siejąc spustoszenie w niewielkiej społeczności. Dzięki dwutorowej narracji czytelnik dozuje emocje związane z czasami, w których rzeczywiście żyła czarownica, a czasem teraźniejszym, w którym rezonuje zło. Zło, które prawie 40 lat wcześniej zapuściło w tym miejscu korzenie. Ale Inkub to także opowieść o uporze, determinacji, poszukiwaniu własnej wartości i... miłości. Sporą rolę odgrywa w powieści warstwa obyczajowa. Dla jednych będzie to doskonałe dopełnienie intrygującej opowieści o mroku, dla innych nudnym przerywnikiem. Autor w bardzo wiarygodny sposób maluje tło: opisuje obyczaje niewielkiej wioski, umiejętnie wplata w treść zwyczaje, wierzenia i taka codzienność wsi.


Do największych minusów powieści muszę zaliczyć zbyt wolne tempo akcji. Lubię, naprawdę lubię rozkoszować się w niespiesznie toczącym się rytmie powieści, jednak umiejętnie stworzony klimat grozy został poniekąd, przez niespieszną, grzęznącą niekiedy akcję, lekko rozmyty. Od około 300 strony usilnie próbowałam doszukać się zrywu energetycznego, podrygu emocjonalnego. Niestety.


Spory dylemat przysparza mi ocena dialogów. Bo w większości wymiana zdań miedzy bohaterami zarówno w czasach współczesnych jak i w latach 70-tych była lekka i wiarygodna. Pojawiały się jednak dialogi bardzo wymuszone, pozbawione pazura, swego rodzaju oschłości, szczególnie miedzy Chesterem a Vytautasem. Zabrakło mi autentyczności.


Reasumując: Inkub to ciekawa, nasycona szczyptą grozy historia, napisana lekkim stylem. Fragmentów stricte przerażających jest niewiele, ale niepokojący klimat rekompensuje ewentualne mankamenty.

Jodoziory – mała miejscowość na Suwalszczyźnie. To właśnie tam dochodzi do nietypowego nasilenia zła pod każdą postacią – aktów agresji, chorób, zaginięć, śmierci. Wśród mieszkańców krąży legenda, że to miejsce niegdyś zamieszkiwała czarownica. To w Jedoziorach kumuluje się zła energia, która popycha mieszkańców do okrutnych zbrodni...

Na miejsce przybywa policjant z...