Wciągająca! Ma w sobie coś ze Stranger Things i Raportu Mniejszości.
Jedna z moich ulubionych od Kinga.

Wciągająca! Ma w sobie coś ze Stranger Things i Raportu Mniejszości.
Jedna z moich ulubionych od Kinga.

Pozytywne zaskoczenie. To moja druga książka Kinga. Fabuła trzymająca w napięciu, pomysł intrygujący, a bohaterowie wyraziści.

Pozytywne zaskoczenie. To moja druga książka Kinga. Fabuła trzymająca w napięciu, pomysł intrygujący, a bohaterowie wyraziści.

Fantastyczna opowieść. Pochłonęła mnie tak bardzo, że przeczytałam ją w ciągu dwóch wieczorów.
Powolny, leniwy początek i coraz szybciej rozwijającą się akcja. Fabuła dopieszczona, postacie dobrze skonstruowane. Życzyłabym sobie więcej takich książek.
Gorąco polecam.

Fantastyczna opowieść. Pochłonęła mnie tak bardzo, że przeczytałam ją w ciągu dwóch wieczorów.
Powolny, leniwy początek i coraz szybciej rozwijającą się akcja. Fabuła dopieszczona, postacie dobrze skonstruowane. Życzyłabym sobie więcej takich książek.
Gorąco polecam.

Ta książka dowodzi, że King, pomimo swoich 76 lat, dalej jest w świetnej formie pisarskiej i pewnie jeszcze nie raz nas zaskoczy. Stworzył w niej niepowtarzalną, jednocześnie przeraźliwie fascynującą historię, wykreował świetnych bohaterów, którzy mogliby się znaleźć w kolejnych częściach tej opowieści. Nakreślając i budując fabułę, w taki sposób stopniował napięcie, by po rozkręceniu poszczególnych wątków, nie sposób było się od nich oderwać.

Mamy tutaj genialnego Luka z ponadprzeciętną, jak na 12-latka inteligencją, który zostaje uprowadzony do tajemniczego ośrodka eksperymentującego na dzieciach ze specjalnymi zdolnościami – telepatią i telekinezą. Chłopiec, po wielu bolesnych testach i karach otrzymanych za nieposłuszeństwo, postanawia uciec i uratować poznanych tam przyjaciół, wykorzystując swoje umiejętności. Jest jeszcze Tim – były policjant, od którego będzie zależeć powodzenie Luka. Czy okaże się jego sprzymierzencem?

W moim odczuciu King nawiązuje do eksperymentów pseudomedycznych, jakie Niemcy prowadzili na dzieciach, głównie żydowskich, w obozach koncentracyjnych. A ponieważ kiedyś dokładnie zgłębiałam tematy obozowe i dużo o nich czytałam, od razu przypomniał mi się niejaki doktor Mengele, który znany był z popełniania najgorszych potworności. Przeprowadzał operacje bez znieczulenia, sprawdzał granice ludzkiego bólu oraz wykonywał transfuzje krwi od dawców mających różne grupy. Zabijał, by porównywać narządy wewnętrzne.

Różnica pomiędzy eksperymentami przeprowadzanymi w obozach i Instytucie polegała jednak na tym, że w przypadku tych pierwszych, wszyscy dookoła wiedzieli, co się działo za obozowymi murami. Instytut z kolei owiany był tajemnicą.
Jak to możliwe, że przez ponad połowę wieku nikt nie wyśledził jego prawdziwej działalności? Jak to możliwe, że w dobie takich możliwości technologicznych (mam tutaj na myśli podsłuchy, kamery, telefony komórkowe),żadna informacja o tym, kto znajduje się w Insytucie i co się w nim robi, nie wydostała się na zewnątrz? Sprawdźcie koniecznie, czytając tę książkę, bo naprawdę WARTO! Na koniec dodam jeszcze tylko, że prowokuje ona do przemyśleń na temat układów rządzących światem. Zmusza do zastanowienia się, czy to, o czym pisze King, mogłoby się wydarzyć naprawdę i czy przypadkiem już się nie dzieje…

Ta książka dowodzi, że King, pomimo swoich 76 lat, dalej jest w świetnej formie pisarskiej i pewnie jeszcze nie raz nas zaskoczy. Stworzył w niej niepowtarzalną, jednocześnie przeraźliwie fascynującą historię, wykreował świetnych bohaterów, którzy mogliby się znaleźć w kolejnych częściach tej opowieści. Nakreślając i budując fabułę, w taki sposób stopniował napięcie, by po...

„Instytut” to moja druga książka Stephena Kinga. Lata temu czytałam Cmętarz dla Zwieżąt. Jestem osobą, która panicznie boi się horrorów i po tej pozycji mam dreszcze do dzisiaj. Z tego względu bardzo bardzo długo się zbierałam do „Instytutu”. Szłam do księgarni brałam książkę do kasy, po czym spanikowana odkładałam na półkę i wychodziłam. I tak kilka razy. W końcu uznałam „dobra, raz się żyje” i po nią sięgnęłam. Książka jest bardzo dobra. Nie spodziewałam się takiej historii. Odrobinę się chyba zawiodłam, bo myślałam, że będzie to horror, na myśl o którym serce mi stawało, ale jednocześnie jestem zadowolona, bo mam spokojne nerwy. Zakończenia kompletnie się nie spodziewałam. Trochę skojarzyło mi się z filmami Tarantino 🙈

„Instytut” to moja druga książka Stephena Kinga. Lata temu czytałam Cmętarz dla Zwieżąt. Jestem osobą, która panicznie boi się horrorów i po tej pozycji mam dreszcze do dzisiaj. Z tego względu bardzo bardzo długo się zbierałam do „Instytutu”. Szłam do księgarni brałam książkę do kasy, po czym spanikowana odkładałam na półkę i wychodziłam. I tak kilka razy. W końcu uznałam...

Najlepsza moim zdaniem książka króla. Coś dla szukających dreszczyku emocji, jakiego nie można już znaleźć w nowo wydawanych książkach.

Najlepsza moim zdaniem książka króla. Coś dla szukających dreszczyku emocji, jakiego nie można już znaleźć w nowo wydawanych książkach.

Fragment gdzie przedstawiona jest historia Tima, to absolutne arcydzieło. Niestety jest tego niewiele.

Całość jest trochę za długa i momentami było nudno.

Fragment gdzie przedstawiona jest historia Tima, to absolutne arcydzieło. Niestety jest tego niewiele.

Całość jest trochę za długa i momentami było nudno.

King znowu w formie. Lubię, kiedy bierze na bohaterów dzieci. Ma do tego talent. Wciągająca od samego początku. Polecam!

King znowu w formie. Lubię, kiedy bierze na bohaterów dzieci. Ma do tego talent. Wciągająca od samego początku. Polecam!

Tak w skrócie: "Instytut" to taki Stranger Things tylko bez potworów. No może nie do końca, bo potworami okazują się ... ludzie (co za zaskoczenie).
Jak w wielu książkach "mistrza" horroru po wciągającej ekspozycji, lektura zaczyna się dłużyć. Do tego stopnia że pod koniec zaczyna się kibicować personelowi tytułowego instytutu.
Po raz kolejny "mistrz" horroru zaczyna zjadać własny ogon (vide Podpalaczka). Z pewnością spodoba się czytelnikom, którzy nie czytali nic więcej autora.
Co do wątków sci-fi to pojawiają się tutaj problemy osób obdarzonych telekinezą, telepatią, czy nawet prekognicją, niestety do maestrii P.K. Dicka jest zdecydowanie daleko. Sama powieść Kinga mogłaby być zdecydowanie krótsza i pewnie zyskałaby na ogólnym odbiorze.

Tak w skrócie: "Instytut" to taki Stranger Things tylko bez potworów. No może nie do końca, bo potworami okazują się ... ludzie (co za zaskoczenie).
Jak w wielu książkach "mistrza" horroru po wciągającej ekspozycji, lektura zaczyna się dłużyć. Do tego stopnia że pod koniec zaczyna się kibicować personelowi tytułowego instytutu.
Po raz kolejny "mistrz" horroru zaczyna...

Kolejna książka Kinga, którą dosłownie połknęłam. Historia o dzieciach przetrzymywanych w instytucie, na których wykonuje się nieludzkie testy, pochłonęła mnie bez reszty. Zresztą po Kingu nie spodziewałam się niczego innego, niemal każda z jego książek zostaje w mojej głowie na dluuuugo!

Kolejna książka Kinga, którą dosłownie połknęłam. Historia o dzieciach przetrzymywanych w instytucie, na których wykonuje się nieludzkie testy, pochłonęła mnie bez reszty. Zresztą po Kingu nie spodziewałam się niczego innego, niemal każda z jego książek zostaje w mojej głowie na dluuuugo!