Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Zanim" to piękna, niemal poetycka powieść o Marii Skłodowskiej Curie. Kończy się tam, gdzie każda powieść o tej wybitnej kobiecie się zaczyna. W "Zanim" poznamy jak mądrą, dobrą i empatyczną kobietą była Maria Skłodowska.

Ale autorka zwraca uwagę na bardzo istotną kwestię:
Jak bardzo kochać można naukę. Jak bardzo można się poświęcić dla marzeń o studiowaniu. I jak przedziwnie ta piękna walka o edukację rezonuje w dzisiejszych czasach, gdzie zabrania się zadawania dzieciom pracy domowej...
W "Zanim" odnalazłam piękny fragment o tym, jak bardzo zaborca kładł nacisk na pozbawienie Polaków edukacji, dostępu do szkół. Jak bardzo zaborcy zależało, żeby naród chowany był w intelektualnej ciemnocie... Bo takim narodem łatwiej sterować 🤷
Żyjemy w wolnej Polsce - więc komu zależy, żeby nasze dzieci było matołami w ciemnogrodzie?

"Zanim" to piękna, niemal poetycka powieść o Marii Skłodowskiej Curie. Kończy się tam, gdzie każda powieść o tej wybitnej kobiecie się zaczyna. W "Zanim" poznamy jak mądrą, dobrą i empatyczną kobietą była Maria Skłodowska.

Ale autorka zwraca uwagę na bardzo istotną kw...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobra. Polecam =)

Bardzo dobra. Polecam =)

Stało się. Nadszedł moment, kiedy z żalem w sercu muszę napisać, że to pierwsza powieść z serii o rudowłosej Anne, która mnie nie zachwyciła. Więcej... ta powieść mnie rozczarowała...

"Zawsze żal mi dzieci, które nie spędzają chociaż kilku lat w Krainie Baśni".

Anne i Gilbert Blythe wraz z pięciorgiem dzieci opuszczają Wymarzony Dom i przenoszą się do Złotych Iskier. Początkowo Anne obawia się, że nie pokocha nowego miejsca, ale szybko okazuje się, że obawy były bezpodstawne. Wypełniają dom miłością, ale i troskami. W Złotych Iskrach na świat przychodzi Rilla. Dni pełne uśmiechu, łez i drobnych niepowodzeń. Ot, zwyczajna rodzina. Dopóki do Złotych Iskier nie przybywa ciotka Gilberta...

To już kolejna, szósta część w doskonałym tłumaczeniu Pani Anny Bańkowskiej. Ty razem nawet przekład nie uratowało tej nudnej i bezbarwnej powieści... "Anne ze Złotych Iskier" była po prostu potwornie nużąca, perypetie Anne i gromadki dzieci, a nawet wizyta drażniącej i irytującej ciotki nie tchnęła w tę historię emocji i życia. Papierowe postaci dzieci, które niczym widma były li tylko tłem powieści. Wiecznie nieobecny Gilbert. Wydumane i kompletnie pozbawione sensu dylematy Anne... To właśnie postać Anne sprawiła mi największy zawód. To była wydmuszka, nie ta zadziorna, pełna wigoru, fantazji Anne. Powidok dawnej marzycielki. Matka na autopilocie. Wyzuta z emocji, kompletnie nierealna. Najbardziej barwną była postać gospodyni - Susan.

Szkoda, że Lucy Maund Montgomery zdecydowała się na wrzucenie rodziny Blythe w ówcześnie obowiązujące ramy i schematy: wiecznie pracujący, nieobecny mąż, pozbawiona ambicji żona, gromada dzieci.

Rozczarowanie :(

"Nie mam prawa się skarżyć. A jednak... To te drobnostki wygryzają w życiu dziurki jak mole. I rujnują je w końcu do reszty".

"Śnieg w kwietniu to czysta obelga. Jakby ktoś wymierzyły ci policzek, kiedy oczekujesz pocałunku".

Stało się. Nadszedł moment, kiedy z żalem w sercu muszę napisać, że to pierwsza powieść z serii o rudowłosej Anne, która mnie nie zachwyciła. Więcej... ta powieść mnie rozczarowała...

"Zawsze żal mi dzieci, które nie spędzają chociaż kilku lat w Krainie Baśni".

Anne i Gilbert ...

Rozwiń

Zwiń

Jedna gwiazdka za okładkę.
Druga gwiazdka za genialny pomysł który zakończył się z momentem wydostania się bohaterki ze stacji.

Jak można tak bardzo zepsuć genialny pomysł i naprawdę świetne pierwsze kilkadziesiąt stron? Odniosłam wrażenie jakby tę powieść pisały dwie osoby - świetny pisarz z ogromnym dorobkiem oraz debiutująca czternastolatka 🙈.

Jedna gwiazdka za okładkę.
Druga gwiazdka za genialny pomysł który zakończył się z momentem wydostania się bohaterki ze stacji.

Jak można tak bardzo zepsuć genialny pomysł i naprawdę świetne pierwsze kilkadziesiąt stron? Odniosłam wrażenie jakby tę powieść pisały dwie osoby - świetny pisa...

Rozwiń

Zwiń

Nie powinnam była czytać "Próby sił" po raz drugi... Cztery lata temu pełna zachwytu, z poczuciem odkrycia fenomenalnej historii namawiałam każdego do lektury "Próby sił". Z ówczesnego zachwytu pozostał sflaczały balon rozczarowania i nieme pytanie "jak mogłaś nie zauważyć tylu mankamentów tej historii?".

Zima. Małe miasteczko Tensas. Sielską, senną atmosferę zakłóca pojawienie się dziwnych postaci i niepokojących wydarzeń. Rose, Katie, Stephen, Amy, Eddie, Sam, Tony zamiast rzucić się w wir bożonarodzeniowych przygotowań muszą walczyć z tajemniczym przeciwnikiem...
Niebawem już nic nie będzie takie jak dawniej, bo siły zła wystawią bohaterów na próbę.

Mój reread debiutu Tomka Sablika to doskonały przykład na to, jak my - czytelnicy ewoluujemy, jak bardzo, na przestrzeni nawet kilku lat, zmienia się nasz gust, nasze oczekiwania i jak bardzo wyostrza się zmysł dedukcji. To nie tak, że cała powieść nie przypadła mi do gustu. Raz jeszcze poczułam skok adrenaliny podczas sceny z wilkami, kiedy wygłodniała wataha atakuje Amy. Raz jeszcze poczułam zachwyt nad sceną kazania księdza i rozczuliła mnie mrugająca Migotka. Tym razem zwróciłam jednak baczniejszą uwagę na bohaterów. Doskonałe retrospektywne wtręty z życia Eddiego i Tonyego w przeciwwadze do koszmarnej kreacja postaci dziesięcioletniej Amy, która zachowywała się i mówiła co najwyżej jak pięciolatka oraz Sam, która kilka dni po brutalnym gwałcie oddaje się cielesnym uciechom na masce samochodu z świeżo poznanym chłopakiem...

Niepokojąca, osaczająca groza, która spowija nas wraz z rozpoczęciem lektury ulatnia się niepostrzeżenie po kilkudziesięciu stronach. Największym mankamentem powieści jest mało spektakularny finał, do którego z takim pietyzmem przygotowali się bohaterowie. Zostali powiadomieni, poszli, wrócili. Kropka. To mało satysfakcjonujące zakończenie sprawia, że cała ta droga wydaje się bezsensownym nieporozumieniem. Nawet lekkie zawiewy kingowskiej maniery nie uratowały ostatecznej oceny "Próby sił".

Na koniec raz jeszcze podkreślę, że "Próba sił" to debiut i autor w późniejszych powieściach nabrał wiatru w żagle i popłynął ze swoją wizją świata w nieco inne rewiry - pozostawił styl a'la King, wypracował swój własny, z którym, jak się okazało po przeczytaniu wszystkich wydanych do tej pory powieści Tomka Sablika, jest mi nie po drodze. I chociaż moja przygoda z twórczością autora dobiegła końca, to polecam zamiast "Próby sił" przeczytać "Windę".

Za imponującą szatę graficzną odpowiada Dawid Boldys a za piękne wydanie Wydawnictwo Vesper.

Nie powinnam była czytać "Próby sił" po raz drugi... Cztery lata temu pełna zachwytu, z poczuciem odkrycia fenomenalnej historii namawiałam każdego do lektury "Próby sił". Z ówczesnego zachwytu pozostał sflaczały balon rozczarowania i nieme pytanie "jak mogłaś nie ...

Rozwiń

Zwiń

Takiej durnoty i nudnoty już dawno nie czytałam/słuchałam. Dobrze, że przygodę z twórczością autora nie zaczęłam od jego debiutu 🤦 Ta powieść była jak mój pierwszy rozgrzewkowy rzut w kręglach - totalnie spartaczona 😂 z tą różnicą, że mój każdy kolejny rzut był lepszy (nawet strike wpadł kilka razy) a w przypadku "Jednych ocalałych" to był permanentny MISS 🤦

Takiej durnoty i nudnoty już dawno nie czytałam/słuchałam. Dobrze, że przygodę z twórczością autora nie zaczęłam od jego debiutu 🤦 Ta powieść była jak mój pierwszy rozgrzewkowy rzut w kręglach - totalnie spartaczona 😂 z tą różnicą, że mój każdy kolejny rzut był lepszy (nawet strike wpadł k...

Rozwiń

Zwiń

Tetbeszka - książka podzielona na dwie części wydrukowane po przeciwnych stronach, z których jedna jest obrócona górą do dołu w stosunku do drugiej.

"Dom Klepsydry" to dwie historie w jednej książce. Możesz czytać je w dowolnej kolejności a nawet przeplatać czytanie rozdziałów - raz z jednej, raz z drugiej strony. "Część niebieska" przenosi nas do Anglii w XIX wieku, do czasów "panowania" cholery. Młody lekarz przybywa na niewielką wyspę do tajemniczego domu zwanego Domem Klepsydry, aby odkryć kto truje tamtejszego księdza - jego dalekiego krewnego. "Część czerwona" to zagadka kryminalna zabójstwa cenionego pisarza. Te dwie pozornie rożne historie coś łączy... Klucz do rozwiązania ukryty jest w pewnej książce...

Lojalnie uprzedzam - przeczytałam tylko niebieską część. Chociaż "przebrnęłam" byłoby tu bardziej adekwatnym słowem ;) Wieje nudą. Bohaterom brak ikry, fabule brak tempa, wiarygodności i nade wszytko nie czuć klimatu XIX-wiecznej Anglii (atmosfera powieści Carlosa Ruiz Zafóna? No nie;)). Jest po prostu drętwo, na tyle, że nie dam rady przeczytać "czerwoną część" i w ogóle mnie nie korci, aby poznać jak te dwie opowieści się zazębiają i co je spaja. Nie ma, jak to się fajnie teraz mawia, flow miedzy mną stylem autora. Nie będę się zatem pastwić i nad Gareth Rubin i nad sobą.

Dla mnie to niestety kiepski wyrób czekoladopodobny w drogim, przepięknym, błyszczącym opakowaniu. Na zewnątrz magia a w środku kicha.

Tetbeszka - książka podzielona na dwie części wydrukowane po przeciwnych stronach, z których jedna jest obrócona górą do dołu w stosunku do drugiej.

"Dom Klepsydry" to dwie historie w jednej książce. Możesz czytać je w dowolnej kolejności a nawet przeplatać czytanie rozdziałów -...

Rozwiń

Zwiń

Wykolejenie religijne. Fanatyzm nie mający nic wspólnego z uwielbieniem Boga.

"Co religia może zrobić z człowiekiem...A raczej co człowiek może zrobić z religią".

"Kruk" to genialne słuchowisko, dzięki któremu przeniesiemy się na Podlasie, poznamy ekscentrycznego policjanta Adama Kruka, jego charyzmatyczną żonę Ankę i przede wszystkim przekonamy się jak bardzo człowiek potrafi wypaczyć wiarę w Boga, interpretację słów Pisma Świętego i przykazanie miłości.

Jeśli chodzi o stronę techniczną - baja! Słuchowisko zrealizowane doskonale!

Wykolejenie religijne. Fanatyzm nie mający nic wspólnego z uwielbieniem Boga.

"Co religia może zrobić z człowiekiem...A raczej co człowiek może zrobić z religią".

"Kruk" to genialne słuchowisko, dzięki któremu przeniesiemy się na Podlasie, poznamy ekscentrycznego po...

Rozwiń

Zwiń