Rafał Ziemkiewicz (aż strach go tu wymieniać, bo obaj panowie darzą się prawdziwie szorstką przyjaźnią) w ostatniej książce napisał: "Przykład klasyczny to badania «co by pan/pani chciał/chciała oglądać w telewizji». Zawsze wychodzi z nich, że widzowie oczekują «dobrego kina», teatru, muzyki poważnej, mądrej, «poważnej» publicystyki i tak dalej. Jaka jest prawdziwa oglądalność tego rodzaju oferty - każdy wie. Ludzie po prostu, czując na sobie wzrok ankietera, mówią to, co uważają, że powinni mówić - a co do ich prawdziwych zachowań ma się nijak."
Jest to oczywista oczywistość, aczkolwiek jest jeden znany mi wyjątek od tej reguły i jest nim Waldemar Łysiak. Człek ów, jak coś o sztuce napisze, to nie można się oderwać, jak od najlepszego kryminału. Po prostu wciąga i już. Taki fenomen. Niestety to dotyczy jedynie esejów (nie tylko o sztuce),bo już ostatnie powieści Łysiaka zupełnie inna i bardzo smutna bajka.
Żeby nie była jednak za słodko, trzeba powiedzieć co mnie wkurzyło. Otóż zapowiedź wydawnictwa, która brzmi:
"Najnowsza książka Waldemara Łysiaka «Pan Rebeliant: ROMANTYZM» to zbiór esejów autora o buntowniczej kulturowo (artystycznie) oraz ideowo (politycznie) epoce, która w dźwigającej wówczas jarzmo rozbiorów Polsce zaowocowała powstaniami narodowowyzwoleńczymi budującymi fundament przyszłego odzyskania suwerennego bytu. Tą książką, przypominającą znaczenie idei romantycznej dla końcowego sukcesu polskich starań, autor i wydawca pragną uhonorować 100–lecie odzyskania niepodległości."
To świetnie, że wydawnictwo tak ładnie zareklamowało produkt, jednak byłoby jeszcze bardziej miło i stanowczo bardziej uczciwie względem klienta, aby zaznaczyć, że z 40 rozdziałów książki, jedynie 11 nigdy wcześniej nie pojawiło się w innych książkach Łysiaka (tak wynika z moich wyliczeń). A aż 29, to przedruki, mniej lub bardziej zmodyfikowane (o tym można się dowiedzieć dopiero ze wstępu, po kupnie książki). Dla osoby, która z Łysiakiem wcześniej okoliczności nie miała, jest to bez znaczenia. Dla osoby, która Łysiaka wcześniej czytała, jest to niemiły zgrzyt.
Dlaczego więc daję tak wysoką ocenę? Bo ja te eseje po prostu uwielbiam. Mówiłem, że to fenomen.

Rafał Ziemkiewicz (aż strach go tu wymieniać, bo obaj panowie darzą się prawdziwie szorstką przyjaźnią) w ostatniej książce napisał: "Przykład klasyczny to badania «co by pan/pani chciał/chciała oglądać w telewizji». Zawsze wychodzi z nich, że widzowie oczekują «dobrego kina», teatru, muzyki poważnej, mądrej, «poważnej» publicystyki i tak dalej. Jaka jest prawdziwa...