„KAŻDY MA SWOJE NADZIEJE I MARZENIA”

Nap Dumas wciąż nie pogodził się ze stratą swojego brata bliźniaka i jego dziewczyny. Śmierć Leo i Diany wydaje się oczywista - dwójka pijanych nastolatków, która wpadła pod pociąg. I chociaż minęło wiele lat, Nap wciąż nie może pogodzić się z faktami; usilnie wierzy w teorię zabójstwa. Wkrótce zostaje postrzelony policjant i jak się okazuje jest to jego dawny, szkolny kolega. Sprawę komplikuje fakt, że na miejscu zdarzenia była obecna jego wielka miłość - Maura. Przed piętnastoma latami zaginęła bez śladu i do tej pory nie dała znaku życia. Teraz wydarzenia z przeszłości powracają ze zdwojoną siłą, zaś wszystkie tropy prowadzą do dawno zamkniętej bazy wojskowej i tajnego Klubu Konspiratorów.

Wiele lat temu zostałam wprost oczarowana Harlan’em Coben. Od samego początku przypadł mi do serca jego prosty, nieco ironiczny styl. Doliczę do tego: ciekawe zagadki śledcze, pełne napięcia pościgi oraz niepowtarzalne poczucie humoru autora.
Z biegiem czasu, przestałam idealizować jego powieści. Zauważyłam wciąż ten sam schemat, bohaterowie stworzeni na podobieństwo poprzedników. W końcu miałam dość wysportowanych, mocnych w gębie facetów, dążących do sprawiedliwości. Każdego zaczęłam nazywać: Myron’em, bo każdy, kto przeczytał wszystkie powieści Cobena, może z ręką na sercu przysiąc, że wszyscy bohaterowie, mogliby należeć do jednej rodziny. No i jeszcze te laleczki. Wszystkie piękne, odważne, ale jednocześnie kruche.
Nie wiem, co się porobiło z moim ulubionym autorem, bo kiedy próbuję sięgnąć pamięcią wstecz, jego dawne powieści wydawały mi się inne, lepsze. Owszem byli „Myronowie”, ale był także obraz skrzywdzonej rodziny, dzieciaków, popełniających błędy i mogłam to wszystko jakoś przełknąć, pomimo iż od samego początku sprawa wydawała mi się przesądzona, bo te książki miały w sobie „to coś”.
Teraz jestem już zmęczona. Zmęczona, że autor, na którego tak bardzo liczyłam znowu mnie rozczarował. Jak trzeba być ograniczonym, by nie wiedzieć do czego to wszystko zmierza? I jak można robić tajemnicę z rzeczy, która odbiła się głośnym echem, zwłaszcza u nas w Europie? Bo my nie daliśmy sobie wciskać ciemnotę jak Amerykanie. Można to zrozumieć, chcieli pozostać ślepcami, wierzyć w swój rząd, działania CIA, ale do jasnej cholery, jak nie można dostrzec tej iluzji?!
Z bólem serca, przyznaję, że powieść jest przewidywalna od początku do końca. Wielka tajemnica okazała się wydarzeniem ostatniej dekady, zaś bohaterowie, tak jak pisałam - tacy sami. Więc dziwią mnie te pochlebne recenzje i „ochy i achy”.
Cobena czytywałam jeszcze przed ponownym wznowieniem druku jego licznych powieści, więc znam jego styl oraz sposób wynajdywania „tych złych”. Dla ludzi, którzy dopiero odnajdują się w jego twórczości, ta powieść zapewne będzie fenomenem – jednak nie dla mnie.

„KAŻDY MA SWOJE NADZIEJE I MARZENIA”

Nap Dumas wciąż nie pogodził się ze stratą swojego brata bliźniaka i jego dziewczyny. Śmierć Leo i Diany wydaje się oczywista - dwójka pijanych nastolatków, która wpadła pod pociąg. I chociaż minęło wiele lat, Nap wciąż nie może pogodzić się z faktami; usilnie wierzy w teorię zabójstwa. Wkrótce zostaje postrzelony policjant i jak się...