Antykultura to ideologia mniejszości dominującej nad większością. Mniejszość ta, skupiona w mediach, szkolnictwie i niewybieralnych elitach europejskich systematycznie likwiduje fundamenty na których opiera się większość – tożsamość, tradycję, etos pracy. Dzieje się to powoli, tak żeby przysłowiowa żaba nie wyskoczyła z wrzątku, ale spokojnie się w nim ugotowała.

Karoń pisze „Historię antykultury”, ale zaczyna od pojęć podstawowych. Potrzebne jest to, gdyż sama antykultura tak zniekształciła te pojęcia, że nie dałoby się o niej dyskutować bez ich zredefiniowania. Kilka pojęć rzeczywiście jest ukazane na nowo – przede wszystkim chyba wolność – realna wolność to możliwość podejmowania działań zgodnych z własną wolą, a więc również posiadanie środków do realizacji takich działań. Wolność Karonia jest więc bardzo praktyczna, wręcz konsumpcyjna, czego on nie kryje. Jak się dobrze zastanowić, jest to oczywiste – na każdego ascetycznego pustelnika który szuka wolności przez pozbycie się ziemskich pokus przypadają miliony, którzy intuicyjnie szukają wolności poprzez zwiększanie środków w ich dyspozycji. Wolność ascetycznego pustelnika to wolność nic nierobienia, natomiast wolność milionera to wolność działania, wywierania wpływu, tworzenia.

Budując na swojej definicji wolności Karoń tworzy ekonomikę wolności – ludzie podejmują pracę, która zmniejsza ich wolność do nicnierobienia, by zwiększyć swoją wolność do działania.

Kultura to działania człowieka, które prowadzą do rozwinięcia jego własnych potencji (np. wysokich kwalifikacji zawodowych). Potencji tych nie da się rozwinąć bez pracy, rezygnacji z wolności do nicnierobienia a także bez przymusu w przypadku dzieci i młodzieży. Tak rozumiana kultura jest podstawą rozwoju cywilizacji. Antykultura jednak opiera się na pojęciu wolności negatywnej, czyli prawa do nic nierobienia, w tym wolności od jakiegokolwiek przymusu. A więc, jak sugeruje Karoń, ewentualny sukces antykultury doprowadzi w końcu do upadku cywilizacji.

Antykulturę Karoń łączy jednoznacznie z marksizmem, którego rozwój Karoń opisuje szczegółowo aż do duchowych patronów Unii Europejskiej, z Altiero Spinellim na czele.

Zamysł książki jest doskonały, wykonanie częściowo również. Jednak mam kilka zastrzeżeń. Najważniejsze to to, że książka ta prawdopodobnie nie dotrze do najbardziej potrzebujących, czyli do nieświadomych mas marksistowskich. Książka jest zbyt teoretyczna z mnóstwem dat, tytułów książek ale bez przykładów z życia, jak rozpoznać działania antykulturowe w edukacji, kościele, sztuce itp. Może potrzebna jest druga książka, lżejsza, eksponująca wpływy antykultury w coraz bardziej otaczającej nas rzeczywistości.

Po drugie, autor nie prowadzi historii antykultury dostatecznie jasno. W większości trzeciej części mowa jest o marksizmie. Jeśli marksizm i antykultura to to samo, to wymaga to jasnego stwierdzenia.

Po trzecie, autor wrzuca zaledwie do aneksu kilka uwago o edukacji, podczas gdy sam twierdzi, że edukacja to główna metoda działania aktywistów antykultury. Temat ten powinien zająć zdecydowanie więcej miejsca.

Po czwarte, Karoń nie podaje możliwych scenariuszy dalszego rozwoju wydarzeń. Co nas czeka, jeśli ideologia antykultury będzie kontynuować swoją dominację przez następne powiedzmy 20-40 lat? To oczywiście fantastyka, ale książka ma przecież jakiś cel, raczej ostrzegawczy, więc takie prognozy byłyby absolutnie na miejscu.

Gorąco polecam, jak również wykłady pana Krzysztofa na youtube.

Antykultura to ideologia mniejszości dominującej nad większością. Mniejszość ta, skupiona w mediach, szkolnictwie i niewybieralnych elitach europejskich systematycznie likwiduje fundamenty na których opiera się większość – tożsamość, tradycję, etos pracy. Dzieje się to powoli, tak żeby przysłowiowa żaba nie wyskoczyła z wrzątku, ale spokojnie się w nim ugotowała.

Karoń...