Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Najważniejsza książka od czasów Feliksa Konecznego" – tak autor określa swoje dzieło. A co dostają czytelnicy? Otrzymują spektakularną walkę autora z chochołem – częściowo ulepionego karoniową ręką, a częściowo importowanego z amerykańskich teorii spiskowych - podaną w chaotycznym i nieeleganckim stylu. Jednak wyjątkowo ciężkie pióro i wylewający się bez składu i ładu potok myśli jest najmniejszym problemem. Książka jest przekłamana już na poziomie podstawowej faktografii. Nie bez powodu Krzysztof Karoń nie umieszcza ŻADNEGO przypisu do źródeł (jest tylko końcowa bibliografia),żeby co bardziej dociekliwy czytelnik nie zweryfikował twierdzeń autora. Albo Krzysztof Karoń celowo manipuluje, wyrywając myśli omawianych autorów z kontekstu, albo nie ma merytorycznego przygotowania, żeby zrozumieć literaturę podmiotu. Ilość absurdalnych, wkładanych adwersarzom w usta twierdzeń jest porażająca. Tak więc porażające muszą być i wnioski. Każdy, kto trochę liznął historii filozofii (również tej nowszej, związanej z marksizmem i Szkołą Frankfurcką),znajdzie "Historię antykultury" jako zbiór fantazmatów i uproszczeń, jako popis nieuctwa, a niekiedy i zwykłego hochsztaplerstwa, okraszony pozorem erudycji. Tak, autor rzuca wszystkim na lewo i prawo, jednak koniec końców wychodzi mu z tego dziwaczny golem. I to na glinianych nogach. Wokół Krzysztof Karonia utworzyła się swoista sekta wyznawców, stąd zawyżona ocena tej książki. Pozycja ta posiada zerową wartość merytoryczną, a styl autora odstrasza. Jeśli ktoś szuka krytyki marksizmu, to niech poszuka jej w profesjonalnych pozycjach akademickich. Tu znajdzie tylko wióry. Czy zatem "Historia antykultury" to najważniejsza książka od czasów Feliksa Konecznego? Niestety, pozycja ta nie została by nawet zaliczona jako praca semestralna na I roku studiów filozoficznych. O byciu przełomową pozycją nie wspominając. Unikać.