Dorrit, główna bohaterka w dniu swoich pięćdziesiątych urodzin opuszcza własny dom i psa. Zostaje oddelegowana do Jednostki – bezdzietna stała się społeczeństwu “zbędna”, ale potrzebna jako “królik doświadczalny”. Przez pierwsze cztery dni pobytu w miejscu, gdzie każdy zbędny ma możliwość godnego życia, Dorrit klimatyzuje się i spędza czas na poznawaniu pozostałych pensjonariuszy. Po czterech dniach przechodzi szeroki zakres badań i bierze udział w pierwszych badaniach. Z każdym dniem obserwuje innych zbędnych, a właściwie to jak eksperymentalne badania wyniszczają każdego z nich. Dorrit spotka także miłość swojego życia, która będzie namiętna, głęboka, ale także i krótka. Będzie musiała zmierzyć się z bólem i rozpaczą, obserwując jak przyjaciele, jeden po drugim znikają i już nie wracają. 

Jednostka to wzruszająca opowieść dystopijna o miłości, przyjaźni, poczuciu bycia potrzebnym i ważnym. Opowiada także o tym, że obcy ludzie w obliczu nieuniknionego losu mają tylko siebie i tylko na sobie mogą polegać, do pewnego czasu. Każdego pensjonariusza Jednostki, prędzej czy później czeka donacja końcowa. Każdy z nich, trafiając do banku rezerw, ma świadomość, że stanie się “królikiem doświadczalnym”. 

Początkowo, gdy zaczęłam czytać tę książkę, podchodziłam do niej sceptycznie i zastanawiałam się, czy dobrze zrobiłam, wybierając Jednostkę do recenzji. Nie pomagał fakt, że początek był dość nudny i to znużenie trwało u mnie mniej więcej do połowy książki. Potem z każdym kolejnym rozdziałem, rozwojem wydarzeń wciągałam się coraz bardziej i byłam ciekawa tego, jak ostatecznie potoczą się losy głównej bohaterki Dorrit. Wzruszyłam się w pewnym momentach, czując wyraźnie ból straty bliskiej osoby. Im dalej brnęłam w świat pensjonariuszy Jednostki i poznawałam skutki uboczne “zbędnych” bolało mnie serce. Nie mogłam pojąć polityki świata przedstawionego w powieści, ponieważ nie mieści mi się głowie, że fikcja przedstawiona przez autorkę mogłaby kiedykolwiek stać się naszym realnym światem. Nie chcę nawet o tym myśleć.

Jeśli chodzi o całokształt, jestem pod wrażeniem realności, z jaką autorka napisała tę powieść i sprawiła, że pięćdziesięcioletnia bohaterka w żaden sposób nie dała odczuć mi – czytelnikowi – swojego wieku. A zważając na fakt, że po raz pierwszy czytałam powieść dystopijną i przeczytałam ją do końca, wynosząc z niej puentę oraz uświadamiając sobie kilka spraw, znaczy, że jest godna uwagi. Pewne jest, że gdybym nie otrzymała tej książki z propozycją recenzji, prawdopodobnie nigdy nie zwróciłabym na nią uwagi i to byłby mój błąd. Wyruszyłam z Jednostką w ciekawą podróż, którą będę wspominać zapewne jeszcze nie raz, ponieważ nie da się zapomnieć tego, czego jest się świadkiem na kartach powieści.

Krótko podsumowując – polecam przeczytać Jednostkę i na swój własny sposób przeżyć historię głównej bohaterki, nawet jeśli na pierwszy rzut oka wyda się Wam, że ta powieść nie jest dla Was. Czasem warto wyjść poza mur i spróbować czegoś nowego. 

Samanta Louis, pisarka i autorka bloga lawendowaczytelnia.blogspot.com

Dorrit, główna bohaterka w dniu swoich pięćdziesiątych urodzin opuszcza własny dom i psa. Zostaje oddelegowana do Jednostki – bezdzietna stała się społeczeństwu “zbędna”, ale potrzebna jako “królik doświadczalny”. Przez pierwsze cztery dni pobytu w miejscu, gdzie każdy zbędny ma możliwość godnego życia, Dorrit klimatyzuje się i spędza czas na poznawaniu pozostałych...