Bardzo ciekawy, dystopijny świat i niezbyt interesująca fabuła.

Bardzo ciekawy, dystopijny świat i niezbyt interesująca fabuła.

Opis funkcjonowania tytułowej "Jednostki" od wewnątrz, a przede wszystkim sposób w jaki zgodnie z prawem i umową społeczną stała się zwyczajnym elementem w państwie zrobił na mnie wrażenie przerażającym prawdopodobieństwem. Podobnie jak świat z wykarczowanymi wartościami zamienionymi na utylitarne podejście do człowieka. Za to dałam dodatkową gwiazdkę.
Niestety "wątek fabularny" i główna bohaterka jakoś mnie nie przekonały, pozostawiły obojętną. Szkoda, bo wyrazista postać mogłaby z tej dającej do myślenia, poruszającej ważne kwestie powieści zrobić pozycję wybitną.

Opis funkcjonowania tytułowej "Jednostki" od wewnątrz, a przede wszystkim sposób w jaki zgodnie z prawem i umową społeczną stała się zwyczajnym elementem w państwie zrobił na mnie wrażenie przerażającym prawdopodobieństwem. Podobnie jak świat z wykarczowanymi wartościami zamienionymi na utylitarne podejście do człowieka. Za to dałam dodatkową gwiazdkę.
Niestety "wątek...

Bardzo smutna i niepokojąca pozycja o wykluczeniu oraz o tym, jak bezduszne i bezsensowne potrafią być narzucane nam prawa.

Bardzo smutna i niepokojąca pozycja o wykluczeniu oraz o tym, jak bezduszne i bezsensowne potrafią być narzucane nam prawa.

Myśl, że można arbitralnie określić kryteria po niespełnieniu których przydatność człowieka dla społeczeństwa ogranicza się do bycia dawcą organów. W pewnym wieku ta idea mocno rezonuje. Bo nie mówimy tu o jakiejś postapokaliptycznej rzeczywistości, tylko o tu i teraz i singlach po 50-tce, bezdzietnych i bez określonego dochodu.
Ale wiecie co było najbardziej przygnębiające? Akceptacja i bierne poddanie się losowi. Wyczekiwanie na bunt mnie wykończyło.
Dla mnie to była dusząca lektura.

Myśl, że można arbitralnie określić kryteria po niespełnieniu których przydatność człowieka dla społeczeństwa ogranicza się do bycia dawcą organów. W pewnym wieku ta idea mocno rezonuje. Bo nie mówimy tu o jakiejś postapokaliptycznej rzeczywistości, tylko o tu i teraz i singlach po 50-tce, bezdzietnych i bez określonego dochodu.
Ale wiecie co było najbardziej...

Jednostka to ośrodek, do którego trafiają Zbędni, czyli osoby, które osiągnęły określony wiek i pozostały bezdzietne. Są tym samym niepotrzebni społeczeństwu. W Jednostkach przeprowadza się na ludziach eksperymenty, testy, a w ostateczności pobiera się od nich organy. Dzięki temu mogą żyć do ostatecznej donacji w luksusie i wygodzie.

Niesamowita wizja świata. Prawdopodobne ośrodki dla ludzi, którzy nie stanowią wg niektórych wartości dla społeczeństwa.

Jest to powieść dystopijna która budzi mój sprzeciw dotyczący określania kto może coś znaczyć, a kto jest zbędny. Czy można poświęcać człowieka dla dobra ogółu? Skłania do przemyśleń.

Fabuła płynie tu spokojnie, nie ma dzikich zwrotów akcji, ale mimo wszystko cały czas podsuwa się naprzód. Towarzyszymy Dorrit podczas jej pobytu w Jednostce, wspieramy w trudnych sytuacjach i kibicujemy z nadzieją, że ona będzie wyjątkiem. Czy będzie? Musisz przeczytać, żeby się dowiedzieć.

Jednostka to ośrodek, do którego trafiają Zbędni, czyli osoby, które osiągnęły określony wiek i pozostały bezdzietne. Są tym samym niepotrzebni społeczeństwu. W Jednostkach przeprowadza się na ludziach eksperymenty, testy, a w ostateczności pobiera się od nich organy. Dzięki temu mogą żyć do ostatecznej donacji w luksusie i wygodzie.

Niesamowita wizja świata. Prawdopodobne...

Gdy w ten czy inny sposób nie spełniasz oczekiwań, już teraz czeka cię społeczna banicja. A gdy nie poprawisz swego anarchistycznego, egoistycznego i bezproduktywnego podejścia... no cóż, w pewnym wieku ludzie zaczynają się zużywać. Nie lepiej wykorzystać ich potencjał dla bardziej opłacalnych celów, dla przysłowiowego "dobra ogółu"? Kapitał ludzki okazuje się mieć więcej wspólnego z kapitalizmem niż byśmy śmieli podejrzewać.

Gdy w ten czy inny sposób nie spełniasz oczekiwań, już teraz czeka cię społeczna banicja. A gdy nie poprawisz swego anarchistycznego, egoistycznego i bezproduktywnego podejścia... no cóż, w pewnym wieku ludzie zaczynają się zużywać. Nie lepiej wykorzystać ich potencjał dla bardziej opłacalnych celów, dla przysłowiowego "dobra ogółu"? Kapitał ludzki okazuje się mieć więcej...

Przerażająca wizja społeczeństwa niedalekiej przyszłości. Co najgorsze to i całkiem możliwa. Właśnie skończyłam czytać tę książkę i tak siedzę zawieszona w swych rozmyślaniach. Czy dobro ogólne może stać wyżej nad dobrem jednostki? Właściwie, hmm... czemu nie?

Przerażająca wizja społeczeństwa niedalekiej przyszłości. Co najgorsze to i całkiem możliwa. Właśnie skończyłam czytać tę książkę i tak siedzę zawieszona w swych rozmyślaniach. Czy dobro ogólne może stać wyżej nad dobrem jednostki? Właściwie, hmm... czemu nie?

Dystopijna opowieść osadzona w nieokreślonym czasie, ale o naszych realiach. Celem każdej wartościowej jednostki w społeczeństwie jest zapewnienie ciągłości biologicznej. Każdy ma termin przydatności, i jeśli nie wywiąże się z zadania na czas, przechodzi do strefy cienia, gdzie przyda się w inny sposób.
Autorka pokazuje wizję świata, gdzie rozwój społeczeństwa zatoczył krąg. Znów człowiek jest wart tyle co jego fizjologia. Liczy się całość, nie jednostka. Praktyczność doprowadzona do kolejnej skrajności

Dystopijna opowieść osadzona w nieokreślonym czasie, ale o naszych realiach. Celem każdej wartościowej jednostki w społeczeństwie jest zapewnienie ciągłości biologicznej. Każdy ma termin przydatności, i jeśli nie wywiąże się z zadania na czas, przechodzi do strefy cienia, gdzie przyda się w inny sposób.
Autorka pokazuje wizję świata, gdzie rozwój społeczeństwa zatoczył...

Przeczytałem zaraz po skończeniu Opowieści Podręcznej (która była dla mnie w sumie rozczarowaniem).

Mam wrażenie, że przedstawiona w tej książce wizja musiała powstać właśnie w krajach skandynawskich - ustrój, w którym dobro społeczeństwa jest stawiane ponad dobro jednostki (jeśli do pewnego wieku nie udowodniłeś swojej przydatności, trafiasz do ośrodka, gdzie testuje się na ludziach różne leki, oraz stajesz się dawcą organów) z jednej strony jest na pewno przerażający i zmuszający do refleksji, ale z drugiej, hmm... racjonalny? W miarę jak czytałem coraz bardziej miałem wrażenie, że autorka nie jest zdecydowana czy ta antyutopia tak na prawdę jest "anty" - główna bohaterka zdaje się być cały czas pogodzona z losem, sądząc po tym co mówi i jakie decyzje podejmuje, szczególnie na końcu.

Samą powieść czyta się dobrze, chociaż można się przyczepić do stylu (zbyt szczegółowe opisy co w danym momencie robi bohaterka, cały wątek miłosny z opisami sexu z pornograficzną dokładnością jakoś mnie denerwował).

Ogólnie całkiem niezła lektura, która może zmusić do refleksji.

Przeczytałem zaraz po skończeniu Opowieści Podręcznej (która była dla mnie w sumie rozczarowaniem).

Mam wrażenie, że przedstawiona w tej książce wizja musiała powstać właśnie w krajach skandynawskich - ustrój, w którym dobro społeczeństwa jest stawiane ponad dobro jednostki (jeśli do pewnego wieku nie udowodniłeś swojej przydatności, trafiasz do ośrodka, gdzie testuje się...

Interesujący pomysł na powieść. Narracja głównej bohaterki kreśli przekonujący obraz świata w którym bezdzietne osoby trafiają do luksusowych ośrodków gdzie poddawani są eksperymentom, oddają swoje organy "potrzebnym" i w konsekwencji umierają. Książka to z jednej strony wariacja na temat eutanazji upośledzonych co miało niegdyś miejsce w Szwecji, z drugiej obraz społeczeństwa tak bardzo nastawionego na produktywność. Kapitalizm w szcytowej formie gdzie wszyscy mają powiększać gospodarkę, nawet własnymi organami, i zmniejszać obciążenia budżetu przez eutanazję po osiągnięciu zaawansowanego wieku.

Interesujący pomysł na powieść. Narracja głównej bohaterki kreśli przekonujący obraz świata w którym bezdzietne osoby trafiają do luksusowych ośrodków gdzie poddawani są eksperymentom, oddają swoje organy "potrzebnym" i w konsekwencji umierają. Książka to z jednej strony wariacja na temat eutanazji upośledzonych co miało niegdyś miejsce w Szwecji, z drugiej obraz...