„Równonoc” to książka odnosząca się do tajemniczego zaginięcia czterech nastolatków z woj. zachodniopomorskiego pod koniec lat 90. A raczej traktująca o bólu rodzin zaginionych. O życiu matek na granicy żałoby i nadziei, którym nie będzie dane zaznać już spokoju. O niepewności i ulotności względnie spokojnego życia. Lubicie, gdy literatura wzbudza w was skrajne uczucia? Jeśli tak, zapraszam do poniższego wpisu, w którym wyjaśniam dlaczego ta książka wzbudziła we mnie negatywne emocje.

Reportaż Czy Fikcja?
Pierwsze i najważniejsze pytanie odnośnie tej książki. Opis wydawcy sugeruje nam dokument.
Tymczasem na wstępie książki znajduje się informacja, że tekst jest dziełem fikcji literackiej. „Wypowiedzi i myśli bohaterów, ich charakterystyka, a także opisy miejsc i wydarzeń nie mogą stanowić źródła wiedzy o faktach”. Książka w całości jest zbudowana na wypowiedziach bohaterów, więc już możemy sobie odpowiedzieć na zadane pytanie, że jest to fikcja. Teraz zadam jeszcze ważniejsze pytanie: Jaki jest sens tego zabiegu? Na to nie mam odpowiedzi, bo zwyczajnie nie mam pojęcia. Przejdźmy do samej treści.

18 Faz Smutku
Autorka podzieliła pracę na 18 krótkich rozdziałów, które nazywa fazami. To co mi się podobało, to świetny styl i wczucie się w role cierpiących matek. Surowe słownictwo, bez żadnych upiększeń, sprawia, że czyta się naprawdę szybko i przyjemnie (pomimo trudnej tematyki). Myślę, że gdyby autorka postanowiła z tych historii napisać reportaż, byłaby to świetna opowieść. Mamy tutaj naprzemienne relacje matek i ojców życia po zaginięciu dzieci. Relacje te są bardzo poruszające i brzmią autentycznie. Czy może być coś gorszego niż niepewność i niewiedza? Ci rodzice od lat oczekują na powrót dzieci do domu, żyją w ciągłym napięciu, zdając sobie jednocześnie sprawę z beznadziejności sytuacji. Ta opowieść zwraca również uwagę na bardzo istotną sprawę, czyli to, jak działała policja w latach 90. Brak zainteresowania, zbywanie wszelkich pytań, brak podjęcia podstawowych kroków w śledztwie są równie przerażające, co zaginięcie chłopców.
Całość recenzji na bookrytyka.com.pl

„Równonoc” to książka odnosząca się do tajemniczego zaginięcia czterech nastolatków z woj. zachodniopomorskiego pod koniec lat 90. A raczej traktująca o bólu rodzin zaginionych. O życiu matek na granicy żałoby i nadziei, którym nie będzie dane zaznać już spokoju. O niepewności i ulotności względnie spokojnego życia. Lubicie, gdy literatura wzbudza w was skrajne uczucia?...