Akcja książki dzieje się dziś i w 1913. Dobre jest to, że książka jest o czymś. Opowiada smutne historie ludzi z koleją transsyberyjską w tle. Dobrze się czytało. Klimat Rosji i szczególnie kolei transsyberyjskiej można było rozwinąć bardziej, bo to ciekawy i obszerny temat. Może jednak autorka nie to miała w zamiarze, więc nie będę się czepiać. Ogólnie polecam.

Akcja książki dzieje się dziś i w 1913. Dobre jest to, że książka jest o czymś. Opowiada smutne historie ludzi z koleją transsyberyjską w tle. Dobrze się czytało. Klimat Rosji i szczególnie kolei transsyberyjskiej można było rozwinąć bardziej, bo to ciekawy i obszerny temat. Może jednak autorka nie to miała w zamiarze, więc nie będę się czepiać. Ogólnie polecam.

Znając tylko jedną książkę autorki o Tybecie, tą pozycją zostałam totalnie zaskoczona. Przyjemnie zaskoczona. Historia nierealna, ale napisana w konwencji powieści drogi, co pozwala oczekiwać jakiegoś tam realizmu. Tu się jedno z drugim miesza, a momentami to już naprawdę nie wiadomo, co jest prawdą, co zmyśleniem, co projekcją podświadomości, a co pochodzi spoza światów. Czasami lubię takie dziwne historie, chyba chciałabym ją za jakiś czas przeczytać raz jeszcze. Niektóre fragmenty i teraz czytałam po dwa razy, ale mam wrażenie, że czytając ponownie, jeszcze coś innego niż obecnie z tej książki wydobędę.

Znając tylko jedną książkę autorki o Tybecie, tą pozycją zostałam totalnie zaskoczona. Przyjemnie zaskoczona. Historia nierealna, ale napisana w konwencji powieści drogi, co pozwala oczekiwać jakiegoś tam realizmu. Tu się jedno z drugim miesza, a momentami to już naprawdę nie wiadomo, co jest prawdą, co zmyśleniem, co projekcją podświadomości, a co pochodzi spoza światów....

Książka ciekawa. Lubię fabułę, która dzieje się w różnych czasach. Dowiedziałam się czegoś nowego o kolejki transsyberyjskiej.
Jednak zakończenie pozostawiło wiele niewiadomych.

Książka ciekawa. Lubię fabułę, która dzieje się w różnych czasach. Dowiedziałam się czegoś nowego o kolejki transsyberyjskiej.
Jednak zakończenie pozostawiło wiele niewiadomych.

Kierunek Syberia, dwie przestrzenie czasowe - rok 1913 i współczesność i różne historie, różne losy bohaterów.

Olga Forys, która nazwisko przyjęła po swoim mężu, wyrusza z moskiewskiego dworca w daleką podróż Koleją Transsyberyjską w poszukiwaniu informacji i związków, jakie łączyły jej nieżyjącego już męża z polskim inżynierem, specjalistą od budowy mostów - Michałem Forysem, który w roku 1913 delegowany został do dalekiego Chabarowska, celem nadzorowania budowy mostu nad rzeką Amur. Ulokowana w przedziale I klasy Olga stara się unikać kontaktu z nieznajomymi, a jednocześnie samotność też jej doskwiera. Jej myśli zajmują wspomnienia z czasów wspólnego, szczęśliwego życia, które skończyło się, gdy zawalił się jej świat, jednak osamotnienie powoduje, że wkrótce nawiązuje kontakt z grupą młodych mężczyzn, z którymi przeżyje dalszą podróż i nieprzewidziane wydarzenia.

W powieści "Powrót z Północy" Maja Wolny uwodzi czytelnika przede wszystkim surowym i tajemniczym klimatem niedostępnego zakątka Ziemi, jakim jest Syberia, gdzie ciężkie warunki atmosferyczne uzmysławiają człowiekowi, jak bardzo kruche oraz tymczasowe jest jego życie. Ta tajemnicza, zimna Północ stanie się areną zaskakujących, wręcz nieprawdopodobnych wydarzeń. Będziemy towarzyszyć Oldze i jej współtowarzyszom w tej tajemniczej podróży, obserwować ich zachowania, poznawać tak różne i nie do końca zrozumiałe motywy ich wyprawy.

Książka nie należy do łatwych, bowiem jej fabuła to nie tylko realny świat, ale rozważania o specyfice upływu czasu w odmiennych warunkach, jego związkach z decyzjami i ich konsekwencjami. Mnóstwo w niej niedomówień, fantazji, zamkniętych w tajemniczych biografiach postaci drugiego planu (Stalin, Rasputin, Nicefor),a także innych postaci, pojawiających się w powieści.

Pewnie niejeden z nas zastanawia się, co chciała poprzez tę opowieść powiedzieć czytelnikom Maja Wolny, czemu miało służyć splątanie czasów, nieprawdopodobne zdarzenia, dziwne postaci i ich zachowanie. Czy chciała nam uzmysłowić, jak duże znaczenie w życiu każdego z nas ma przeszłość, że istnieje coś takiego jak przeznaczenie, nieznane wymiary, niepokojący inny świat? Nie wiem, nie umiem jednoznacznie znaleźć odpowiedzi na postawione sobie pytania, ale muszę przyznać, że książka mnie nawet wciągnęła i wzbudziła moją ciekawość, zwłaszcza oczekiwanie na jej zakończenie.

Kierunek Syberia, dwie przestrzenie czasowe - rok 1913 i współczesność i różne historie, różne losy bohaterów.

Olga Forys, która nazwisko przyjęła po swoim mężu, wyrusza z moskiewskiego dworca w daleką podróż Koleją Transsyberyjską w poszukiwaniu informacji i związków, jakie łączyły jej nieżyjącego już męża z polskim inżynierem, specjalistą od budowy mostów - Michałem...

Przeczytałam ja jednego dnia. Wciągała niczym otchłań. Jestem pod wrażeniem pomysłu i połączenia tylu różnych płaszczyzn czasowych bez efektu przerysowania czy nabierania na nas te pomysły. Długo będę o niej myślała. Polecam z całego serducha.

Przeczytałam ja jednego dnia. Wciągała niczym otchłań. Jestem pod wrażeniem pomysłu i połączenia tylu różnych płaszczyzn czasowych bez efektu przerysowania czy nabierania na nas te pomysły. Długo będę o niej myślała. Polecam z całego serducha.

Nic nie wniosła w moje czytelnicze życie. Może poczucie jakiejś pustki treściowej.
Nie jest wykluczone, że to jedna z tych książek, które wymagają czytelnika w określonym stanie umysłowym.

Nic nie wniosła w moje czytelnicze życie. Może poczucie jakiejś pustki treściowej.
Nie jest wykluczone, że to jedna z tych książek, które wymagają czytelnika w określonym stanie umysłowym.

Powieść zaczyna się na moskiewskim dworcu w czasach współczesnych. Poznajemy absolwentkę filozofii i bankowca w jednym, Olgę Forys, udająca się w daleką podróż do Chabarowska. W jakim celu i dlaczego tam? Od razu orientujemy się, że bohaterka skrywa wiele tajemnic, ale nieskora jest do ich wyjawienia. Dostaniemy je dawkowane porcjami, aż do ostatniego rozdziału książki.

Tymczasem w drugim rozdziale przenosimy się w inną przestrzeń czasową. W 1913 roku, w Warszawie, inżynier Michał Forys pędzi szczęśliwe życie jako stateczny mąż i ojciec. Ten dobrze sytuowany, szanowany w towarzystwie bywalec salonów, jest także kochankiem pielęgniarki Leokadii, którą systematycznie odwiedza w Łodzi. O tym jednakże wiedzą tylko oni sami…Niebawem Forys wyjeżdża do Chabarowska, na budowę potężnego mostu na rzece Amur - elementu słynnej Kolei Transsyberyjskiej. Wbrew woli żony i teścia, ale z obietnicą o wiele wyższej pensji, która jest mu potrzebna do spłacenia starych długów, o czym żona również nie ma pojęcia… Forys ukrywa przed rodziną wiele spraw ze swojej przeszłości, a jakie jest jego pokrewieństwo z Olgą, skoro noszą to samo nazwisko, to rzecz wymagająca równie dużej cierpliwości…

W trzeciej płaszczyźnie książki dostajemy fabularyzowane dzieje autentycznej postaci - Nicefora Czernichowskiego z XVII wieku, wojewody, uczestnika wojen z Rosją, późniejszego władcy mało znanego państewka o nazwie Jaksa (od herbu Czenichowskiego) nad Amurem. Skąd o nim mowa? Ma on być przodkiem Leokadii Winnik, kochanki Forysa, znanym z rodzinnych opowieści, chociaż, jak przekonała się osobiście Leokadia, próżno o nim szukać pamiątek w chabarowskim muzeum.

Mamy także kulisy romansu młodego Stalina z tą samą Leokadią w Krakowie , w roku 1913. On odwiedzał tam towarzyszy, a ona bywała u ciotki. Stalin przewija się w kilku krótkich rozdziałach tej powieści, a chociaż wszystko jest fabularyzowane, ściśle zgadza się z prawdą historyczną, chociaż sam romans stworzony został na potrzeby powieści. Autorka świetnie uchwyciła manię wielkości i przedmiotowe traktowanie kobiet dyktatora, skądinąd dostrzegając w nim także nutę romantyzmu, choćby przez pisane we wczesnej młodości wiersze, z których jeden przywołuje w powieści.

Po pierwszym „współczesnym” rozdziale kontynuacja podróży syberyjskiej Olgi Forys zajmuje sporo miejsca i pełna jest wielu niespodzianek, a autorka prowadzi nas po bezdrożach tajgi jak najlepszy przewodnik. Towarzysze podróży Olgi to także trudne do zdefiniowania postacie. Borykające się z bolesną przeszłością, pełne tajemnic, ukrywające prawdziwą, sobie znaną twarz.

Powieść inna niż wszystkie. Podzielona na trzy części, z której każda składa się z kilkunastu krótkich rozdziałów przenoszących nas nad Amur, raz w XVII, raz w XX wieku, raz w obecne czasy. Fascynująca wędrówka po miejscach, czasach, dramatycznych epizodach ludzkiego życia. W każdej z tych ram czasowych autorka świetnie się czuje, oddając realia kolejnych epok do ostatniego detalu.
Powieść jest nieoczywista, wielowątkowa, splatająca losy kilku osób, pełna gęstych, mrocznych tajemnic, przeplatająca miejscami rzeczywistość ze snem i historię z fikcją. Przez całą powieść śledzimy losy bohaterów i odkrywamy ich prawdziwą tożsamość. Kim jest Olga? Udręczoną brakiem dziecka wierną żoną, czy morderczynią, która rozmyślnie i planowo morduje męża i jego ciężarną kochankę? Kim jest Leokadia? Cyniczną kobietą, polującą na bogatych kochanków czy ofiarą ohydnych pedofilskich zbrodni konkubenta matki? Kim jest Michał? Kochającym mężem i ojcem, czy notorycznym zdrajcą przysięgi małżeńskiej , oszustem i mordercą? Trzeba współczucia, czy pogardy? Litości czy potępienia? Każdy czytelnik sam osądzi, bo żadnych sądów w powieści nie ma.

Urzekł mnie język utworu. Pięknie i subtelnie, niemal poetycko, brzmią zarówno opisy przyrody, jak i przeżyć człowieka. Słowa przesiąknięte są uczuciem i zmysłowością.

To powieść na pewno wymagająca skupienia, trudna w odbiorze, skłaniająca do przemyśleń nad meandrami ludzkiego życia; potężną siłą miłości; walki o lepszy byt, zmuszającej do występków; nad celowością, a może potrzebą, życia w kłamstwie. Niesamowita i nietuzinkowa. Wybitna.

Maja Wolny zdobyła moje serce, bo wcześniej nie miałam styczności z jej piórem. Zapisuję ją na półkę i poszukuję innych jej powieści.
Polecam gorąco.

Powieść zaczyna się na moskiewskim dworcu w czasach współczesnych. Poznajemy absolwentkę filozofii i bankowca w jednym, Olgę Forys, udająca się w daleką podróż do Chabarowska. W jakim celu i dlaczego tam? Od razu orientujemy się, że bohaterka skrywa wiele tajemnic, ale nieskora jest do ich wyjawienia. Dostaniemy je dawkowane porcjami, aż do ostatniego rozdziału...

pomysl fajny, atmosfera momentami tez, ciekawa historia. Jednak jezyk autorki nie przypadl mi do gustu

pomysl fajny, atmosfera momentami tez, ciekawa historia. Jednak jezyk autorki nie przypadl mi do gustu

Przepiękna, mroczna, niepokojąca, pomiędzy prawdą a nierealnością. A wszystko w białej syberyjskiej scenerii, bardzo blisko śmierci. Thriller metafizyczny z dużą dawką historii.

Przepiękna, mroczna, niepokojąca, pomiędzy prawdą a nierealnością. A wszystko w białej syberyjskiej scenerii, bardzo blisko śmierci. Thriller metafizyczny z dużą dawką historii.

Zastanawiałem się od początku powieści, o czym ona będzie: o życiu po traumie i po stracie? o przepracowywaniu żałoby? o podróży do własnych korzeni i tożsamości? A może po prostu powieścią drogi, choć ta nie wyklucza kombinacji wszystkich powyższych wątków? Bo czuje się tu, że nie jest to powieść pisana „zza biurka”; zresztą sama autorka w posłowiu nawiązuje nieco do swej pasji podróżniczej. Imponuje też praca historyczna, zagłębienie się w kolejnictwo i inżynierię...
Tocząca się początkowo w dwóch planach czasowych, a przy tym z narracją prowadzoną z punktu widzenia kilku głównych bohaterów, wciąga nas jakoś ta historia, zwyczajnie zaciekawia… Później te plany się mnożą, a losy ich bohaterów zaczynają wiązać się ze sobą. Albo przynajmniej przeczuwamy, że powiążą się. Czas traktowany jest tu jak spirala, bo losy ludzi obracają go jak koło maszyny, ale kroczy jednocześnie naprzód, bo nic nie wraca w takiej samej formie, w jakiej zdarzało się w przeszłości.
Język dość prosty, a jednocześnie niebanalny – jakoś w całości przypomina mi to nieco (chyba klimat raczej) prozę Eustachego Rylskiego. A może to ta wschodnia tematyka?..
Zdecydowanie cieszę się, że dałem Mai Wolny drugą szansę po „Księgobójcy”, który podobał mi się zdecydowanie mniej. Tylko niepotrzebnie główna bohaterka w finale opowiada i dość łopatologicznie wiąże losy bohaterów z różnych epok, różnych planów czasowych. To jakoś mi zgrzyta – nie można było czegoś pozostawić w niedomówieniu? Zaufać nieco inteligencji czytelników?
Książkę wysłuchałem w formie audiobooka i kolejną wartością dodaną jest tu zdecydowanie interpretacja pani Gorodeckiej.

Zastanawiałem się od początku powieści, o czym ona będzie: o życiu po traumie i po stracie? o przepracowywaniu żałoby? o podróży do własnych korzeni i tożsamości? A może po prostu powieścią drogi, choć ta nie wyklucza kombinacji wszystkich powyższych wątków? Bo czuje się tu, że nie jest to powieść pisana „zza biurka”; zresztą sama autorka w posłowiu nawiązuje nieco do swej...