Po rewelacyjnej książce Waltariego „Egipcjanin Sinuhe” czytałem kolejne pozycje z jego dorobku pisarskiego, z których każda była już o wiele gorsza od wielkiej poprzedniczki. Jakiś czas temu byłem na wyjeździe w Stambule i postanowiłem przeczytać jakąś książkę, która traktowałaby o zdobyciu Konstantynopola przez Turków. Nie chciałem wchodzić w kolejną historyczną monografie na ten temat, tak więc w ten sposób trafiłem na Czarnego Anioła.
Niestety mocno się rozczarowałem. Beletrystyczna fabuła książki i jej główny bohater Johanes Angelos są bardzo naiwne i miejscami wręcz absurdalne. Bohater jest dla mnie jakimś nawiedzonym straceńcem, który jest przekonany o nieodwołalnej zagładzie Konstantynopola i chce wraz tym greckim miastem umrzeć w beznadziejnej walce. Jego motywacje i działania są tak dziwaczne, że nie chcę roztrząsać tego tematu. Przez cała książkę wyziewa pesymistyczne przesłanie niechybnej zagłady miasta, tak jakby to było dla wszystkich oczywiste i nieodwołalne. A przecież Konstantynopol przez tysiąc lat opierał się licznym falom najazdów ze wszystkich stron świata, od barbarzyńskich Gotów i niezwyciężonych Arabów poczynając.
Autor ewidentnie próbuje wykorzystać swój dobrze sprawdzony we wcześniejszych książkach schemat powieści, lecz w tym wypadku czegoś zabrakło i całość wypada słabo, a szkoda bo temat jest wdzięcznym surowcem dla wspaniałej powieści.

Po rewelacyjnej książce Waltariego „Egipcjanin Sinuhe” czytałem kolejne pozycje z jego dorobku pisarskiego, z których każda była już o wiele gorsza od wielkiej poprzedniczki. Jakiś czas temu byłem na wyjeździe w Stambule i postanowiłem przeczytać jakąś książkę, która traktowałaby o zdobyciu Konstantynopola przez Turków. Nie chciałem wchodzić w kolejną historyczną monografie...