Narratorkami powieści są trzy siostry Grey:
Joanna - zarozumiała, dumna uparta, fanatycznie religijna, Katarzyna - naiwna, łatwowierna, ciesząca się życiem i Maria - najbardziej rozsądna z całej trójki. A z ich opowieści wyłania się obraz królowej Elżbiety, osoby niezrównoważonej psychicznie, próżnej, złośliwej, zawistnej, zazdrosnej i egoistycznej, zarówno w kwestiach prywatnych, jak i państwowych.
Ogólnie książka dobra, bo Pani Gregory ma bardzo lekkie pióro, ale daje się zauważyć lekkie wypalenie autorki.

Narratorkami powieści są trzy siostry Grey:
Joanna - zarozumiała, dumna uparta, fanatycznie religijna, Katarzyna - naiwna, łatwowierna, ciesząca się życiem i Maria - najbardziej rozsądna z całej trójki. A z ich opowieści wyłania się obraz królowej Elżbiety, osoby niezrównoważonej psychicznie, próżnej, złośliwej, zawistnej, zazdrosnej i egoistycznej, zarówno w kwestiach...

Ciekawa i jak każda książka tej autorki - bardzo szybko u lekko się ją czyta. Opowiada losy kobiet zapomnianych przez historię, a jednak swoistych bohaterek swoich czasów - dumnych, pozostających wiernym swoim ideałom, swojej miłości. Jednocześnie kreuje obraz Elżbiety nie tak jak go widzimy zwykle - jako najznamienitszej królowej w historii, a raczej jako osoby wybitnie próżnej i nierozważnej. Obserwować możemy także jej dziwną relację z Marią Stuart. Bardzo ciekawa, warta przeczytania, utrzymuje na pewno w ciągłym zainteresowaniu. Z całą pewnością można się z niej w przyjemny sposób dowiedzieć kilku historycznych faktów - choć oczywiście trzeba pamiętać, że sporo to fikcja literacka; ale bardzo ciekawa i bardzo prawdopodobna.

Ciekawa i jak każda książka tej autorki - bardzo szybko u lekko się ją czyta. Opowiada losy kobiet zapomnianych przez historię, a jednak swoistych bohaterek swoich czasów - dumnych, pozostających wiernym swoim ideałom, swojej miłości. Jednocześnie kreuje obraz Elżbiety nie tak jak go widzimy zwykle - jako najznamienitszej królowej w historii, a raczej jako osoby wybitnie...

Ta powieść była mi bezsprzecznie potrzebna, bym mogła przypomnieć sobie jak ogromnie uwielbiam Philippę, nawet jeśli lektura tej konkretnej powieści wprawiła mnie w większe przygnębienie, niż inne z którymi miałam do czynienia od tej autorki. O ile nie obwiniam o to z punktu widzenia prawdy historycznej, za którą nie ponosi odpowiedzialności, o tyle obwiniam z punktu widzenia kreacji postaci, z którymi nie dało się nie związać, a których strata była równie nieunikniona, co łamiąca serce. Historia rządzi się w końcu swoimi prawami - tutaj nie sposób przewidzieć zwrotów akcji i wydedukować na podstawie wiedzy na temat fabuł szczęśliwego zakończenia, do którego nieuchronnie musiałaby zmierzać powieść. Historia robi z ludzkimi żywotami, co chce.
Joannie, dziewieciodniowej królowej i najstarszej z sióstr Grey, poświęcono pierwszą, dużo skromniejszą objętościowo niż w przypadku Katarzyny część powieści, co stanowiło dla mnie pewne zaskoczenie. Wypchnięta na tron, a chwilę później opuszczona przez wszystkich, wtrącona do Tower i ostatecznie ścięta przez Marię Tudor Joanna pozostała wierna swoim ideałom i nie chciała się ich wyprzeć, nawet gdy siostra usilnie próbowała ją skłonić, by to zrobiła i przeżyła. Towarzyszymy jej aż do końca, aż do zbudowanego na zielonym połaciu łąki szafotu.
Katarzynie, środkowej siostrze, poświęcono najwięcej treści i objętościowo jej perspektywa jest również najdłuższą, zarazem czyniąc ją postacią z którą trudno nie sympatyzować najbardziej, chociaż różniła się całkowicie od pobożnej Joanny, która w swoim przekonaniu oddała życie za wiarę. Relacja Katarzyny i Edwarda opisana jest nieprawdopodobnie uroczo - pośród wszystkich wymuszonych przez historię aranżowanych małżeństw czystą przyjemnością jest przeczytanie o parze, która pałała do siebie autentycznym uczuciem i pozostała sobie wierna, nawet jeżeli sama królowa usiłowała wymusić na nich przyznanie, że nigdy się nie pobrali. Czytanie, jak Katarzyna traci wszystko - siostrę, przyjaciółkę, wolność, ukochanego męża i synów, aż w końcu nie zostaje w niej dość sił, by dalej czepiać się życia, była bodaj najtrudniejsze ze wszystkiego i całkowicie złamała mi serce.
Maria, najmłodsza, najmniejsza i zarazem wielka duchem siostra Grey przemyka przez część Joanny blisko niedostrzegalnie, pojawiając się w części Katarzyny na dłużej, by finalnie dostać własną, w której popełnia błędy Katarzyny i ściąga na siebie gniew królowej wychodząc za mąż za dowódcę gwardii królowej Elżbiety nie uzyskawszy wcześniejszego pozwolenia. Światełkiem w tunelu jest fakt, że finalnie udało jej się przeżyć, choć jest to wyjątkowo słodko - gorzkie.
Tłem do tragedii sióstr Grey jest królowa Elżbieta I, której portret zaskoczył mnie najbardziej. Perspektywa Katarzyny i Marii ujawnia obraz królowej małostkowej, irracjonalnej, nieustannie drżącej o swoją pozycję do tego stopnia, że stara się usunąć ze swojego otoczenia każdą krewniaczkę, która mogłaby zostać uznaną za posiadającą lepsze prawa do tronu, zazdrosnej i skupionej na swoim romansie z Robertem Dudleyem do tego stopnia, że na łożu śmierci usiłowała go uczynić lordem protektorem Anglii. I chociaż z oczywistych przyczyn jest to obraz jednostronny, to trudno w nim doszukać się powodów by z królową sympatyzować, zwłaszcza biorąc pod uwagę na jaki los skazała Katarzynę przez własny strach o to, że będzie z nią porównywana. W ich historii zdecydowanie odgrywa ona rolę czarnego charakteru.

Ta powieść była mi bezsprzecznie potrzebna, bym mogła przypomnieć sobie jak ogromnie uwielbiam Philippę, nawet jeśli lektura tej konkretnej powieści wprawiła mnie w większe przygnębienie, niż inne z którymi miałam do czynienia od tej autorki. O ile nie obwiniam o to z punktu widzenia prawdy historycznej, za którą nie ponosi odpowiedzialności, o tyle obwiniam z punktu...

Niestety to najgorszy tom cyklu Tudorowskiego i cyklu wcześniejszego dotyczącego wojny dwóch róż. Książkę czytałam z przerwami kilka miesięcy. Myślę, że dlatego jest to najsłabszy jak dotychczas tom, ponieważ autorka miała mało materiałów historycznych i pozostała jej konfabulacja. Zwłaszcza jeśli chodzi o trzecia część i trzecia bohaterką czyli Marię Grey. Jest to najnudniejsza część, gdzie nie wiele dowiadujemy się o bohaterce, poza zmianami jej aresztu domowego. W tle przedstawiana jest historia Elżbiety i Marii Stuart, królowej Szkotów. Jest przedstawiona skrótowo i w pewnym sensie jest to spoiler do kolejnych tomów. Jestem zdania, że ten tom mógłby zamiast na siłę wydłużany zostać skrócony do 200-250 stron. Książka by na tym zdecydowanie zyskała.

Niestety to najgorszy tom cyklu Tudorowskiego i cyklu wcześniejszego dotyczącego wojny dwóch róż. Książkę czytałam z przerwami kilka miesięcy. Myślę, że dlatego jest to najsłabszy jak dotychczas tom, ponieważ autorka miała mało materiałów historycznych i pozostała jej konfabulacja. Zwłaszcza jeśli chodzi o trzecia część i trzecia bohaterką czyli Marię Grey. Jest to...

Po śmierci Henryka VIII , rozpoczyna się wyścig o tron. Chorowity syn Henryka- Edward , nie jest w stanie rządzić samodzielnie, dwie córki -Maria i Elżbieta rozpoczynają walkę o schedę po królu.
Jednakże oprócz dzieci króla , są jeszcze inne osoby pretendujące do objęcia tronu .
Powieść ta ukazuje słynna siostrę , jedna z najsłynniejszych kobiet rodu Tudorów - Joannę Grey, która była królowa zaledwie dziewięć dni. Stała sie ona ofiarą ojcowskiej zdrady, wolała umrzeć , niż wyrzec się swojej wiary , za co królowa Maria I Tudor skazala ja na ścięcie.
Jest to także historia jej dwóch sióstr - Katarzyny i Marii , które również spotkały się z niechęcia panujących i skazane na uwięzienie i rozłąkę z najbliższymi.

Po śmierci Henryka VIII , rozpoczyna się wyścig o tron. Chorowity syn Henryka- Edward , nie jest w stanie rządzić samodzielnie, dwie córki -Maria i Elżbieta rozpoczynają walkę o schedę po królu.
Jednakże oprócz dzieci króla , są jeszcze inne osoby pretendujące do objęcia tronu .
Powieść ta ukazuje słynna siostrę , jedna z najsłynniejszych kobiet rodu Tudorów - Joannę Grey,...

Kolejne interesujące spotkanie z historią Anglii...opis życia trzech kuzynek Elżbiety, które odkąd stały się zagrożeniem dla królowej były zdane na jej łaskę...To trzy opowieści o trzech kobietach uwikłanych w królewskie intrygi...Polecam!

Kolejne interesujące spotkanie z historią Anglii...opis życia trzech kuzynek Elżbiety, które odkąd stały się zagrożeniem dla królowej były zdane na jej łaskę...To trzy opowieści o trzech kobietach uwikłanych w królewskie intrygi...Polecam!

Pani Gregory po raz kolejny wyciąga na światło dzienne trochę jakby zapomniane kobiety z epoki Tudorów. Tym razem są to siostry Grey. O ile o Joannie Grey, nieszczęsnej dziewięciodniowej królowej jeszcze co nieco wiadomo, no a przynajmniej wspominają o niej podręczniki do historii, to o tym, że posiadała ona siostry dowiedziałam się właśnie dzięki lekturze „Zmierzchu Tudorów”. Niestety, żadnej z sióstr Grey pokrewieństwo z dynastią panującą nie przyniosło szczęścia i chyba nie przesadzę, jeśli napiszę, że żyły w cieniu szafotu i murów Tower.
W trakcie czytania rzuciło mi się też w oczy, że żywoty samych królowych (czyli Marii I i Elżbiety I) nie były wcale godne pozazdroszczenia. Ciągła obawa przed zdradą krewniaków, spiskami możnowładców i buntem poddanych oraz doszukiwanie się fałszu w każdym słowie i czynie otaczających władczynie ludzi wywoływały u nich zwykłą paranoję. W takim kontekście chęć trzymania pod kluczem wszystkich potencjalnych pretendentów do tronu nie dziwi, a kilkuletnie areszty domowe nałożone na królewskie kuzynki nie zaskakują.
Książka napisana jest ciekawie, z dbałością o detale historyczno- obyczajowe. Jedyne, co mi się nie podobało to niekonsekwencja najmłodszej z sióstr Grey. Maria pomimo wielokrotnych zarzekań się, że nie popełni błędów żadnej ze starszych sióstr, koniec końców idzie drogą wytyczoną przez Katarzynę i ponosi dokładnie takie same konsekwencje swoich czynów. Co nie przeszkadza jej przez cały ten czas uparcie podkreślać, że ona jest inna, a przede wszystkim sprytniejsza i mądrzejsza… Chyba jednak nie za bardzo…

Pani Gregory po raz kolejny wyciąga na światło dzienne trochę jakby zapomniane kobiety z epoki Tudorów. Tym razem są to siostry Grey. O ile o Joannie Grey, nieszczęsnej dziewięciodniowej królowej jeszcze co nieco wiadomo, no a przynajmniej wspominają o niej podręczniki do historii, to o tym, że posiadała ona siostry dowiedziałam się właśnie dzięki lekturze „Zmierzchu...

Jestem ogromną fanką twórczości Philippy Gregory, która prawdziwie zafascynowała mnie Anglią epoki Wojny Dwóch Róż i Tudorów. "Zmierzch" mnie nie zawiódł, aczkolwiek nieco przeszkadzało mi sportretowanie postaci królowej Elżbiety jako rozwydrzonej i kapryśnej dziewczynki na tronie.

Jestem ogromną fanką twórczości Philippy Gregory, która prawdziwie zafascynowała mnie Anglią epoki Wojny Dwóch Róż i Tudorów. "Zmierzch" mnie nie zawiódł, aczkolwiek nieco przeszkadzało mi sportretowanie postaci królowej Elżbiety jako rozwydrzonej i kapryśnej dziewczynki na tronie.

Barwny i wciągający portret XVI-wiecznej Anglii.

To już ostatni tom serii ukazującej losy dynastii Tudorów. Nieletni król Edward VI umiera, schedę po nim przejmuje Joanna Grey.
Tymczasem Maria Tudor nie odpuszcza, próbuje zmusić ją do przejścia na katolicyzm. Ta odmawia. Zatem Maria posyła ją na szafot....

Największe zalety powieści: dokładne odzwierciedlenie realiów epoki, strojów i intryg politycznych. Książka zapewne usatysfakcjonuje pasjonatów beletrystyki historycznej.

Barwny i wciągający portret XVI-wiecznej Anglii.

To już ostatni tom serii ukazującej losy dynastii Tudorów. Nieletni król Edward VI umiera, schedę po nim przejmuje Joanna Grey.
Tymczasem Maria Tudor nie odpuszcza, próbuje zmusić ją do przejścia na katolicyzm. Ta odmawia. Zatem Maria posyła ją na szafot....

Największe zalety powieści: dokładne odzwierciedlenie realiów...

Uwielbiam wszystkie książki P. Gregory. Chyba obojętnie, co napisze - jestem zachwycona. Także i tym razem nie było rozczarowania. Serdecznie polecam :)

Uwielbiam wszystkie książki P. Gregory. Chyba obojętnie, co napisze - jestem zachwycona. Także i tym razem nie było rozczarowania. Serdecznie polecam :)