Niewielka rodzinna wyspa Barrøy daleko na północnym morzu, która jest wszystkim i nikt nie może z niej uciec, nawet jej mieszkańcy – „Niewidzialni” Roya Jacobsena.

„Niewidzialni” to prosta i piękna historia – melancholijna, nostalgiczna, miejscami tragiczna, miejscami zabawna, ot życie, uchwycone momenty, zwyczajne i niezwyczajne, takie, które trzymają czytelnika przy lekturze. „Dzieci z Bullerbyn” dla dorosłych? Tak. Dla mnie tak. To jedno z wyjątkowych odkryć literackich tego roku.

To, co łączy powieść Roya Jacobsena z powieścią Astrid Lindgren to umiejętność uchwycenia niewielkich, życiowych, niby zwyczajnych momentów i sprawienie, że stają się one niezwykłe, przynajmniej dla nas, oczarowanych codziennością Barrøy czytelników. To proste powtarzanie kolejnych czynności, jak suszenie ryb, oprawianie sieci, dojenie krów, robienie na drutach… Z perspektywy bohaterów „Niewidzialnych” to czynności zaprawione wyjątkowością, bo dzieją się tu i teraz dla nich, a my jesteśmy tuż obok, patrzymy na nich i przeżywamy każdą chwilę. Dostrzegamy również niedopowiedzenia, pytania, które wiszą między bohaterami, ich samotność, chociaż to samotność jednostek nierozerwalnych ze sobą. Widzimy potrzebę spojrzenia poza horyzont, narodziny nowej generacji, która czuje siłę, czuje moc płynącą z krwi i ciężkiej pracy swoich przodków. Oni może też nigdy nie opuszczą Barrøy, ale zaznaczą jej istnienie swoimi czynami.

Niewielka rodzinna wyspa Barrøy daleko na północnym morzu, która jest wszystkim i nikt nie może z niej uciec, nawet jej mieszkańcy – „Niewidzialni” Roya Jacobsena.

„Niewidzialni” to prosta i piękna historia – melancholijna, nostalgiczna, miejscami tragiczna, miejscami zabawna, ot życie, uchwycone momenty, zwyczajne i niezwyczajne, takie, które trzymają czytelnika przy...