Holly Bourne z wyczuciem i delikatnością potraktowała tak ważny we współczesnym świecie temat jakim są choroby i zaburzenia psychiczne. W „Jestem już normalna?” pokazała młodzież pogubioną w natłoku niezrozumiałych ideałów, z których większość wyklucza się nawzajem. Pokazała jak faktyczne lęki podsycane są zbyt skomplikowanymi dla młodych umysłów wymogami, kiedy w głowie buzują nie tylko pogmatwane myśli, ale przede wszystkim burza hormonów. W tej zawierusze bohaterka Holly Bourne ukazuje czytelnikowi codzienność osoby z problemami psychicznymi od środka – terapie, leki i ich efekty uboczne, relacje rodzinne, strach przed ujawnieniem choroby innym i „normalność”, do której wydawać by się mogło, że wciąż nie ma dostępu.

Jednocześnie, całkiem niepotrzebnie, „Jestem już normalna?” wychodzi poza granice nauki i wkracza do świata ideologii, próbując tłumaczyć niektóre zjawiska i doświadczenia przez pryzmat niepotwierdzonych wymysłów samej autorki. Zaprzeczając obecnie przyjętym teoriom naukowym, Holly Bourne za problemy swojej bohaterki obarcza odpowiedzialnością całe społeczeństwo, w szczególności w finale opowieści – szkoda, niepotrzebne to i szkodliwe dla wydźwięku całości. Do tego odbiera nieco książce funkcji terapeutycznej, podmieniając ją na wezwanie do pustego buntu.

Jak widać, miejscami brakuje w „Jestem już normalna?” spójności, ale jedno z pewnością jej się udało – pokazać, że w dzisiejszej rzeczywistości „normalność” bywa relatywna.

Holly Bourne z wyczuciem i delikatnością potraktowała tak ważny we współczesnym świecie temat jakim są choroby i zaburzenia psychiczne. W „Jestem już normalna?” pokazała młodzież pogubioną w natłoku niezrozumiałych ideałów, z których większość wyklucza się nawzajem. Pokazała jak faktyczne lęki podsycane są zbyt skomplikowanymi dla młodych umysłów wymogami, kiedy w głowie...