Zaczynam od głosu autora stanowiącego przedmowę książki:
„Mimo dużej propagandy „Jak unikać gruźlicy” społeczeństwo nie jest zapoznane z zagadnieniem gruźlicy, jej przebiegiem, możliwościami leczenia i możliwościami zakażenia. Wśród społeczeństwa niegruźliczego krąży wiele mitów na temat gruźlicy i gruźlików. Nie jestem lekarzem, lecz od piętnastu lat chorym na gruźlicę. W tym okresie byłem dziesięć razy w sanatorium i przeszedłem dwie operacje. Dlatego opisać chcę życie gruźlików obserwowane z pozycji jednego z nich, z pozycji chorego. Pokazać chcę życie chorych, ich radości i smutki, sprawy małe i problemy społeczne. W opowiadaniach swych będę chciał pokazać codzienne życie chorych, tych słabych psychicznie i tych silnych. Czy mi się to udało, niech oceni czytelnik. Stanisław Grzesiuk”
(pseudo)Autobiograficzna kontynuacja poprzednich dwóch tomów wydana niestety już po śmierci 45-letniego autora. To „pseudo” skrótowo wyjaśnia Wikipedia:
„….Według Janusza R. Kowalczyka książek Grzesiuka nie należy traktować jako autobiografii w sensie ścisłym – autor niekiedy opisywał cudze przygody jako swoje, a także przesadzał w opisach przedwojennej biedy swojej rodziny. Grzesiukowi zarzucano także idealizowanie postaci cwaniaka i apasza……”
To tylko gwoli ścisłości, bo to „wzbogacenie” własnej biografii należy potraktować jako „licentia poetica” uatrakcyjniającą lekturę.
W przypisie 1 znowu (jak w poprzednich książkach) czytamy:
„Pogrubieniem wyróżniono niepublikowane fragmenty przywrócone z rękopisu.”
A ja po raz trzeci wyrażam swoje odczucie, że to pomysł chybiony, a rację w kwestii cięć przyznaję redaktorom sprzed ponad pół wieku. Aby uzasadnić swoją opinię przypominam Państwu wybitnego pisarza „minimalistycznego” Raymonda Clevie Carvera (1938-1988), autora słynnej „Katedry”, „Słonia” i „O czym mówimy kiedy mówimy o miłości”, który zaistniał dzięki swojemu przyjacielowi, wydawcy i redaktorowi , Gordonowi Lish, skracającemu każde 5000 słów do 2000. Proszę zwrócić uwagę na fragmenty wyróżnione tłustym drukiem i ocenić to samemu.
Grzesiuk potrafił bawić nas swoją młodością w „Dole”, pobytem w obozach koncentracyjnych i potrafi nawet teraz nas bawić, w obliczu śmierci. To specyficzny talent i twardy charakter. Zapewniam, że czyta się z wielką ciekawością i empatią, a ja tylko potwierdzam odkrycie Grzesiuka, że alkohol jest świetnym lekarstwem, wysuszającym nawet nacieki w płucach.
Polecam wszystkie trzy tomy, a gwiazdek tradycyjnie 8/10 .

Zaczynam od głosu autora stanowiącego przedmowę książki:
„Mimo dużej propagandy „Jak unikać gruźlicy” społeczeństwo nie jest zapoznane z zagadnieniem gruźlicy, jej przebiegiem, możliwościami leczenia i możliwościami zakażenia. Wśród społeczeństwa niegruźliczego krąży wiele mitów na temat gruźlicy i gruźlików. Nie jestem lekarzem, lecz od piętnastu lat chorym na...