Lubię czytać zarówno horrory jak i thrillery, ale nie przepadam za próbami połączenia tych dwóch gatunków na siłę, a "Dreszcz strachu" wydał mi się właśnie taką próbą. Nawet osadzenie akcji w wiktoriańskim domu wczasowym nie uratowało tej książki w moich oczach. Koszmary senne, straszne wizje, wróżenie z fusów i inne czary mary to nie moja bajka.

Pierwsza połowa książki to przedstawienie starań agenta FBI Quentina Hayesa (posiadającego pewne "specjalne zdolności") aby przekonać Dianę Brisco (odbywająca terapię w Hotelu), że wcale nie jest chora psychicznie tylko również ma owe "specjalne zdolności".

W moim odczuciu wypadło to trochę tak, jakby autorka starała się łopatologicznie przekonać czytelnika, że parapsychologia to bardzo powszechna i normalna rzecz (przecież zdolności te są wykorzystywane nawet w FBI!), a do tego świetnie pasuje do rozwiązania zagadek z książkowego thrillera. Bo horrorem tej pozycji nazwać nie można, poza elementami parapsychologicznymi (jasnowidztwo, bycie medium) nie było w niej prawie wcale elementów mogących wzbudzić strach.
Motyw Hotelu jako odosobnionego, nawiedzonego miejsca zupełnie nie został wykorzystany. Do tego beznadziejne zakończenie, rozwiązanie całej zagadki zajęło może jedną stronę, a nawet to nie było godne uwagi.

Jeżeli ktoś lubi takie parapsychologiczne motywy to ta książka może mu się spodobać. Jednak jeżeli ma się ochotę na prawdziwy thriller z ciekawą, zagmatwaną (ale wiarygodną) fabułą - nie tędy droga! :)

Lubię czytać zarówno horrory jak i thrillery, ale nie przepadam za próbami połączenia tych dwóch gatunków na siłę, a "Dreszcz strachu" wydał mi się właśnie taką próbą. Nawet osadzenie akcji w wiktoriańskim domu wczasowym nie uratowało tej książki w moich oczach. Koszmary senne, straszne wizje, wróżenie z fusów i inne czary mary to nie moja bajka.

Pierwsza połowa książki...