Bardzo fajny, wręcz chwytliwy tytuł. Bardzo obiecujący pomysł. W sumie więc niezłe miejsce (Bałtyk) i czas (wakacyjny) na publikację. I to by było tyle komplementów na temat książki „Bałtyk. Historie zza parawanu” Aleksandry Arendt.

Przez cały czas, gdy czytałem „Historie zza parawanu”, myślałem sobie raz za razem - „ależ to jest słabo napisane”. Tekst przypomina mi (dość przeciętne) szkolne wypracowanie na temat „jak spędziliśmy wakacje”. Można odnieść wrażenie, że każdy w klasie miał znaleźć jakieś „ciekawe”, „tajemnicze”, „dziwne” lub „legendarne” historie znad Bałtyku i je opisać. A potem je razem pozbierano i opublikowano. Ale, żeby nie było zbyt łatwo, nie wystarczyło zapytać kilka napotkanych nad Bałtykiem osób, co myślą na jakiś temat. Trzeba koniecznie nadać wypracowaniom „poważny” charakter, powołując się na źródła. Najlepiej drukowane. I tu autorka odrobiła sumiennie „pracę domową”. Książka pełna jest różnych wersji tych samych legend czy cytatów, głównie z lokalnych dzienników lub przewodników turystycznych. Stanowią one źródło fundamentalnych prawd i dowodów na różne tematy, od starożytności po czasy współczesne.

W książce znajdziemy prawdziwą mieszankę tematów, których nie łączy chyba nic, poza bliskością Bałtyku. Można więc pomyśleć, że to dobra lektura w czasie plażingu za parawanem albo w oczekiwaniu aż za oknem pensjonatu przejdzie kolejna ulewa. Niestety, nawet w czasie kanikuły człowiek oczekuje zgrabnie napisanego tekstu, logicznych wywodów czy choćby dobrze opowiedzianych historii. Tego mi niestety w „Historiach zza parawanu” zabrakło.

Bardzo fajny, wręcz chwytliwy tytuł. Bardzo obiecujący pomysł. W sumie więc niezłe miejsce (Bałtyk) i czas (wakacyjny) na publikację. I to by było tyle komplementów na temat książki „Bałtyk. Historie zza parawanu” Aleksandry Arendt.

Przez cały czas, gdy czytałem „Historie zza parawanu”, myślałem sobie raz za razem - „ależ to jest słabo napisane”. Tekst przypomina mi (dość...