Po skończonej lekturze mogę stwierdzić, że polska powieść historyczna ma się dobrze, aczkolwiek nie jest też tak do końca idealnie. Tym co najbardziej rzuciło mi się w oczy w książce Magdaleny Niedźwiedzkiej, to spora ilość charakterystycznych bohaterów. Każdy z nich ma swoje cele, dąży do czegoś zupełnie innego i rozwija się na przestrzeni lat. Rzecz jasna główne skrzypce gra tu królowa Bona, ale i znaczną część powieści zajmują wątki króla Zygmunta Jagiellończyka (Starego) i wielkiego mistrza krzyżackiego Albrechta Hohenzollerna. Nie jest to opowieść, która obfitowała by w jakieś szybkie zwroty akcji, ale i nie jest to książka całkiem powolna. Fabuła dzieje się nie tylko na polskim dworze, lecz też w pruskim i włoskim, co nadaję historii większego rozmachu.

Nie wszystko jednak odpowiednio styka się ze sobą. Bywały rozdziały, które według mnie spowalniały tempo akcji i takie, które były zupełnie niepotrzebne. Oczywiście autorka starała się każdy fragment uzasadnić, jednakże finalnie nie wyszło to za dobrze. Szkoda bo mogła z tego wyjść powieść jeszcze lepsza i bardziej wciągająca, a tak dostaliśmy produkt dobrej jakości, ale bez zbytnich fajerwerków. Wyłania się tu troszkę niewykorzystany potencjał, który można było bardziej podrasować. Mimo tych minusów książka Magdaleny Niedźwiedzkiej jest bardzo dobrą lekturą na zimowe wieczory. Autorce udało uchwycić ducha tamtych czasów i uczynić z Bony i reszty postaci pełnokrwistych bohaterów, czyniąc ich nam przez to bliższymi.

Po skończonej lekturze mogę stwierdzić, że polska powieść historyczna ma się dobrze, aczkolwiek nie jest też tak do końca idealnie. Tym co najbardziej rzuciło mi się w oczy w książce Magdaleny Niedźwiedzkiej, to spora ilość charakterystycznych bohaterów. Każdy z nich ma swoje cele, dąży do czegoś zupełnie innego i rozwija się na przestrzeni lat. Rzecz jasna główne skrzypce...