I tak poruszał się między nagrobkami, a blady sierp księżyca był jego drogowskazem. Mijał dawno zapomniane groby o których już nikt nie pamiętał. I tak przemykał między cieniami, a blady sierp księżyca znów był jego światełkiem w ciemności. Wspominał swoje dawno utracone nadzieję, swoje niespełnione życie, a przecież tak wiele jeszcze mógł osiągnąć, tyle wspaniałych rzeczy na niego czekało. Niestety. Nie zdążył. Ostatnie światełko mignęło mu przed oczami. Iskierka dawnej radości została przerwana. I teraz pozostało mu wędrować między cieniami, między utraconymi marzeniami.

Aż do samego rozpoczęcia czytania tej powieści nie byłem pewien co w niej znajdę. Czy styl mi się spodoba? Czy nie będzie to aż nazbyt męcząca lektura? Teraz śmiało mogę napisać, że warto było zaryzykować i podjąć ten trud. Powieść George'a Saundersa pomimo tego, iż jest napisana specyficznym językiem, to sama w sobie stanowi uniwersalną jakość. Motyw ludzkich dusz zawieszonych między swoim światem a światem żywych nie jest może specjalnie odkrywczy, ale podejście do tematu autora, jego wnikliwość i umiejętność zajrzenia w ludzkie pragnienia, wydało zdumiewający owoc. Momentami miałem wrażenie jakbym był świadkiem wielkiej sztuki teatralnej, rozgrywającej się na moich oczach. Tak wszystko tu dobrze się zapętlało, tak z pięknym językiem tu miałem do czynienia, że jeszcze krótko po lekturze zapragnąłem wrócić do niektórych fragmentów.

Czytając tę niezwykłą powieść można było zajrzeć w głąb siebie, w nasze rozterki i pragnienia. Autor oddaje głos wielu postaciom, których znajdziemy cząstkę siebie i są wśród nich nie tylko te pozytywne jednostki, ale i często tę ze skazą i nieczystym sumieniem. Na pewno nie jest to książka na jedną noc, choć czytało mi się ją dość sprawnie. Ale aby najlepiej wejść w jej klimat i delektować się każdym zdaniem, należy smakować ją po trochu. Słyszałem, że powieść ta porównywana jest do naszych "Dziadów" Mickiewicza. I w sumie coś w tym jest. Jakiś pierwiastek tego można odnaleźć w powieści Saundersa. W końcu bohaterami są też m.in. duchy. Jest w tym utworze zawarta jakaś tajemniczość i unikalność. Coś co sprawia, że proza ta staję się namacalna i aktualna niezależnie od czasu. I dla takiej prozy warto poświęcić każdy moment lub nawet wieczność...

I tak poruszał się między nagrobkami, a blady sierp księżyca był jego drogowskazem. Mijał dawno zapomniane groby o których już nikt nie pamiętał. I tak przemykał między cieniami, a blady sierp księżyca znów był jego światełkiem w ciemności. Wspominał swoje dawno utracone nadzieję, swoje niespełnione życie, a przecież tak wiele jeszcze mógł osiągnąć, tyle wspaniałych rzeczy...