Jens Henrik Jensen nie zmienił swojego stylu pisania ani tonu. Tyle tylko, że sama historia nie jest tak pełna akcji i nawiedzająca jak wcześniej. Oxen wiedzie bardzo spokojne życie, jak najlepiej składa swoje rzeczy i siebie, a autor opisuje wszystko w sposób, który pozwala zauważyć, że coś musi się wydarzyć prędzej czy później, zanim książka się skończy. W przeciwnym razie nie byłby to dobry thriller. Książka trzyma w ciągłym napięciu, wciągnęła mnie szybko. Uwielbiam, kiedy autor nie podaje mi niczego na tacy, kiedy muszę rozwikływać zagadki na równi z bohaterem i tak samo jak on nie wiem co się stanie. Zdecydowanie tom drugi jest lepszy od pierwszego, gdzie wydawało się, jakby fabuła gnała na oślep, nie pozwalając zanadto przyzwyczaić się do bohatera. Podoba mi się, że w odróżnieniu np. od „Czasu patriotów” Toma Clancy’ego były żołnierz nie staje się superbohaterem, który poradzi sobie z wszystkim niczym Rambo i McGyver w jednej osobie, ale tu już prawdopodobnie prawa gatunku zadecydowały o takiej a nie innej projekcji postaci.

Więcej na: https://konfabula.pl/mroczni-ludzie-jens-henrok-jensen/

Jens Henrik Jensen nie zmienił swojego stylu pisania ani tonu. Tyle tylko, że sama historia nie jest tak pełna akcji i nawiedzająca jak wcześniej. Oxen wiedzie bardzo spokojne życie, jak najlepiej składa swoje rzeczy i siebie, a autor opisuje wszystko w sposób, który pozwala zauważyć, że coś musi się wydarzyć prędzej czy później, zanim książka się skończy. W przeciwnym...

Niestety ta część nie wzbudziła mojego zainteresowania tak jak poprzednia. W pierwszej części była akcja, coś się działo, w tej części niestety tej wartkiej akcji mi zabrakło. Główny bohater cały czas musi się ukrywać, gdyż posiada obciążające dokumenty wpływowych ludzi. W książce można odnaleźć elementy charakterystyczne dla kryminału, powieści sensacyjnej czy thrillera politycznego. Byłby to kryminał o wiele lepszy gdyby były jakieś bardziej zaskakujące zwroty akcji. Niestety pierwsza połowa książki toczy się leniwie i bardzo ospale, nie potrzebne wcale jest streszczenie w tej powieści jej poprzedniej części. Oxen przedstawiony jest dość dziwnie, bo mimo iż jest po trudnych wojennych przejściach to po przeczytaniu pierwszej części uważałam go za typowego twardziela. W tej części autor przedstawia go dziwacznie jako wyjącego do księżyca i gadającego do ptaków. Przecież jest on doświadczony nawet w działaniu na nerwy „mrocznym ludziom”. Książkę ratuje to, iż jednak Oxen nie daje się złapać i jest w stanie genialnie przechytrzyć ścigających go ludzi. Klimat przedstawiony w powieści jest doskonały, fabuła jest bardzo ciekawa, jednak niestety brakuje wartkiej akcji. Niektóre opisy trochę za długie i nudne. Liczyłam na to, że druga część będzie równie dobra jak poprzednia, niestety moje uczucia są mieszane. Jest trochę dobrej akcji ale niestety na taką objętość książki przeważają bardzo szczegółowe, nudne opisy i niczym. W moim odczuciu jeśli książka jest pisana w tomach, to każda część powinna zamknąć jakiś wątek, a kolejna rozpocząć następny. Plusem dla powieści jest to, że skandynawskie tło bardzo pasuje do mrocznych tajemnic jakie są w niej skrywane. Z reguły nie lubię politycznych kryminałów mają dla mnie za ciężki klimat, jednak pierwsza część była bardziej ciekawa. Mam nadzieję, że autor w trzeciej części sprawi, że nie będę mogła się od niej oderwać, ta przyznam szczerze dokończyłam na siłę.

Niestety ta część nie wzbudziła mojego zainteresowania tak jak poprzednia. W pierwszej części była akcja, coś się działo, w tej części niestety tej wartkiej akcji mi zabrakło. Główny bohater cały czas musi się ukrywać, gdyż posiada obciążające dokumenty wpływowych ludzi. W książce można odnaleźć elementy charakterystyczne dla kryminału, powieści sensacyjnej czy thrillera...

Nie ukrywam, że mam problem z tą książką. Z jej oceną.
Mroczni ludzie to druga część historii Nielsa Oxena. Byłego żołnierza sił specjalnych, który pogubiony, osamotniony po raz kolejny ucieka od wszystkiego, co mogłoby stanowić dla niego zagrożenie. Rzeczywiste i to wytworzone w jego umyśle.
Niels rzeczywiście nadal ucieka, a kiedy jego skrzynka bezpieczeństwa przestaje istnieć i rozpoczyna się gonitwa za głównym bohaterem, on staje w pełnej gotowości do obrony. Podobnie jak w poprzedniej części u jego boku stają ludzie mniej lub bardziej z nim związani. Mniej lub bardziej szanujący go lub chcący najzwyczajniej jego zniszczenia. Powtórzę, że mam z tym problem. Po raz kolejny nie do końca wiem, kto w tej rozgrywce jest dobry, a kto zły. Komu należy kibicować, a komu źle życzyć. To nie jest nic złego, ale dziwnie mnie uwiera akurat w tym przypadku.
Lubię pióro Jensana. Autorowi udaje się zachować spokój w czasie kiedy wszystko wokół płonie i wali się. Na dokładkę, potrafi bardzo plastycznie i ciekawie opowiadać o… w sumie, o niczym. Tak jest przez prawie całą pierwszą część książki. Kolejne fragmenty, kolejne wstawki nie służą posuwaniu akcji wprzód, one bardzo dokładnie i szczegółowo kreślą tło, które jest punktem wyjścia do drugiej części. Dobrze się to czyta, choć niekiedy zastawiałam się czemu nadal tkwię w tym samym miejscu. Druga część historii jest odpowiedzią dlaczego tak było. To dobra odpowiedź, zajmująca, angażująca, ciekawa i domagająca się odpowiedzi.
Choć mniej zajmująca niż część pierwsza.
Mroczni ludzie to świetnie skonstruowana i napisana historia. Opowieść o konflikcie z władzą, ludźmi silnymi i przez to niemal bezkarnymi – Panami życia i śmierci. Nie ukrywam, że jestem bardzo ciekawa jak w końcowej części poradzą sobie (o ile tak się stanie) bohaterowie z tym nadmiarem złych ludzi burzących współczesny świat.
Polecam, to doskonała kontynuacja serii. Mam nadzieję, ze końcowa część dokona zemsty, źli zostaną ukarani, a ci walczący o dobro zaznają tak dawno poszukiwanego spokoju.

Nie ukrywam, że mam problem z tą książką. Z jej oceną.
Mroczni ludzie to druga część historii Nielsa Oxena. Byłego żołnierza sił specjalnych, który pogubiony, osamotniony po raz kolejny ucieka od wszystkiego, co mogłoby stanowić dla niego zagrożenie. Rzeczywiste i to wytworzone w jego umyśle.
Niels rzeczywiście nadal ucieka, a kiedy jego skrzynka bezpieczeństwa przestaje...

Bardzo przeciętna książka. Było parę fajnych momentów, które trzymały w napięciu ale większość książki była nijaka i czasami zastanawiałam się czy nie przerwać słuchania. Liczyłam na to, że druga cześć będzie lepsza od pierwszej ale trochę się rozczarowałam.Podobno przede mną jeszcze dwie części przygód Oxena jednak nie palę się bardzo do ich przeczytania/wysłuchania.

Bardzo przeciętna książka. Było parę fajnych momentów, które trzymały w napięciu ale większość książki była nijaka i czasami zastanawiałam się czy nie przerwać słuchania. Liczyłam na to, że druga cześć będzie lepsza od pierwszej ale trochę się rozczarowałam.Podobno przede mną jeszcze dwie części przygód Oxena jednak nie palę się bardzo do ich przeczytania/wysłuchania.

Nie zawiodłem się kolejną częścią. Polecam czas na finał. Historia się kończy.

Nie zawiodłem się kolejną częścią. Polecam czas na finał. Historia się kończy.

Ciąg dalszy tarapatów Nielsa Oxena, bohatera powieści "Zanim zawisną psy" i trzeba przyznać, że autor doskonale poradził sobie i zainteresował mnie na tyle, że zaraz sięgam po następną część. Świetny kryminał z wątkami politycznymi.

Ciąg dalszy tarapatów Nielsa Oxena, bohatera powieści "Zanim zawisną psy" i trzeba przyznać, że autor doskonale poradził sobie i zainteresował mnie na tyle, że zaraz sięgam po następną część. Świetny kryminał z wątkami politycznymi.

Wydaje się mniej zagmatwana niż pierwsza część, ale też wciąga :)

Wydaje się mniej zagmatwana niż pierwsza część, ale też wciąga :)

Świetna kontynuacja losów Oxena. Bardzo skandynawski kryminał.

Świetna kontynuacja losów Oxena. Bardzo skandynawski kryminał.

To dalsze przygody Oxena , byłego żołnierza sił specjalnych dotkniętego zespołem stresu pourazowego . Z powodu choroby główny bohater stroni od cywilizacji i tak jak w poprzedniej części mimowolnie wciągnięty zostaje w poważne kłopoty z prawem , złymi ludźmi i służbami specjalnymi .
Tylko tyle mogę powiedzieć nie psując Wam zabawy . Mimo prawie pięciuset stron książkę przeczytałem bardzo szybko i nie ukrywam , że z przyjemnością . Zapewne dziwi Was , że po tak zachęcającej recenzji oceniłem ją zaledwie na siedem gwiazdek . To chyba z powodu kilku niekonsekwencji i wpadek które zauważyłem oraz tego , że i tym złym , i tym dobrym wszystko idzie jak z płatka . No przynajmniej do pewnego momentu . Zakończenie też nie zachwyca .
Jednak polecam i szukam następnej części .

To dalsze przygody Oxena , byłego żołnierza sił specjalnych dotkniętego zespołem stresu pourazowego . Z powodu choroby główny bohater stroni od cywilizacji i tak jak w poprzedniej części mimowolnie wciągnięty zostaje w poważne kłopoty z prawem , złymi ludźmi i służbami specjalnymi .
Tylko tyle mogę powiedzieć nie psując Wam zabawy . Mimo prawie pięciuset stron książkę...

Druga część podobała mi się jeszcze bardziej niż pierwsza. Polecam.

Druga część podobała mi się jeszcze bardziej niż pierwsza. Polecam.