Jestem pod wrażeniem tego autora kończąc jego czwartą książkę o Oxenie.
Czyta się szybko i z wypiekami na twarzy.

Jestem pod wrażeniem tego autora kończąc jego czwartą książkę o Oxenie.
Czyta się szybko i z wypiekami na twarzy.

Dawno nie ucieszyłam się tak bardzo jak wtedy, gdy zobaczyłam w bibliotece kolejną książkę Jensa Henrika Jensena. A kiedy okazało się, że to kolejna część przygód Nielsa Oxena, to wypadało tylko ustawić się w kolejkę i czekać na swoją kolej.
Warto było czekać.
Z głównym bohaterem mieliśmy możliwość zaprzyjaźnić się w trzech poprzednich częściach. Poznać, polubić, zrozumieć i wyrobić sobie zdanie na jego temat, nabrać szacunku. Z takim bagażem pamięci moje oczekiwania w stosunku do Lupusa były wysokie. Okazało się, że bardzo dobrze, ponieważ książka jest dobra, niekiedy nawet bardzo dobra. Chyba rzeczywiście inna niż poprzednie, nie ma w sobie tak wielkiego bagażu emocjonalnego, ale tematyka i jej opracowanie robią wrażenie.
Jensen przyzwyczaił nas do swojego stylu pisania. Wiele niewiadomych, historia składana z malutkich fragmentów, ludzie, którzy okazują się zupełnie innymi niż początkowo sądziliśmy, przemoc, oszustwa, zabójstwa, przewrotne zwroty akcji, które pokazują nam jako czytelnikom, ale i jako ludziom, jak łatwo jest popełnić błąd oraz ile taki błąd może kosztować nas samych i otoczenie.
Znakomicie było przypomnieć sobie znaną trójkę bohaterów, zobaczyć jak potoczyły się ich losy, ile udało się im zmienić, a ile pozostało takie samo. I oczywiście, co do tego nikt nie miał chyba żadnych wątpliwości, jak wiele potrafi zamieszać Axel Mossman.
Fabuła jak zawsze u Jensena świetna, zaskakująca, przedstawiona bardzo płynnie w ciekawy sposób. Bohaterowie stają na wysokości zadania, chociaż czasami bywa bardzo trudno. Życie pozazawodowe okazuje się trudne, ale daje nadzieję na poprawę.
Co będzie dalej?
Mam nadzieję, że równie dobrze i udanie jak tym razem.
Polecam, to znakomita historia o przewrotności losu i ludziach, którzy postanowili wziąć na siebie rolę, która do nich nie należała. To znakomity powrót do znanych i lubianych ludzi, miejsc, działań.

Dawno nie ucieszyłam się tak bardzo jak wtedy, gdy zobaczyłam w bibliotece kolejną książkę Jensa Henrika Jensena. A kiedy okazało się, że to kolejna część przygód Nielsa Oxena, to wypadało tylko ustawić się w kolejkę i czekać na swoją kolej.
Warto było czekać.
Z głównym bohaterem mieliśmy możliwość zaprzyjaźnić się w trzech poprzednich częściach. Poznać, polubić, zrozumieć...

"Lupus" może nie jest tak wciągający jak poprzednie części serii , ale nie brakuje w nim dramatycznych momentów i jak poprzednie tomy czyta się znakomicie . Czytelnik "zaprzyjaźnia się" z bohaterami , a autor zadbał o to żeby opowieść o ich losach nie była nudna .
Mnie i ta część historii Oxena się podobała , zatem polecam jej lekturę .

"Lupus" może nie jest tak wciągający jak poprzednie części serii , ale nie brakuje w nim dramatycznych momentów i jak poprzednie tomy czyta się znakomicie . Czytelnik "zaprzyjaźnia się" z bohaterami , a autor zadbał o to żeby opowieść o ich losach nie była nudna .
Mnie i ta część historii Oxena się podobała , zatem polecam jej lekturę .

Ciekawe dalsze losy bohaterów zobaczymy czy będzie ciąg dalszy...

Ciekawe dalsze losy bohaterów zobaczymy czy będzie ciąg dalszy...

Wielowarstwowa fabuła, zawiła intryga, wartka akcja, element zaskoczenia, wyraziści bohaterowie - za to właśnie polubiłam serię o Oxenie. I za to, że styl Jensena tak bardzo przypomina mi Nesbo.
.
Niels Oxen jest byłym żołnierzem odznaczonym Krzyżem Waleczności - największym odznaczeniem wojskowym w Danii. Zmaga się z zespołem stresu pourazowego po tym, jak wrócił z misji na Bałkanach. Nieoczekiwanie zostaje wplątany w tajemniczą polityczną sprawę i zmuszony do współpracy z duńskimi służbami wywiadowczymi. Rozpoczyna niebezpieczną misję, która całkowicie odmieni jego życie.
.
Liczę na to, że ta historia nie skończy się na czwartym tomie.

Wielowarstwowa fabuła, zawiła intryga, wartka akcja, element zaskoczenia, wyraziści bohaterowie - za to właśnie polubiłam serię o Oxenie. I za to, że styl Jensena tak bardzo przypomina mi Nesbo.
.
Niels Oxen jest byłym żołnierzem odznaczonym Krzyżem Waleczności - największym odznaczeniem wojskowym w Danii. Zmaga się z zespołem stresu pourazowego po tym, jak wrócił z misji...

Dobrze było znów "zobaczyć się" z ulubionymi bohaterami, ale mam wrażenie, że część wątków została opisana dość pobieżnie, przez co zabrakło mi efektu wow, który pamiętam z lektury drugiego i trzeciego tomu.

Dobrze było znów "zobaczyć się" z ulubionymi bohaterami, ale mam wrażenie, że część wątków została opisana dość pobieżnie, przez co zabrakło mi efektu wow, który pamiętam z lektury drugiego i trzeciego tomu.

+

+

Kiedy usłyszałam, że zostanie wydana czwarta książka z Oxenem to z jednej strony bardzo się ucieszyłam, a z drugiej bałam się że będzie podobnie jak z trylogią Millenium - takie napisanie niby nie kontynuacji, ale bohaterowie ci sami, tak dla napisania by kasa się zgadzała. A tu jednak niespodzianka!

Autor cofnął się do roku 1963, kiedy to przyjaciółka Oxena Margarethe Franck straciła nogę. Ale spokojnie- akcja toczy się tu i teraz,a wspominki z 63' nie grają pierwszych skrzypiec.
Fabuła opiera się oprócz powrotu Oxena do normalności na poszukiwaniu powiązań tych wydarzeń, w których ucierpiała Margarethe do działań organizacji "Lupus", na której trop wpadł Mossman, podczas przeszukiwania dokumentów Danehofu.
Tak jak i w poprzednich częściach wprowadzenie do akcji trwa długo, autor szczegółowo opisuje powiązania oraz wszelkie istotne wątki. Z pozoru taki zabieg długiego rozbiegu może wydawać Wam się nudny, ale nic bardziej mylnego! Autor tak umiejętnie nas prowadzi przez całą historię, że ani się obejrzycie a już będziecie na ostatnich stronach. W sumie z jego książkami jest jak z chodzeniem po górach- mozolnie i nieraz długo wychodzi się na szczyt, a zejście już pokonujecie raz dwa.

Kiedy usłyszałam, że zostanie wydana czwarta książka z Oxenem to z jednej strony bardzo się ucieszyłam, a z drugiej bałam się że będzie podobnie jak z trylogią Millenium - takie napisanie niby nie kontynuacji, ale bohaterowie ci sami, tak dla napisania by kasa się zgadzała. A tu jednak niespodzianka!

Autor cofnął się do roku 1963, kiedy to przyjaciółka Oxena Margarethe...

Cała Dania wie jakim bohaterem jest Niels Oxen. Wszystkim się kojarzy Korpus Łowców i nazwisko komandosa . Tylko synuś nic nie wie o tacie, o jego zasługach, medalach bo pewnie Internetu nie ma albo służy mu on tylko do gier. Wspaniały żołnierz, najwybitniejszy wojownik królestwa Danii a młodzieńcowi nikt nie opowiada o ojcu bohaterze. Niewiarygodne niestety. Książka jest słabsza od poprzednich bo i zadanie mniejsze, i bohater na drodze ku wyzdrowieniu. Natomiast fabuła jest dobra. Dotyczy tajnej organizacji Lupus. Lupus to rodzaj ideologii, poglądu na życie, odwołanie się do wyższego porządku. Taka doróbka ideologiczna do grupy ludzi, którzy zajmowali się zemstą, a ładniej , oddawali sprawiedliwość tym, którzy się jej domagali. Zajmowali się alternatywną formą sprawiedliwości, czyli samosądem. To Axel Mossman znalazł pewne dokumenty związane z Lupusem w archiwum po Danhofie . I to on wysyła Oxena, by sprawdził jego podejrzenia i zajął się sprawą. Książkę czyta się dobrze. Bohatera znamy i lubimy. Polecam.

Cała Dania wie jakim bohaterem jest Niels Oxen. Wszystkim się kojarzy Korpus Łowców i nazwisko komandosa . Tylko synuś nic nie wie o tacie, o jego zasługach, medalach bo pewnie Internetu nie ma albo służy mu on tylko do gier. Wspaniały żołnierz, najwybitniejszy wojownik królestwa Danii a młodzieńcowi nikt nie opowiada o ojcu bohaterze. Niewiarygodne niestety. Książka jest...

Moim zdaniem jedna z lepszych części o Oxenie. Akcja jest dosyć wartka, chociaż co charakterystyczne dla tego autora - momentami mocno wystosowana, zawieszona, aby czytelnik miał chwilę na złapanie oddechu przed kolejnym szaleńczym biegiem. Pozornie niezwiązane z sobą losy splatają się ze sobą, łączą się niczym puzzle. Zagadka Lupusa tym razem jest może nie tyle mroczna co poprzednia, ile dosyć enigmatyczna i bardzo, bardzo ciekawa. Tym razem na próbę zostaje wystawiona trochę nasza moralność. Oxen znów będzie musiał zmierzyć się ze swoimi demonami, a do starej i znanej już Siódemki dołoży nowe. Książka jest ciekawa, porywająca i właśnie taka... skandynawska. Nieco melancholijna, owiana mgłą tajemnicy. Gorąco polecam! Można czytać spokojnie bez znajomosci poprzednich części, ale z nimi ja pewno będzie zdecydowanie lepiej i ciekawiej.

Moim zdaniem jedna z lepszych części o Oxenie. Akcja jest dosyć wartka, chociaż co charakterystyczne dla tego autora - momentami mocno wystosowana, zawieszona, aby czytelnik miał chwilę na złapanie oddechu przed kolejnym szaleńczym biegiem. Pozornie niezwiązane z sobą losy splatają się ze sobą, łączą się niczym puzzle. Zagadka Lupusa tym razem jest może nie tyle mroczna co...