Zapoznałem się z treścią książki i mogę z pewnym przekonaniem stwierdzić, że zaspokoiła me oczekiwania. Nie były one zbyt wygórowane.

Przede wszystkim Ziemkiewicz powoli ale skrupulatnie rozwija swój literacki warsztat. Nie razi już tak infantylnością jak "Achaja" bądź "Pomnik". Nieco więcej dojrzałych opisów - rozumiem przez to odejście od taniej przemocy, płytkiej erotyki i ciągłej wartkiej akcji. Tak jak poprzednio historia rozwija się powoli od okresu spokojnej stabilizacji do zażartej walki o życie. Autor stopniowo buduje tutaj napięcie dzięki czemu czytelnik po pewnym czasie zaczyna angażować się emocjonalnie co odczułem zwłaszcza przy dość mrocznym finale.

Postaci i tym razem nie ma zbyt wiele. Nie jest to mym zdaniem wada. Przy tym tempie pisania książek trudno tworzyć ciągle całkowicie nowe, unikalne charakterystyki postaci. Różnią się między sobą, kilka z nich jest dość złożona (motywacja, zachowanie) co pozwala nawet do "czarnych charakterów" poczuć pewnego rodzaju sympatię. Autor zdecydowanie powinien przyłożyć się do zróżnicowania językowego pomiędzy różnymi warstwami społecznymi / grupami zawodowymi. Rzucanie k****ami nie zastąpi takiej gwary chłopskiej albo bandyckiego slangu.

Autor nie silił się niestety na wyjście poza ramy rzemieślniczej roboty (choć postarał się aby była ona dobra). Oszczędzono nam prawie wszędzie głębszych przemyśleń bądź porywających dyskusji pomiędzy bohaterami. Te służą raczej rozwijaniu akcji bądź tworzeniu (szkoleniu) zdolności u głównego bohatera. Są dwa wyjątki od tej reguły:

- Krótka, gorzka rozmowa z kupcem o władzy i administracji.
- Zgrabnie wpleciona w szkolenie anegdota złodzieja

Pozwalają one choć na chwilę oderwać się od pozostałych przyziemnych fragmentów. Znalazło się również miejsce na szczyptę czarnego humoru, który doceniłem gromkim śmiechem (główny pojedynek i rozwiązanie problemu przeciwnika).

Obyło się też bez polityki na szczeblu państwowym, międzynarodowym. Wyszło to książce nawet na dobre.

Podsumowując: Z "Virionem" (tom II) można się zapoznać bez większych wyrzutów sumienia z powodu marnowanego czasu. Nie zaciskamy zębów przy jakiś wyjątkowo nudnych i infantylnych fragmentach. Głównie spędzamy miło czas śledząc losy zgrabnie napisanych bohaterów.

Zapoznałem się z treścią książki i mogę z pewnym przekonaniem stwierdzić, że zaspokoiła me oczekiwania. Nie były one zbyt wygórowane.

Przede wszystkim Ziemkiewicz powoli ale skrupulatnie rozwija swój literacki warsztat. Nie razi już tak infantylnością jak "Achaja" bądź "Pomnik". Nieco więcej dojrzałych opisów - rozumiem przez to odejście od taniej przemocy, płytkiej...