Virion. Obława

O dziwo lepsza niż Tom I. Bohaterów nie definiuje jedna cecha charakteru co u Pana ZIemiańskiego jest niestety dość często stosowanym zabiegiem. Wartka akcja, ciekawe rozwiązania fabularne, no i sam Virion! Wreszcie rozwinięty charakter, nadal często zachowuje się śmiesznie, ale teraz jest tego zazwyczaj świadomy! Reasumując dobra robota, tendencja zwyżkowa. Mam nadzieję, że 3 Tom będzie jeszcze lepszy.

O dziwo lepsza niż Tom I. Bohaterów nie definiuje jedna cecha charakteru co u Pana ZIemiańskiego jest niestety dość często stosowanym zabiegiem. Wartka akcja, ciekawe rozwiązania fabularne, no i sam Virion! Wreszcie rozwinięty charakter, nadal często zachowuje się śmiesznie, ale teraz jest tego zazwyczaj świadomy! Reasumując dobra robota, tendencja zwyżkowa. Mam nadzieję,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa i wciągająca. Rozwój postaci i ich charakterów bardzo fajny. Ciekawi mnie dalsza część powieści za którą się właśnie będę zabierał.
Czy czegoś mi brakowało w tej książce? Ciężko stwierdzić. Książkę czyta się jednym tchem i nie można od siebie jej oderwać. Wątek magiczny jest fantastycznie poprowadzony.
Trochę nie pasowało mi, że jedna z bardzo silnych bohaterek dała się złapać przez bandę zawadiaków - trochę burzyło mi to koncept jej potęgi.
Czy polecam ? Ta książka jest chyba lepsza od orginalnego cyklu "Achaja"

Bardzo ciekawa i wciągająca. Rozwój postaci i ich charakterów bardzo fajny. Ciekawi mnie dalsza część powieści za którą się właśnie będę zabierał.
Czy czegoś mi brakowało w tej książce? Ciężko stwierdzić. Książkę czyta się jednym tchem i nie można od siebie jej oderwać. Wątek magiczny jest fantastycznie poprowadzony.
Trochę nie pasowało mi, że jedna z bardzo silnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dobra. Czyta się nieźle. Fani nie będą zawiedzeni.

Książka dobra. Czyta się nieźle. Fani nie będą zawiedzeni.

Pokaż mimo to

Jedna z lepszych książek fantasy jakie w tym roku przeczytałem. Polecam

Jedna z lepszych książek fantasy jakie w tym roku przeczytałem. Polecam

Pokaż mimo to

Gdzie jest ten szermierz natchniony?

Gdzie jest ten szermierz natchniony?

Pokaż mimo to

Ścigany

Andrzej Ziemiański tworząc uniwersum Achai zapisał się w historii polskiej literatury fantastycznej. Jedni jego styl pokochali, inni znienawidzili, lecz bez względu na opinie, po prostu było i nadal jest o nim głośno. Głosy rodzące się w głowie doświadczonego pisarza potrafią domagać się snucia opowieści w sytuacjach, w których na pierwszy rzut oka nie ma już nic do opowiedzenia. Jeśli wkładamy w coś ogrom swej pracy i talentu to później ciężko definitywnie pożegnać się z naszym dziełem. Niewątpliwe taka sytuacja dotyczy Andrzeja Ziemiańskiego, który, mimo upływu dekad od stworzenia pierwszych wydarzeń w świecie Achai, nadal ma coś do opowiedzenia swym czytelnikom.

Uniwersum Achai w zamyśle przypomina tryptyk, w którym oś główną stanowi trylogia „Achai”, przyszłymi wydarzeniami zajmuje się cykl „Pomnik cesarzowej Achai”, natomiast w podróż do przeszłości zaprasza najnowszy cykl, czyli „Virion”. Wybór postaci, która opowie czytelnikom o wydarzeniach sprzed głównego cyklu , wydaje się nieprzypadkowy. Mimo, iż w trylogii „Achai” Virion pojawia się epizodycznie to dał się poznać jako postać sławna, enigmatyczna oraz legendarna , co od razu przypadło czytelnikom do gustu. To co tajemnicze zarówno pasjonuje i przyciąga, a Andrzej Ziemiański jedynie skorzystał z okazji by uchylić rąbka tajemnicy i ostatecznie dać odpowiedź na pytanie czy legenda tworzy człowieka, czy też człowiek legendę?

Gdzieś na krańcu imperium Virion znajduje osadę zamieszkałą przez zbiegów takich, jak on. W miejscu, gdzie nikt nikogo nie pyta o przeszłość, mógłby znaleźć cichy kąt dla siebie i swojej niezwykłej żony. Widmo wielkiej cesarskiej obławy zmusza jednak do pośpiechu i uświadamia, że tak naprawdę … nie ma gdzie uciekać. Jednego polujący na więźnia nie przewidzieli – dzikie zwierzę zagonione w pułapkę, będzie walczyć o życie bez względu na cenę. A Virion jest niebezpieczniejszy niż wszystkie dzikie bestie.

Akcja drugiego tomu rozpoczyna się tam, gdzie zakończyła się pierwszego, więc rzeczą zrozumiałą jest znajomość wcześniejszych wydarzeń. Cechą stylu Andrzeja Ziemiańskiego jest fakt, że nie marnuje on stron na przypominanie czytelnikom co działo się w poprzednim tomie, bez względu, o którym cyklu mowa. Wychodzi z założenia, że potencjalny czytelnik powinien znać przebieg akcji i basta. Historia przedstawiona w „Virion. Obława” z założenia jest prosta. Jak sam podtytuł wskazuje jedni goni, drudzy uciekają, a czytelnicy są obserwatorami wydarzeń z obu stron.

Proste życie, które swemu bohaterowi serwuje Andrzej Ziemiański daje chwilę wytchnienia zarówno dla bohatera jak i czytelnika. Ta prostota oraz nieuchronność nadciągających zdarzeń są w pewien sposób urokliwe. Autor szybko porzuca ten prawie idylliczny epizod z życia bohatera, argumentując nadciągającą obławą. Podobnie jak w poprzednim tomie późniejszy przebieg wydarzeń, koncentruje się na przygotowaniach do nadciągającego starcia, pogoni "kotka za myszą", zbliżając czytelników do momentu kulminacyjnego. Jednakże te podchody, które za pośrednictwem swych bohaterów uprawia autor w pewnym momencie wydają się nużące. Można odnieść wrażenie, że Andrzej Ziemiański pisze aby pisać, nadmiernie przeciągając moment kulminacji a niektóre fragmenty można posądzić o wodolejstwo.

W środkowej części powieści autor zbytnio pofolgował sobie z miałkością akcji oraz dłużyzną odnośnie przygotowań do ostatecznej konfrontacji, lecz w ostateczności warto było oczekiwać na moment kulminacji. Jednym słowem pod koniec dzieje się dużo, akcja nabiera rumieńców, a końcowe zwieszenie akcji to zmyślna złośliwość. W tomie pierwszym Virion wstępował na drogę prowadzącą w stronę legendy, którą się stał w cyklu „Achai”. W tomie drugim będąc na tej drodze uczynił pierwsze kroki, lecz ilość przypadkowości, pomyłek, szczęścia w nieszczęściu, cudzych obserwacji, dopowiedzeń jest tak duża, że w umysłach czytelników może kiełkować ziarno zwątpienia, czy aby na pewno Virion będzie szermierzem natchnionym, bądź też czy w ogóle nim był. Póki co to legenda zaczyna żyć własnym życiem, często mijając się z prawdą. Choć w każdej legendzie tkwi ziarnko prawdy.

Podsumowując, drugi tom „Viriona” może nie jest lepszy od pierwszego, lecz to nadal wciągająca powieść. Virion w pierwszym tomie był niczym zając w potrzasku, w drugim był lisem umykającym przed pogoniom, więc przyszedł czas aby w następnym pokazał swe drapieżne oblicze.

Ścigany

Andrzej Ziemiański tworząc uniwersum Achai zapisał się w historii polskiej literatury fantastycznej. Jedni jego styl pokochali, inni znienawidzili, lecz bez względu na opinie, po prostu było i nadal jest o nim głośno. Głosy rodzące się w głowie doświadczonego pisarza potrafią domagać się snucia opowieści w sytuacjach, w których na pierwszy rzut oka nie ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

10/10

10/10

Pokaż mimo to

Lubię książki Ziemiańskiego. Wiem, że zapewnią mi dobrą rozrywkę. Ta też wciąga i dobrze się ją czyta. Choć trochę problemu sprawił mi fakt, że pierwszy tom "Viriona" przeczytałam już jakiś czas temu i nie bardzo pamiętałam fabułę. Co prawda w trakcie lektury trochę mi się rozjaśniło, jednak były momenty, w których czułam się trochę zagubiona.

Lubię książki Ziemiańskiego. Wiem, że zapewnią mi dobrą rozrywkę. Ta też wciąga i dobrze się ją czyta. Choć trochę problemu sprawił mi fakt, że pierwszy tom "Viriona" przeczytałam już jakiś czas temu i nie bardzo pamiętałam fabułę. Co prawda w trakcie lektury trochę mi się rozjaśniło, jednak były momenty, w których czułam się trochę zagubiona.

Pokaż mimo to

Pierwszy tom mnie zawiódł. Z kolei ten... Ten dał mi nadzieję.

Pierwszy tom mnie zawiódł. Z kolei ten... Ten dał mi nadzieję.

Pokaż mimo to

Super

Super

Pokaż mimo to