Kwitnąca wiśnia olśniewała swym pięknem każdego przechodnia. Lekki wietrzyk delikatnie muskał jej listki. Jej piękno zachwyciło młodą Japonkę, przechadzającą się w pobliżu. Dziewczyna podeszła do drzewa i ujęła jeden z kwiatów swoją dłonią. Zapatrzyła się weń, jakby dostrzegła tam zwierciadło swej duszy. Po jej policzku spłynęła łza. Japonka wkrótce odeszła, a wiśnia nadal przyciągała ludzi swoją urodą i strzegła duszy japońskiego narodu, niczym posąg dający świadectwo przeszłości.

Antoni Ferdynand Ossendowski był znanym podróżnikiem, żyjącym na przestrzeni dwóch wieków: XIX i XX. Wcześniej nie miałem styczności z jego twórczością, ale sięgając bo ten dość krótki tom opowiadań dotyczący jego podróży w Japonii, kierowałem się czystą ciekawością. I jak się okazało był to strzał w dziesiątkę. Zbiór składa się z opowiadań, wynikających z obserwacji Ossendowskiego, tego co ujrzał w tym egzotycznym kraju. Można tu znaleźć przeróżne teksty dotyczące gejsz, samurajów jak i zwykłych Japończyków. Wszystko to jednak łączy jedno - poruszający, momentami poetycki język, który ukazuję piękno słowa pisanego. Pod tym względem ta książka jest wartościowa. Oprócz tego można dowiedzieć się co nieco o samej kulturze i życiu Japończyków z początku XX wieku.

Same opowiadania nie są długie, ale ich przekaz jest bardzo precyzyjny i nie wymaga poprawek czy dodawania czegokolwiek. Ossendowski zgrabnie uchwycił tą jakże różną od europejskiej mentalność i przedstawił to w subtelny i inteligentny sposób. Czytając tę książkę można samemu poczuć się obserwatorem wydarzeń i spotkań tu zawartych. Dla wielbicieli Japonii i samego orientu jest to pozycja obowiązkowa. Czuć tu takiego klasycznego ducha literatury z zeszłego wieku. Dzięki stylowi autora i przyjętej formie ten odległy kraj staję się bardziej bliski, a co za tym idzie lepiej zrozumiały.

Kwitnąca wiśnia olśniewała swym pięknem każdego przechodnia. Lekki wietrzyk delikatnie muskał jej listki. Jej piękno zachwyciło młodą Japonkę, przechadzającą się w pobliżu. Dziewczyna podeszła do drzewa i ujęła jeden z kwiatów swoją dłonią. Zapatrzyła się weń, jakby dostrzegła tam zwierciadło swej duszy. Po jej policzku spłynęła łza. Japonka wkrótce odeszła, a wiśnia nadal...