Ten tom opowiadań kupiłem bo na okładce było nazwisko Dukaja na tle obrazów Różalskiego, do tego pięknie wydany w twardej oprawie. Słowem - coś co powinno się mieć w domu. Co mogłoby pójść nie tak?
Po pierwsze - opowiadania są nierówne.
Po drugie - tom sprawia wrażenie jakby autorzy byli poganiani, opowiadania sprawiają wrażenie wyciśniętych i pośpieszonych, a wydawca edycji dokonał pośpiesznie i nie zawracał sobie głowy zwracaniem opowiadań do autorów z uwagami, do korekty, tylko wziął je "na klatę" tak jak dostał, sprawdził ortografię i interpunkcję i wydał, byle wydać. Moim zdaniem mogło być dużo lepiej jeżeli by przycisnąć autorów żeby tu czy tam coś dodali, a w kilku przypadkach - usunęli.
Dałem ocenę 7/10 i jest to ocena ważona z najlepszych opowiadań. Poniżej opinie szczegółowe do każdego:
"Idzie niebo" Małeckiego - ciekawe połączenie horroru z lekką domieszką fantastyki. Nie jestem fanem horrorów, ale czytało się sprawnie i bez bólu. 7/10
"Szpony smoka" Szmidta - najlepsze moim zdaniem opowiadanie w tomie. Gdyby wszystkie były na tym poziomie, byłoby super. Niestety tak nie jest, więc jeżeli ktoś ma chwilę w kawiarni albo bibliotece, na półce jest ta książka i ma się czas przeczytać dokładnie jedno opowiadanie ze zbioru - to jest to które warto przeczytać najbardziej. 8/10
"Zapalny stan udręki" Chutnik - czasami mam ochotę na coś bardzo abstrakcyjnego. Lubię "Sucker punch" jako film i podobne klimatem. Niestety wtedy nie miałem, nie byłem gotowy na takie opowiadanie w tym tomie i mocno mi nie podeszło. Albo to zły moment u mnie, albo to pani Chutnik musi przestać brać to świństwo, cokolwiek to jest. 3/10
"Korytarz pełnomorski" Mroza - autor pisać potrafi, składa zdania sprawnie, i technicznie nie mogę się przyczepić, chociaż powinienem. Opowiadanie sprawia wrażenie jakby ktoś go przyciskał z terminami, jest jakieś nie do końca doszlifowane. Dobry pomysł, zaskakująco przyzwoite wykonanie jak na kogoś kto fantastyki zwykle nie pisze, ale czegoś brakowało. Końcówka też raczej rozczarowała. Kończy się w momencie gdzie większość rzeczy mogłaby się zacząć. 5/10
"Człowiek który kochał" Kańtoch - przyjemnie się czytało, po czym się skończyło zanim się zaczęło. Ja rozumiem, opowiadania mają taką a nie inną objętość i czasem pewnych rzeczy rozwinąć się nie da. Ale został pewien niedosyt, mógłbym nawet powtórzyć komentarz dot. Mroza powyżej. 5.5/10
"Sfora" Orbitowskiego - wkurzyło mnie to opowiadanie. Nie chodzi o to że jest źle napisane - nie jest. Nie chodzi o to że pomysł zły - bo dobry. Chodzi o to że do niczego nie prowadzi, porusza kilka wątków przez spory okres historyczny po czym się kończy. Jest jeden wątek który jest poprowadzony w miarę od początku do końca, i najsmutniejsze jest to że gdyby z opowiadania wyciąć rzeczy które nie dotyczą tego jednego wątku, to byłoby ono lepsze. 6/10
"Nazwałem go Erzet" Zielińskiej - po kilku poprzednich opowiadaniach z tomu - zaskakująco dobre, przyjemne w czytaniu i przede wszystkim sprawiające wrażenie kompletnego, jakby autorka pracowała nad nim dłużej niż jedno popołudnie i miała własnego wydawcę, któremu się nie śpieszyło. Jedno z lepszych w tomie, i szkoda tylko że takie krótkie. Gdyby było dłuższe, moja ocena też byłaby pewnie lepsza, mam nadzieję że rozwinie ten lub podobny pomysł w dłuższą formę. 7.5/10
"Boży dłużnik" Jadowskiej - recenzję piszę po jakimś czasie od przeczytania tomu, i każde z opowiadań byłem w stanie sobie przypomnieć po przeczytaniu kilku losowych zdań. Tego nie byłem w stanie, wiem że je czytałem, kojarzę klimat i imiona bohaterów, ale nie pamiętam o czym było. Zostawiam bez oceny, z opisem słownym "najbardziej zapominalne z tomu" ;) */10
"Tyle lat trudu" Żulczyka - komediowy odpoczynek. Fantastyka i sci-fi mają tendencję popadania w zbytnią powagę, i jest to uwaga ogólna, a nie tylko do tego zbioru. Ja jestem wielkim fanem Pratchetta, bo uważam że humor powinien mieć miejsce nawet w najbardziej epickiej sadze. Dlatego spodobało mi się że to opowiadanie się znalazło w tym zbiorze. Przyjemna odskocznia od reszty opowiadań, i za to szanuję, pomijając już samą treść. 7/10
"Imperium chmur" Dukaja - najdłuższe opowiadanie, a w zasadzie mała powieść, i jak dla mnie - główny powód zakupu tego zbioru. Dobrze napisane - oczywiście. "Dukajowskie" (fani wiedzą o co chodzi) - oczywiście. To skoro jest tak dobrze to dlaczego jest jak jest? Problemów jest kilka, głównym chyba były moje oczekiwania. Oczekiwałem więcej od jednego z najlepszych autorów jacy stąpali po tej ziemi (i spotkam się na ubitej ziemi z każdym kto w to wątpi), a jest tylko dobrze. Fajny pomysł, dobrze napisane, a jednak jest niedosyt. Tak jakby trzeba było zakończyć pomysł któremu się należało jeszcze 100 stron, może 150. Nie podoba mi się zakończenie, rozwiązanie które jest "nierozwiązane", przynajmniej jak dla mnie. Naprawdę chciałbym lubić tę minipowieść bardziej, ale odniosłem wrażenie że np. Szmidtowi udało się osiągnąć w 60 stronach coś na co Dukaj poświęcił 200 i dalej nie skończył. Szmidt pod koniec opowiadania zasugerował że fabuły jest więcej, ale nie zostawia czytelnika z poczuciem niedosytu. U Dukaja niedosyt jest, a szkoda. Bo gdyby lepiej zakończył rozpoczęte wątki (w końcu przestrzeń do tego miał!) to byłoby to - przewidywalnie - najlepsze opowiadanie konieckropkadziękuję. A jest tylko w porządku. 7/10

Ten tom opowiadań kupiłem bo na okładce było nazwisko Dukaja na tle obrazów Różalskiego, do tego pięknie wydany w twardej oprawie. Słowem - coś co powinno się mieć w domu. Co mogłoby pójść nie tak?
Po pierwsze - opowiadania są nierówne.
Po drugie - tom sprawia wrażenie jakby autorzy byli poganiani, opowiadania sprawiają wrażenie wyciśniętych i pośpieszonych, a wydawca...