Mam wrażenie, że Neil Gaiman jest autorem z niesamowitą i nieskończoną wręcz przestrzenią pomysłów na ludzi, światy i opowieści. Dowodzi, że oszczędność słów nie stoi na przeszkodzie detalom, a pomysł jest tylko punktem wyjścia dla historii, którą można zmieścić się na zaledwie paru stronach, a mimo to nie ująć jej treści. Nie mówię, że wszystkie opowiadania mi się podobały, ale z pewnością nie można narzekać na powtarzalność schematów czy sztampowość- mam odczucie, że prawie wszystkie z nich zostały skonstruowane na bardzo dobrym pomyśle, tylko po prostu nie każde jego rozwinięcie do końca do mnie przemówiło. Gaiman łączy w sobie współczesnego artystę, który tworzy na kanwie otaczającej go współczesności z czymś tak tradycyjnym jak i futurystycznym. Uderzyło mnie to właśnie szczególnie w jego zbiorach opowiadań, których akcja nie jest ograniczona żadnym czasem ani miejscem- jednymi granicami jest wyobraźnia autora, a ta wydaje się ogromna.

Mam wrażenie, że Neil Gaiman jest autorem z niesamowitą i nieskończoną wręcz przestrzenią pomysłów na ludzi, światy i opowieści. Dowodzi, że oszczędność słów nie stoi na przeszkodzie detalom, a pomysł jest tylko punktem wyjścia dla historii, którą można zmieścić się na zaledwie paru stronach, a mimo to nie ująć jej treści. Nie mówię, że wszystkie opowiadania mi się...

Rzeczy ulotne.
A jednak przeczytania godne.
Można tu znaleźć coś ciekawego.
Choć to nie jest zbiór opowiadań dla każdego.
Fan Gaimana będzie z pewnością zadowolony.
A zwykły czytelnik początkowo zniechęcony.
Gdy jednak połknie pierwszy smaczny kąsek na haczyku przez autora zostawiony.
Wtedy Gaiman wędkę podrywa i człowiek jest jego prozą zniewolony.
Każde opowiadanie doczytać musi.
Bo go coś strasznie kusi.
A że dużo ze zbioru zapomni.
To nic nie szkodzi, Gaiman mu przypomni.
Bo kiedyś znowu czytelnik tę książkę przeczyta.
A autor ponownie go w swe sidła schwyta.

Rzeczy ulotne.
A jednak przeczytania godne.
Można tu znaleźć coś ciekawego.
Choć to nie jest zbiór opowiadań dla każdego.
Fan Gaimana będzie z pewnością zadowolony.
A zwykły czytelnik początkowo zniechęcony.
Gdy jednak połknie pierwszy smaczny kąsek na haczyku przez autora zostawiony.
Wtedy Gaiman wędkę podrywa i człowiek jest jego prozą zniewolony.
Każde opowiadanie...

Do prozy Gaimana zbierałam się naprawdę długo. Trochę bałam się jej samej oraz tego, że zbyt szybko skończą mi się książki do czytania, których nie będę w stanie przeczytać ponownie po raz pierwszy.

Jednakże od kiedy sięgnęłam po "Drażliwe tematy" zrozumiałam, że z sięgnięciem po prozę tego autora zwlekałam zbyt długo. A to dlatego, że okazało się, że teksty Gaimana trafiają w moje najczulsze struny i sprawiają, że czasem nad krótkim tekstem myślę kilka dobrych dni.

Jeżeli chodzi o "Rzeczy ulotne" to autor zapuszcza się w nich na niezbadane terytoria pomiędzy życiem i śmiercią, percepcją i rzeczywistością oraz ciemnością i światłem. Teksty zawarte w tym zbiorze poruszają zmysły, wyobraźnię i serce. W dodatku ze względu na to, że Gaiman jest autorem, który wielu rzeczy nie podaje nam na tacy, to wiele z nich jest niemalże nieuchwytne.

~*~

Tym razem Gaiman otulił mnie wyjątkową atmosferą swoich tekstów, z których znaczna część jest w gotyckich klimatach. I to właśnie te teksty podobały mi się najbardziej, przez co jak na razie są najbliższe mojemu sercu. W "Rzeczach ulotnych" znajduje się dużo tekstów o rzeczach trudnych, np. o śmierci, przemijaniu czy przemocy. Są też opowiadania/wiersze o miłości i tęsknocie, a także te przepełnione grozą. Wiele z nich skłania do ponownego przemyślenia wielu tematów, które często omijamy - być może ze strachu, a może z poczucia, że nas nie dotyczą. Jednak Gaiman konfrontuje nas z tym czego sami się boimy. Dlatego powyższa książka jest trudna w odbiorze - pomimo, że bardzo piękna. Zatem warto dać sobie odpowiednio dużo czasu na jej lekturę i przemyślenie tego o czym pisze autor w poszczególnych tekstach.

Sięgając po powyższą publikację warto znać m. in. baśnie, twórczość Lovecrafta czy książki o Sherlocku Holmesie. Dzięki temu łatwiej będzie się odnaleźć w tekstach zawartych w "Rzeczach ulotnych" i na pewno dzięki temu dostrzeże się więcej nawiązań, przez co każde z opowiadań będzie jakby pełniejsze. Jednak bez ich znajomości też się odnajdziecie w historiach zawartych w powyższej książce.

Twórczość Gaimana jest dość dziwna i bardzo specyficzna. Zatem jego proza nie każdemu przypadnie do gustu - zresztą mam wrażenie, że jest to twórca, który świadomie kieruje swoje teksty do dość wąskiego grona odbiorców o dość specyficznych upodobaniach, jeżeli chodzi o literaturę. Tak się szczęśliwie złożyło, że ja jestem w gronie tych osób, które pokochały jego prozę. To dzięki książkom Gaimana po raz pierwszy od dawna mam poczucie, że ktoś stworzył historie napisane jakby specjalnie dla mnie. Twórczość tego autora doceniam tym bardziej, że długo nie byłam w stanie odnaleźć w książkach tej estetyki i wrażliwości, którą znalazłam właśnie w prozie Gaimana. Dlatego też w najbliższym czasie zamierzam sięgać po kolejne publikacje tegoż autora, bo mam poczucie, ze każda z nich będzie dla mnie na swój sposób ważna. Poza tym nie mogę się doczekać premiery Sandmana na Netflix'ie, która jest już niebawem.

Do prozy Gaimana zbierałam się naprawdę długo. Trochę bałam się jej samej oraz tego, że zbyt szybko skończą mi się książki do czytania, których nie będę w stanie przeczytać ponownie po raz pierwszy.

Jednakże od kiedy sięgnęłam po "Drażliwe tematy" zrozumiałam, że z sięgnięciem po prozę tego autora zwlekałam zbyt długo. A to dlatego, że okazało się, że teksty Gaimana...

„Rzeczy ulotne” to kolejny tom opowiadań Neila Gaimana, jaki udało mi się przeczytać w stosunkowo krótkim odstępie czasowym i bez żalu przyznaję, że zbiór „Drażliwe tematy” okazał się o wiele ciekawszy. Dodatkowo tutaj znajdujemy kilka opowiadań, które pojawiły się już wcześniej w tomie „Dym i lustra”, co było nieco rozczarowujące. Niemniej lektura nadal sprawiała mi przyjemność i sądzę, że jeszcze kiedyś do niej wrócę, a jak na razie pozostaje mi jedynie czekać na nowe opowiadania.

„Rzeczy ulotne” to kolejny tom opowiadań Neila Gaimana, jaki udało mi się przeczytać w stosunkowo krótkim odstępie czasowym i bez żalu przyznaję, że zbiór „Drażliwe tematy” okazał się o wiele ciekawszy. Dodatkowo tutaj znajdujemy kilka opowiadań, które pojawiły się już wcześniej w tomie „Dym i lustra”, co było nieco rozczarowujące. Niemniej lektura nadal sprawiała mi...

Interesujący zbiór opowiadań w stylu weird fiction. Mocno nierówny tak jakby wydawca mocno cisną by to wydać. Jendak jest tu opowiadanie z Sherlockiem Holmesem i to mnie przede wszystkim zachęciło do sprawdzenia. Jedne opowiadania kończą się w zaskakującym stylu inne tak jakby nie były do końca ukończone i miejscami tak się to czyło jak zapiski z zesztu kiedyś schowanego w szufladzie. Więc zaczynać Gaimana od tyego zbioru nie będzie lekkie.

Interesujący zbiór opowiadań w stylu weird fiction. Mocno nierówny tak jakby wydawca mocno cisną by to wydać. Jendak jest tu opowiadanie z Sherlockiem Holmesem i to mnie przede wszystkim zachęciło do sprawdzenia. Jedne opowiadania kończą się w zaskakującym stylu inne tak jakby nie były do końca ukończone i miejscami tak się to czyło jak zapiski z zesztu kiedyś schowanego w...

Kilka perełek, kilka słabszych. Do tego kilka wierszy - tych nie oceniam.

Kilka perełek, kilka słabszych. Do tego kilka wierszy - tych nie oceniam.

Ja i Gaiman - to “pykło” od początku, już podczas pierwszego spotkania, jakim była lektura “Księgi cmentarnej”. Dzięki niej Brytyjczyk szybko zaistniał w moich oczach jako wartościowy twórca fantasy. Wobec tego na “Rzeczy ulotne” polowałam od jakiegoś czasu i…

Proszę wyobrazić sobie moje rozczarowanie, gdy po przeczytaniu garści tekstów z “Rzeczy ulotnych” poczułam, że najzwyczajniej w świecie nie mam ochoty poznawać kolejnych. Z uwagi na zbudowaną wcześniej sympatię naprawdę chciałam, by zbiór opowiadań mi się spodobał. Ba - oczekiwałam tego.

Niestety! W “Rzeczach ulotnych” nie porwało mnie właściwie nic, nie dałam wciągnąć się w żadną z opowieści. Po tego typu literaturę sięgam, by zasmakować fantastycznej (dosłownie i w przenośni) ucieczki od codzienności. Tymczasem w zbiorze Neila Gaimana nie odnalazłam propozycji, która spełniłaby to zadanie.

Okej, zbiór mnie nie przekonał. Dlaczego? Jedną z głównych przyczyn stanowiły same pomysły na opowiadania. Czytając, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że są one dopiero kształtującym się charakterem, a nie rasową osobowością; że kołatały się w głowie autora od dłuższego czasu bez celu, a zebranie ich w gromadę przyszło niezaplanowane (co zresztą zdają się potwierdzać krótkie komentarze Neila Gaimana dołączone do każdego tekstu). Jasne, na pewno niejedno dobre opowiadanie powstało w ten sposób. I tu geneza ta może by się przyjęła, gdyby nie to, że jako czytelnik naprawdę odczuwałam brak polotu. Kiedy myślę o “Rzeczach ulotnych”, do głowy przychodzą mi takie określenia jak: niedopracowany, przypadkowy.

Dodatkowo odrzucił też pewnego rodzaju wulgaryzm, którego nie uraczyłam w innych tekstach autora. W moim odczuciu nie jest on dla Gaimana typowy i nie za ten aspekt jego twórczości zaczęłam ją doceniać. Na dobitkę od objęcia książki swym czytelniczym patronatem oddaliły mnie wiersze. To dobrze, że Gaiman eksperymentuje, że chce wyrażać siebie na różne sposoby i nadawać kłębiącym się w głowie myślom różnorodny kształt. Niestety w takiej formie one do mnie nie trafiły - po prostu.

Ja i Gaiman. Pykło, tak. Na tego twórcę spoglądam trochę jak na starego, dobrego literackiego znajomego. Dlatego w pewnym momencie stwierdziłam, że nie zrobię tego ani sobie, ani jemu, że po prostu odłożę “Rzeczy ulotne” na bok i nie przywiążę wagi do tego, że w ogóle wpadły mi w ręce. Niech tomik ten będzie drobnym zgrzytem w naszej wieloletniej znajomości, o którym z czasem po prostu zapomnę, by dalej móc, bez jakiegokolwiek niesmaku, delektować się pełną kreatywnej iskry twórczością autora.

Ja i Gaiman - to “pykło” od początku, już podczas pierwszego spotkania, jakim była lektura “Księgi cmentarnej”. Dzięki niej Brytyjczyk szybko zaistniał w moich oczach jako wartościowy twórca fantasy. Wobec tego na “Rzeczy ulotne” polowałam od jakiegoś czasu i…

Proszę wyobrazić sobie moje rozczarowanie, gdy po przeczytaniu garści tekstów z “Rzeczy ulotnych” poczułam, że...

Dużo od tej pozycji oczekiwałam i niestety się trochę zawiodłam. Opowiadania oczywiście trzymają poziom, w końcu to Gaiman, ale wymagały nieco innej wrażliwości niż moja. Mimo to kilkoma z nich jestem zachwycona: "Październik w fotelu" i "Gdy nastał koniec" uznajmy, że sprawiły, że inaczej spojrzałam na rzeczywistość, żeby nie powiedzieć w prost, że rozwaliły mi mózg.

Dużo od tej pozycji oczekiwałam i niestety się trochę zawiodłam. Opowiadania oczywiście trzymają poziom, w końcu to Gaiman, ale wymagały nieco innej wrażliwości niż moja. Mimo to kilkoma z nich jestem zachwycona: "Październik w fotelu" i "Gdy nastał koniec" uznajmy, że sprawiły, że inaczej spojrzałam na rzeczywistość, żeby nie powiedzieć w prost, że rozwaliły mi...

Osobliwość, której można się spodziewać po Gaimanie - jest. Zróżnicowany poziom, jak to w zbiorze, gdzie siłą rzeczy jedne opowiadania przypadają człowiekowi do gustu mniej niż inne - też. Ale mimo że dostałam to, czego się spodziewałam, pozycja nie do końca przypadła mi do gustu. Polecam fanom Gaimana, ale nie jako pierwsze zetknięcie z autorem, bo może zniechęcić do sięgnięcia po inne, moim zdaniem lepsze teksty.

Osobliwość, której można się spodziewać po Gaimanie - jest. Zróżnicowany poziom, jak to w zbiorze, gdzie siłą rzeczy jedne opowiadania przypadają człowiekowi do gustu mniej niż inne - też. Ale mimo że dostałam to, czego się spodziewałam, pozycja nie do końca przypadła mi do gustu. Polecam fanom Gaimana, ale nie jako pierwsze zetknięcie z autorem, bo może zniechęcić do...

Zdecydowanie najsłabsza z dotychczasowych książek Gaimana jakie czytałam. Jest to zbiór bardzo pokręconych opowiadań, w których często nie widać było logiki. Jednak warto przeczytać bo książka ma kilka perełek m.in Smak goryczy- bardzo mi się podobało.

Zdecydowanie najsłabsza z dotychczasowych książek Gaimana jakie czytałam. Jest to zbiór bardzo pokręconych opowiadań, w których często nie widać było logiki. Jednak warto przeczytać bo książka ma kilka perełek m.in Smak goryczy- bardzo mi się podobało.