Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Historia całkiem możliwa” to opowieść o mieszkańcach Krakowa z przełomu XIX i XX wieku, a przy okazji o tym, co dzisiaj po nich pozostało. Obserwujemy realia dorastania Heleny Muszyńskiej, córki Piotra Moszyńskiego- krakowskiego działacza społecznego, fundatora m.in. Akademii Sztuk Pięknych- oraz matki Karola Huberta Rostworowskiego- wybitnego dramaturga, działacza, muzyka. W tle snuje się drugi wątek- współczesny, który dopełnia narrację i historię rodziny Moszyńskich. Książka lekko napisana i niedługa, a bardzo klimatyczna. Inspiruje do bliższego poznania Krakowa z tamtego okresu.

„Historia całkiem możliwa” to opowieść o mieszkańcach Krakowa z przełomu XIX i XX wieku, a przy okazji o tym, co dzisiaj po nich pozostało. Obserwujemy realia dorastania Heleny Muszyńskiej, córki Piotra Moszyńskiego- krakowskiego działacza społecznego, fundatora m.in. Akademii Sztuk Piękn...

Rozwiń

Zwiń

„Paryż Belle Epoque. Sekrety miasta świateł” to swoisty przewodnik po stolicy Francji między XIX a XX wiekiem. Poznajemy z bliska historię najbardziej znanych mieszkańców, zarówno biednych artystów, zamieszkujących niepodobne już do dawnego siebie Montmartre, jak i bogatych mecenasów i kurtyzan. Barwnie opisuje wiele elementów życia Paryżan- ich atrakcji, zwyczajów i upodobań, które miały wpływ na resztę świata, jak i czasami uciążliwą oraz wcale nie tak świetlaną codzienność. Przyznam, że łatwiej czyta się tę książkę, już odwiedziwszy Paryż- można sobie porównywać tamte miejsca z obecnymi, ale może dla osób, które jeszcze tego miasta nie odwiedziły okaże się pomocna; w końcu napisana jest przez autorki na pewno w stolicy Francji zakochane. Piszą więc o tym miejscu w interesujący sposób i przyznam, że mam ochotę pojechać tam znowu i zobaczyć Paryż ich oczami, a także spróbować spojrzeć na nie jako na miasto belle epoque.

„Paryż Belle Epoque. Sekrety miasta świateł” to swoisty przewodnik po stolicy Francji między XIX a XX wiekiem. Poznajemy z bliska historię najbardziej znanych mieszkańców, zarówno biednych artystów, zamieszkujących niepodobne już do dawnego siebie Montmartre, jak i bogatych mecenasów i kur...

Rozwiń

Zwiń

Generalnie „Romeo i Julia mi się podobali, choć przeszkadzało mi trochę to, że mimo iż jest to dzieło oryginalne, ze względu na jego liczne interpretacje i wersje w kulturze, wydaje się dość konwencjonalne, ale na to nic chyba poradzić nie można. Momentami irytował mnie Romeo-typowy romantyk, który cierpi, bo świat go nie rozumie, a na dodatek zmienia kobiety jak rękawiczki. Ale jest to, oczywiście, współczesne spojrzenie (to samo, jeżeli chodzi o wiek Julii i jej matki), co nie zmienia faktu, że „Romeo i Julia” pozostaje nie tylko klasykiem światowej i literatury, ale ciągle wybitną sztuką.

Generalnie „Romeo i Julia mi się podobali, choć przeszkadzało mi trochę to, że mimo iż jest to dzieło oryginalne, ze względu na jego liczne interpretacje i wersje w kulturze, wydaje się dość konwencjonalne, ale na to nic chyba poradzić nie można. Momentami irytował mnie Romeo-typowy romant...

Rozwiń

Zwiń