Ciekawy dobór opowiadań. W większości treści mi się podobały. Ciekawa wersja królewny śnieżki i śpiącej królewny - podobała mi się bardziej niż wersja opowiadana dzieciom. Miłą niespodzianką było również opowiadanie o Cieniu.

Ciekawy dobór opowiadań. W większości treści mi się podobały. Ciekawa wersja królewny śnieżki i śpiącej królewny - podobała mi się bardziej niż wersja opowiadana dzieciom. Miłą niespodzianką było również opowiadanie o Cieniu.

Nie przepadam za opowiadaniami. Są krótkie, nie odnajduję w nich punktu zaczepienia, a niewiele - naprawdę niewiele! - z nich budzi we mnie niedosyt. Neil Gaiman pisze świetne powieści, ma fenomenalną wyobraźnię i godną podziwu fantazję, ale jego opowiadania w żadnej mierze do mnie nie przemawiają. Nawet próbując w nie wniknąć, by je zrozumieć, mimowolnie zaczynam się nudzić. Zdecydowanie wolę głęboko fabularne serie z bohaterami, do których wracam na drodze toczącej się historii.

Wielokrotnie mierziły mnie długie, wybitnie złożone zdania ("Problem z Cassandrą" to całkiem ciekawe opowiadanie, ale złożone z osiemnastu wersów zdanie to jakiś koszmar...). Znalazłam też prawdziwe perełki w postaci opowiadania o igloo powstałym z książek, czy choćby synu, który nigdy nie wrócił z rejsu.

Ogólnie trochę mrocznie, czasem powiało grozą, jednak nie na tyle, żebym nocą zapalała światła w mieszkaniu idąc do toalety.

Nie przepadam za opowiadaniami. Są krótkie, nie odnajduję w nich punktu zaczepienia, a niewiele - naprawdę niewiele! - z nich budzi we mnie niedosyt. Neil Gaiman pisze świetne powieści, ma fenomenalną wyobraźnię i godną podziwu fantazję, ale jego opowiadania w żadnej mierze do mnie nie przemawiają. Nawet próbując w nie wniknąć, by je zrozumieć, mimowolnie zaczynam się...

Uważam, że warsztat pisarza możemy ocenić częściowo poprzez jego umiejętność wyrażania się w różnych formach literackich, a opowiadanie, jako krótka forma jest za szczególnie trudna do opanowania, gdyż wymaga nadzwyczajnej dbałości o zwięzłość i wymusza na autorze jak najlepsze dobieranie słów charakteryzujących miejsca, osoby i wydarzenia. W przypadku Gaimana sądzę, że jego najlepsze teksty to właśnie niezliczone opowiadania pojawiające się w różnego rodzaju antologiach i czasopismach, na które ostatecznie składają się właśnie „Drażliwe tematy”.
Za motyw przewodni w tym konkretnym tomie możemy, chociaż niekoniecznie uznać czas i przemijanie, choć znajdują się tu także teksty odbiegające od tej tematyki. Za najlepsze uważam "Problem z Cassandrą", "Klik-Klak" i "Czarny Pies". Wisienką na torcie okazało się jednak opowiadanie zatytułowane „Godzina nic”, które z całą pewnością mógłby stanowić podstawę jednego z lepszych odcinków Dr. Who z Mattem Smithem. (ach te czasy, kiedy fabuła w tym serialu miała większe znaczenie niż efekty CGI i oglądało się go lepiej niż najnowsze Hollywoodzkie produkcje sci-fi).

O talencie Gaimana w budowaniu niezliczonych rzeczywistości oraz nadawaniu im charakterystycznego baśniowo-onirycznego klimatu przekonałam się już dawno, jednak w jego opowiadaniach kryje się coś więcej, gdyż jak zwykle nie mogę się nadziwić, z jaką łatwością ten pisarz w kilku zaledwie zdaniach potrafi budować całe światy i postaci.  

Uważam, że warsztat pisarza możemy ocenić częściowo poprzez jego umiejętność wyrażania się w różnych formach literackich, a opowiadanie, jako krótka forma jest za szczególnie trudna do opanowania, gdyż wymaga nadzwyczajnej dbałości o zwięzłość i wymusza na autorze jak najlepsze dobieranie słów charakteryzujących miejsca, osoby i wydarzenia. W przypadku Gaimana sądzę, że...

Powtórzę tutaj to co zwykłem już mawiać o zbiorach opowiadań. Jest z nimi jak z pudełkiem czekoladek. Nigdy nie wiesz na jaki smak trafisz. Wśród łakoci może znaleźć się ta jedna czekoladka, która zepsuje smak całości. Jednak "Drażliwe tematy" to o dziwo zbiór pozbawiony słabych punktów. Opowiadania trzymają równy, wysoki poziom i ciężko jest mi wskazać jakiś słabszy tekst ale i również jakiś wybijający się ponad ogólny poziom. Według mnie jest to zbiór idealny na wakacje. Dzięki temu, że opowiadania nie są zbyt długie nie ma czasu na nudę i znużenie jakimś tematem. Gaiman to prawdziwy czarodziej i polecam każdemu zapoznać się z jego magią.

Powtórzę tutaj to co zwykłem już mawiać o zbiorach opowiadań. Jest z nimi jak z pudełkiem czekoladek. Nigdy nie wiesz na jaki smak trafisz. Wśród łakoci może znaleźć się ta jedna czekoladka, która zepsuje smak całości. Jednak "Drażliwe tematy" to o dziwo zbiór pozbawiony słabych punktów. Opowiadania trzymają równy, wysoki poziom i ciężko jest mi wskazać jakiś słabszy tekst...

Zbiór ponad dwudziestu opowiadań o wszystkim i o niczym – niektóre fajne inne trudne, a część niezrozumiała (oczywiście dla mnie).
Powtórzę to co napisałam przy zbirze „Rzeczy ulotne” - lubię Gaimana ale zdecydowanie wolę go doświadczać w dłuższych formach.

Zbiór ponad dwudziestu opowiadań o wszystkim i o niczym – niektóre fajne inne trudne, a część niezrozumiała (oczywiście dla mnie).
Powtórzę to co napisałam przy zbirze „Rzeczy ulotne” - lubię Gaimana ale zdecydowanie wolę go doświadczać w dłuższych formach.

Książka o dupie marynie. jeśli ktoś lubuje się w dziełach Gaimana może polubi. przekombinow ane.

Książka o dupie marynie. jeśli ktoś lubuje się w dziełach Gaimana może polubi. przekombinow ane.

Pomieszanie z poplątaniem. Utwory nawiązujące do innych książek i całkiem oderwane od twórczości. Czasem tylko pomysły...
I ta różnorodność jest właśnie siłą tego zbioru, czyni go ciekawym i nieprzewidywalnym. Jednocześnie opisane okoliczności stworzenia każdego opowiadania pozwalają lepiej zrozumieć autora jako osobę oraz jego proces twórczy.

Pomieszanie z poplątaniem. Utwory nawiązujące do innych książek i całkiem oderwane od twórczości. Czasem tylko pomysły...
I ta różnorodność jest właśnie siłą tego zbioru, czyni go ciekawym i nieprzewidywalnym. Jednocześnie opisane okoliczności stworzenia każdego opowiadania pozwalają lepiej zrozumieć autora jako osobę oraz jego proces twórczy.

Ten zbiór to trochę taki worek, w którym wśród masy obierzyn zaplątało się kilka owoców. W książce upchnięte bowiem zostały teksty z różnych parafii, pisane przeważnie nie dlatego, że autora naszła wena, a bardziej dlatego, że napisać coś trzeba - na imprezę, do szykowanej antologii czy z grzeczności dla czyjejś prośby. Trudno w tej sytuacji o fajerwerki.

Z 24 opowiadań dobrych jest może z sześć czy siedem. Cała reszta to albo słabe wiersze, albo jakieś niejasne impresje, albo opowieści pisane od niechcenia - czy to z takim sobie pomysłem, czy to z uciętym, irytującym zakończeniem, niszczącym początkowy pozytywny efekt. W odbiorze książki nie pomaga też drętwy wstęp (ponad 30 stron roztkliwiania się nad swoją pisarską wspaniałością oraz podawania inspiracji do każdego z zawartych w książce tekstów) oraz nie dość porządne tłumaczenie.

Te lepsze teksty - bo o słabszych nie ma co pisać - to: "W bezsłoneczną morską toń", potrafiące na czterech stronach wyśmienicie oddać dramat matki żeglarza; równie krótka "Przygoda", wspaniale podająca mimochodem detale rodzinnej historii z pterodaktylami i obcymi w tle; także krótkie "Klik-Klak Grzechotka", z paskudnie realistyczną opowieścią dzieciaka; "Śpiąca i wrzeciono", z ładnym retellingiem "Śpiącej królewny", aczkolwiek i takim sobie finałem; w końcu zamykający zbiór "Czarny pies", będący interesującym, świetnie napisanym odpryskiem "Amerykańskich bogów". W razie czego można też rzucić okiem na "Pomarańcz", z nietuzinkowym sposobem narracji - w postaci odpowiedzi udzielanych na komisariacie, oraz "I zapłaczę jak Aleksander", z anulowaniem szeregu wynalazków przez zanalazcę.

Przeczytać książkę więc można, ale jej lektura zbyt wielkiej frajdy nie przyniesie.

Ten zbiór to trochę taki worek, w którym wśród masy obierzyn zaplątało się kilka owoców. W książce upchnięte bowiem zostały teksty z różnych parafii, pisane przeważnie nie dlatego, że autora naszła wena, a bardziej dlatego, że napisać coś trzeba - na imprezę, do szykowanej antologii czy z grzeczności dla czyjejś prośby. Trudno w tej sytuacji o fajerwerki.

Z 24 opowiadań...

Część opowiadań zupełnie przeciętnych,
dwa może trzy zapadają w pamięć.

Myślę że większości odbiorców nie będzie odpowiadała forma dwu trzy kartkowych opowiadań w olbrzymiej liczbie.

Część opowiadań zupełnie przeciętnych,
dwa może trzy zapadają w pamięć.

Myślę że większości odbiorców nie będzie odpowiadała forma dwu trzy kartkowych opowiadań w olbrzymiej liczbie.

Nie wiedziałam, że sztukę pisania opowiadań można doprowadzić do takiej perfekcji. Neil Gaiman jest w stanie stworzyć cały fantastyczny świat (lub przynajmniej takie wrażenie, ważne, że w mojej głowie on powstaje) na potrzeby pięciu stron. Jego rozmach, odwaga, dziecięcy brak skrępowania wyobraźni wprawiają mnie w zdumienie. I zachwyt. I zamyślenie. I złość, gdy przewracam stronę i okazuje się, że więcej tekstu nie ma i nie będzie, że historia i bohaterowie, którzy tak mnie zafascynowali pokazują mi się jedynie przez te kilka stron.
Niemal słyszę śmiech Gaimana, który przekornie, z niesamowitą szczodrością i rozrzutnością obdarza czytelników swoją twórczością, równocześnie zamykając swe światy w tak niewielkich formach.

Nie wiedziałam, że sztukę pisania opowiadań można doprowadzić do takiej perfekcji. Neil Gaiman jest w stanie stworzyć cały fantastyczny świat (lub przynajmniej takie wrażenie, ważne, że w mojej głowie on powstaje) na potrzeby pięciu stron. Jego rozmach, odwaga, dziecięcy brak skrępowania wyobraźni wprawiają mnie w zdumienie. I zachwyt. I zamyślenie. I złość, gdy przewracam...