Przeczytałem. Po prostu ni mniej ni więcej tylko - przeczytałem kolejną książkę Krzysztofa Bochusa. Nie towarzyszyło mi podczas lektury ani jedno uczucie jakiegoś megaszału, a jak już, to od czasu do czasu wyrwało się potężne ziewnięcie. Jak zwykle w książkach o Abellu mamy do czynienia z kryminałem, często schowanym gdzieś z tyłu, i tysiącu innych spraw absolutnie nic nie wnoszących do tegoż. Ja rozumiem że kogoś może fascynować historia wydobywania bursztynu, ale pisać o tym od razu elaborat na kilka stron?
Na samym początku dowiadujemy się o brutalnym ataku na przewodniczącego, tzw. starszego gminy mennonitów (czego następstwem jest jego śmierć w szpitalu), i kiedy docieramy mniej więcej do połowy książki śledztwo Abella nie posunęło się do przodu ani o milimetr! Owszem, jacyś podejrzani są (zwłaszcza jeden główny, który – co za niespodzianka! - okazuje się być rzeczywiście osobą odpowiedzialną za praktycznie całe zło w tej powieści…), ale więcej dowiadujemy się o fascynacji Abella córką zamordowanego, o jego relacjach z narzeczoną Gabi, i jak wygląda gospodarstwo państwa Kucków, u których wynajmuje pokój. Gdzie w tym wszystkim kryminał??? Powieść rusza do przodu w momencie kiedy zostaje porwana Gabi; to istotnie najlepsze fragmenty powieści. Tu coś się dzieje i można powiedzieć o jakimkolwiek napięciu. Po czym wszystko wraca do normy; Abell który przez dwie trzecie książki miota się jak ryba w sieci, nagle w ‘pięć minut’ rozwiązuje całą zagadkę. Jak dla mnie to stanowczo za mało żeby piać z zachwytu nad kolejną, „taką samą” książką tego Autora. Pod koniec mamy spotkanie wachmistrza Kukulki, z pewną, hmm, dość znaną postacią z historii świata. Ubawiłem się przy tym co niemiara, naprawdę! Szkoda że we trójkę, razem z Abellem nie usiedli przy ognisku i nie zaśpiewali „Kumbaya My Lord”!
Łącznie daję cztery gwiazdki – jedna z urzędu, druga za wiedzę historyczną Autora o epoce, trzecia za te NIELICZNE ciekawsze fragmenty książki, oraz czwarta za to, że to chyba ostatnia powieść z radcą Abellem w roli głównej.

Przeczytałem. Po prostu ni mniej ni więcej tylko - przeczytałem kolejną książkę Krzysztofa Bochusa. Nie towarzyszyło mi podczas lektury ani jedno uczucie jakiegoś megaszału, a jak już, to od czasu do czasu wyrwało się potężne ziewnięcie. Jak zwykle w książkach o Abellu mamy do czynienia z kryminałem, często schowanym gdzieś z tyłu, i tysiącu innych spraw absolutnie nic nie...