Po „Jednym z nas” miałam duże oczekiwania co do tej książki. Chciałam, żeby mnie wciągnęła i poruszyła. Niestety tak się nie stało. Przez bohaterów. Trudno mi było patrzeć na ten dramat nie przez pryzmat osób, których on dotyka. Niestety nikt nie wzbudził we mnie sympatii, nikomu nie współczułam. Podczas czytania miałam w głowie myśli: „Chciały, to pojechały. Dwie naiwne, uparte, krnąbrne dziewuchy, którym się wydaje, że znają świat. Nie marnujcie na sił, bo one was nie chcą”. Pół biedy, gdyby denerwowały mnie tylko tytułowe siostry. W tej książce praktycznie każdy prócz nich jest jakiś rozmemłany, leniwy, niezdecydowany, roszczeniowy. Myślę, że zdecydowanie lepiej czytałoby mi się suchą relację z całej tej przykrej historii, „normalny” reportaż niż reportaż zbeletryzowany. Próba odtworzenia myśli bohaterów i wciśnięcia w nich odpowiednich uczuć jest zupełnie zbędna. Mnie to irytowało bardzo, a do tego niepotrzebnie spowalniało dynamikę książki. Uważam, że na przykład o miotaniu się ojca wystarczyłoby kilka zdań, a tu zostało to rozciągnięte na dziesiątki stron. Umęczyłam się trochę czytając. Ale nie zmęczyła mnie historia i tragizm, nie czułam smutku (a właśnie tego się spodziewałam). Zmęczył mnie i irytował sposób opowiadania oraz osoby tego dramatu. Nie wiem, może jestem nieczuła, ale chyba spodziewałam się czegoś innego…

Po „Jednym z nas” miałam duże oczekiwania co do tej książki. Chciałam, żeby mnie wciągnęła i poruszyła. Niestety tak się nie stało. Przez bohaterów. Trudno mi było patrzeć na ten dramat nie przez pryzmat osób, których on dotyka. Niestety nikt nie wzbudził we mnie sympatii, nikomu nie współczułam. Podczas czytania miałam w głowie myśli: „Chciały, to pojechały. Dwie naiwne,...