Paskudne dzieciństwo, o którym opowiada autorka w swojej autobiografii to chyba tylko pretekst do stworzenia powieści o przejmującym smutku, beznadziei- uczuć powtarzanych w pętli przez pokolenia biedoty nie tylko z Welch, ale to też powieść zarazem o niczym nieusprawiedliwionej nadziei i wierze, że będzie lepiej. Książka załamuje psychicznie, gdy czyta się o patologii alkoholowej, zaburzeniach psychicznych w tle, głodzie i ubóstwie tak strasznym, że trudnym do wyobrażenia nie w krajach 3 świata ale w kraju - symbolu dobrobytu i bogactwa. Ameryka Jeanette Walls to Ameryka wielu nierówności, gdzie jeśli pojawia się szansa, aby wybić, trzeba na to zapracować ciężką pracą, niezwykłym uporem, aby z dziurawych butów i kanapek ze śmietnika i redaktorki miejscowej szkolnej gazetki, dorywczej niańki po godzinach wyjechać do Nowego Jorku i zostać "kimś". Nie znajduję żadnego usprawiedliwienia dla Rexa i Mary Wallsów, rozumiem, że ludzie mogą być specyficzni, mieć swoje nałogi, odrzucać powszechne wartości, ale ich dzieci -Jeannette, która miała tylko i aż Wenus i miraż szklanego zamku, Lori bez potrzebnych okularów, uczciwy, aż do szpiku kości Brian, czy Maureen zostawiona sama sobie - nie powinny były przeżywać tego wszystkiego. To nie są jakieś podrosty, że mają ze zmagań czerpać siłę.. Kontrowersyjna powieść, dająca wiele do myślenia, polecam.

Paskudne dzieciństwo, o którym opowiada autorka w swojej autobiografii to chyba tylko pretekst do stworzenia powieści o przejmującym smutku, beznadziei- uczuć powtarzanych w pętli przez pokolenia biedoty nie tylko z Welch, ale to też powieść zarazem o niczym nieusprawiedliwionej nadziei i wierze, że będzie lepiej. Książka załamuje psychicznie, gdy czyta się o patologii...