Tomasz Pacyński zaznaczył mocno swoją obecność na polskim polu literatury fantastycznej: choćby jego Wrzesień szeroko dyskutowany przez fanów i krytyków, do tego doliczyć należy znakomity cykl o Sherwood i liczne opowiadania. Wszystkie te pozycje zapewniły mi wiele godzin naprawdę porządnej frajdy. Ironiczne reinterpretacje znanych baśni, niejednoznaczni bohaterowie, mroczna atmosfera, intertekstualne nawiązania i złośliwe poczucie humoru autora- tak, proza Pacyńskiego zawsze spełniała kryteria, jakie stawiałam dobrej literaturze rozrywkowej.
Ucieszył mnie więc fakt, że grono pisarzy postanowiło oddać autorowi Sherwood hołd
w postaci naprawdę solidnej antologii. Bez zadęcia i niepotrzebnego patosu, bez stawiania pomników. Jak napisała we wstępie Małgorzata Koczańska, to antologia
w której jest miejsce na : (…) krzywy, ironiczny uśmiech, przyjazny uścisk dłoni, trochę alkoholu i dym z papierosa.
Mam tendencję do tekstów raczej mrocznych – tak mówił o swojej prozie Pacyński.
I takie są w głównej mierze teksty zgromadzone w Bajkach… Jednorożce, jako źródło śmiertelnego zagrożenia, potomek wróżek sprowadzający zagładę na magiczną krainę, czy też potrącony samochodem Święty Mikołaj- tak wyglądają bajki opowiadane dorosłym przez dorosłych. Zdarzają się teksty nieco mniej poważne, choćby Ewy Białołęckiej, ale dominującym nastrojem jest smutek i narastające zagrożenie.
Antologia, jak to zwykle bywa, prezentuje miejscami nierówny poziom. Najlepiej w tym zestawieniu wypadają panie. Bohaterka Za siedmioma stopniami Anny Kańtoch, obdarowywana jest na każde urodziny tajemniczą książką, z dosyć upiorną treścią. Opowiadanie rozgrywa się wokół próby wyjaśnienia kto i po co wręcza jej taki prezent. Maja Lidia Kossakowska ukazuje nam świat wierzeń celtyckich, który znajduje się bardzo blisko naszego uniwersum, a główny bohater ma do wykonania poważną misję, od której zależy istnienie obu rzeczywistości. Z kolei Ewa Białołęcka kreuje opowieść pozornie bajkową wypełnioną takimi postaciami, jak syrenka, Zły Wilk , czy też kot w butach. Ale tylko na pierwszy rzut oka wszystko jest bajkowe i niewinne.
Nieco gorzej jest z historiami snutymi przez Świdziniewskiego, czy Szmidta, ale ogólnie wrażenie po lekturze całości, jest jak najbardziej pozytywne. Czołowi pisarze polskiej fantastyki potrafili w interesujący sposób wykorzystać baśniowe elementy, tworząc mroczne historie, w których rzeczywistość codzienna przenika się z tą zupełnie nierealistyczną.
Zapraszam więc do lektury: I niech będzie cisza. Ponieważ kiedy czytamy-milczymy. A kiedy słuchamy czytania- również panuje milczenie..

Tomasz Pacyński zaznaczył mocno swoją obecność na polskim polu literatury fantastycznej: choćby jego Wrzesień szeroko dyskutowany przez fanów i krytyków, do tego doliczyć należy znakomity cykl o Sherwood i liczne opowiadania. Wszystkie te pozycje zapewniły mi wiele godzin naprawdę porządnej frajdy. Ironiczne reinterpretacje znanych baśni, niejednoznaczni bohaterowie,...