Różne te opowiadania. Jedne lepsze inne gorsze , o niektórych zapomniałam zaraz po przeczytaniu.
Ale warto przeczytać ten zbiór choćby dla pojedynczych historii, które zapadają w pamięci. A myślę, że u Oates każdy znajdzie chodź jedną taką.
Dla mnie to przede wszystkim krótkie opowiadanie o piesku.

Różne te opowiadania. Jedne lepsze inne gorsze , o niektórych zapomniałam zaraz po przeczytaniu.
Ale warto przeczytać ten zbiór choćby dla pojedynczych historii, które zapadają w pamięci. A myślę, że u Oates każdy znajdzie chodź jedną taką.
Dla mnie to przede wszystkim krótkie opowiadanie o piesku.

Wspaniale uchwycone emocje i myśli: trudne, zwykłe, wstydliwe. Autorka widzi je takimi, jakimi są, jakie odczuwamy szczerze tylko przed sobą, a co lepsze potrafi je ukazać w swoich opowiadaniach. Bardzo ciekawa pozycja, niepokojąco rzeczywista.

Wspaniale uchwycone emocje i myśli: trudne, zwykłe, wstydliwe. Autorka widzi je takimi, jakimi są, jakie odczuwamy szczerze tylko przed sobą, a co lepsze potrafi je ukazać w swoich opowiadaniach. Bardzo ciekawa pozycja, niepokojąco rzeczywista.

Zbiór krótkich impresji, w których każde wydarzenie jest równie zwyczajne, co niepokojące. To chyba największa siła tej prozy. Nie wyobrażam sobie innej autorki, która potrafiłaby wydobyć tyle niepokoju z codziennych zdarzeń, opisując je całkiem beznamiętnie, niezwykle oszczędnym językiem. W pierwszych tekstach puenty są zaskakujące, nawet szokujące, a z każdym kolejnym opowiadaniem napięcie rośnie, bo czytając już oczekujemy kolejnego niesamowitego zwrotu.
Niedopowiedzenia stanowią o klimacie tego zbioru znacznie bardziej niż jakiekolwiek metafory. Zwyczajność naznaczona czymś dziwnym, niepokojącym, bolesnym lub wyjątkowo trudnym wytrąca chwilami z równowagi i ujawnia karykaturalność naszego życia.

Zbiór krótkich impresji, w których każde wydarzenie jest równie zwyczajne, co niepokojące. To chyba największa siła tej prozy. Nie wyobrażam sobie innej autorki, która potrafiłaby wydobyć tyle niepokoju z codziennych zdarzeń, opisując je całkiem beznamiętnie, niezwykle oszczędnym językiem. W pierwszych tekstach puenty są zaskakujące, nawet szokujące, a z każdym kolejnym...

Zbiór krótkich impresji, w których każde wydarzenie jest równie zwyczajne, co niepokojące. To chyba największa siła tej prozy. Nie wyobrażam sobie innej autorki, która potrafiłaby wydobyć tyle niepokoju z codziennych zdarzeń, opisując je całkiem beznamiętnie, niezwykle oszczędnym językiem. W pierwszych tekstach puenty są zaskakujące, nawet szokujące, a z każdym kolejnym opowiadaniem napięcie rośnie, bo czytając już oczekujemy kolejnego niesamowitego zwrotu.
Niedopowiedzenia stanowią o klimacie tego zbioru znacznie bardziej niż jakiekolwiek metafory. Zwyczajność naznaczona czymś dziwnym, niepokojącym, bolesnym lub wyjątkowo trudnym wytrąca chwilami z równowagi i ujawnia karykaturalność naszego życia.

Zbiór krótkich impresji, w których każde wydarzenie jest równie zwyczajne, co niepokojące. To chyba największa siła tej prozy. Nie wyobrażam sobie innej autorki, która potrafiłaby wydobyć tyle niepokoju z codziennych zdarzeń, opisując je całkiem beznamiętnie, niezwykle oszczędnym językiem. W pierwszych tekstach puenty są zaskakujące, nawet szokujące, a z każdym kolejnym...

Moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Oates przebiegło nader bezproblemowo oraz bez większych wrażeń. Zbiór krótkich form o różnej tematyce łączy wspólny mianownik jakim jest melancholia. Same opowiadania bywają raz bardziej a raz mniej wciągające, ostatecznie równowaga emocjonalna zostaje zachowana.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Oates przebiegło nader bezproblemowo oraz bez większych wrażeń. Zbiór krótkich form o różnej tematyce łączy wspólny mianownik jakim jest melancholia. Same opowiadania bywają raz bardziej a raz mniej wciągające, ostatecznie równowaga emocjonalna zostaje zachowana.

Opowiadań tych nie czytałam ciągiem, może dlatego zbiór Oates na początku wydawał mi się naprawdę wybitny, żeby przy ostatnich opowiadaniach zacząć się nudzić i rozwlekać. Każde z nich naszpikowane jest treścią nie tylko słowną, lecz także tą pomiędzy, stąd na jeden raz wydaje mi się, że tyle opowiadań w zbiorze to trochę za dużo.

Opowiadań tych nie czytałam ciągiem, może dlatego zbiór Oates na początku wydawał mi się naprawdę wybitny, żeby przy ostatnich opowiadaniach zacząć się nudzić i rozwlekać. Każde z nich naszpikowane jest treścią nie tylko słowną, lecz także tą pomiędzy, stąd na jeden raz wydaje mi się, że tyle opowiadań w zbiorze to trochę za dużo.

Bardzo udany zbiorek, utrzymany w niepokojącym, mrocznym klimacie, polecam.

Bardzo udany zbiorek, utrzymany w niepokojącym, mrocznym klimacie, polecam.

Pierwsza książka tej autorki i niewykluczone, że jeszcze coś przeczytam, aczkolwiek bez specjalnego pośpiechu ani zapału. Gdybym miał jakoś pogrupować opowiadania ze względu na tematykę, spora część byłaby o braku miłości, większa o niemówieniu i nienazywaniu problemów, a jeszcze większa po prostu o złu. I wszystkie te trzy części miałyby części wspólne. Poziom dość zróżnicowany, kilka opowiadań nawet robi, jedno czy dwa uderza, ale uogólniając i uśredniając, całość niezbyt mocno wciąga i raczej nie przykuwa. Może jeśli za jakiś czas autorka znowu wpadnie mi w ręce, dostanie jeszcze jedną szansę, bo zdolności i potencjał zdecydowanie ma.

Pierwsza książka tej autorki i niewykluczone, że jeszcze coś przeczytam, aczkolwiek bez specjalnego pośpiechu ani zapału. Gdybym miał jakoś pogrupować opowiadania ze względu na tematykę, spora część byłaby o braku miłości, większa o niemówieniu i nienazywaniu problemów, a jeszcze większa po prostu o złu. I wszystkie te trzy części miałyby części wspólne. Poziom dość...

Niby o niczym a jednak zdecydowanie o czymś.

Niby o niczym a jednak zdecydowanie o czymś.

Joyce Carol Oates jest pisarką którą lubię i cenię. Jej proza przypomina mi pisarstwo Munro. Bardzo bliska jest mi tematyka kobieca - szczególnie życie wewnętrzne, uczucia, lęki, próby odnalezienia się w męskim świecie. Wybór tytułu (to jedno z opowiadań) i okładki niewiele mówi o książce, raczej ma zadanie komercyjne, bo bynajmniej nie są to historyjki miłosne w kolorze różowym.

Joyce Carol Oates jest pisarką którą lubię i cenię. Jej proza przypomina mi pisarstwo Munro. Bardzo bliska jest mi tematyka kobieca - szczególnie życie wewnętrzne, uczucia, lęki, próby odnalezienia się w męskim świecie. Wybór tytułu (to jedno z opowiadań) i okładki niewiele mówi o książce, raczej ma zadanie komercyjne, bo bynajmniej nie są to historyjki miłosne w kolorze...