Nadszedł czas, żeby w końcu przeczytać kolejną część „Skazańca”. Nadarzyła się ku temu pewna okazja...
Jak wiadomo, podtytuł tej części to „Z bestią w sercu”, i przyznaję, że lepiej Autor nie mógł tego określić! Druga odsłona dziejów Ropucha zaczyna się dokładnie w tym momencie, w którym skończyła się pierwsza (o ile mi wiadomo, Autor stosuję ta zasadę przy każdej kolejnej książce cyklu) – cliffhanger związany z Ropuchem i Hrabią ma tu swoją kontynuację. I to właśnie przez te wydarzenia obserwujemy, jak stopniowo Ropucha ogarnia mrok, ogarnia ciemność – w metaforycznym znaczeniu. Z przymrużeniem oka można powiedzieć, że obserwujemy jak Żabikowski przechodzi na Ciemną Stronę Mocy… Ale dokładnie ta część taka jest - mroczna, duszna i bezwzględna.
Fragmenty od początku do momentu wydarzeń pod prysznicem, z udziałem Czarnego i Prezesa, to zdecydowanie najlepsza część tej książki. Kolejne strony już nie są tak wciągające, ot, życie za murami. Jeśli można użyć takiego określenia, to następuje okres sielanki. Lekkie zmęczenie materiału…? Ale kiedy do CW we Wronkach trafia więzień (więźniowie???) Dziuba/Dżordź, powieść znowu nabiera rumieńców. Może nie jest już tak mrocznie, jak na początku, ale znowu coś się zaczyna dziać. A propos mroku, to idealnie pasuje tu tajemniczy tatuaż Dżordża; tatuaż który jest, a jednocześnie go nie ma… Niestety, po zakończeniu wątku Dziuby, książka robi się nudna – wracają opisy więziennego życia, czytamy tylko o kolejnych zadaniach jakie otrzymują Ropuch i Wolf od Szumskiego; i choć nóż w kieszeni się otwierał na to jak ten ostatni traktował dwóch wcześniej wymienionych, to jednak ciągle nasuwa się stwierdzenie – ale to już było… A potem następuje koniec – nie przeczę, czekałem na to co się w nim wydarzyło odkąd zacząłem czytać „Skazańca”!
Kolejny raz chylę czoła przed Krzysztofem Spadło za wplatanie w powieść ważnych, historycznych dat z okresu II RP, i nie tylko zresztą. Współgra to idealnie, a już przysłowiową wisienką na torcie jest to, kiedy wymierzenie kary Hrabiemu łączy się czasowo z powstaniem SS po zachodniej stronie granicy! Natomiast – podobnie jak w pierwszej części – nie podoba mi się zbyt nowoczesne słownictwo, i choć tutaj jest go jakby mniej, to jednak użycie jednego wyrazu strasznie mnie ubawiło. Kiedy Ojczulek oznajmia współwięźniom, że opuszcza mury CW, to Suchy rzuca mu w twarz – „gwiazdorzysz”… No, od razu wyobraźnia podpowiedziała mi rozwinięcie; szkoda że mu nie powiedział „Ojczulku, zjedz Snickersa bo gwiazdorzysz!”. Oczywiście teraz żartuję, ale…
Oczywiście ciągle nad wszystkim unosi się duch „Skazanych na Shawshank”, ale z drugiej strony trudno żeby Autor przeniósł nagle swoją historię do jakiejś odległej galaktyki.
Przyznam szczerze, że miałem ocenić książkę jako „dobrą”, i dać jej sześć gwiazdek, ale na tyle oceniłem część pierwszą. Ponieważ tą uważam jednak za lepszą, obliguje mnie to do wystawienia jednej gwiazdki więcej, co zresztą czynię. Nie wiem kiedy, ale wiem na pewno, że do pozostałych części cyklu w przyszłości powrócę.

PS. Osobie, której zawdzięczam nie tylko zapoznanie się z tym cyklem - Wszystkiego Najlepszego, Marzenko…

Nadszedł czas, żeby w końcu przeczytać kolejną część „Skazańca”. Nadarzyła się ku temu pewna okazja...
Jak wiadomo, podtytuł tej części to „Z bestią w sercu”, i przyznaję, że lepiej Autor nie mógł tego określić! Druga odsłona dziejów Ropucha zaczyna się dokładnie w tym momencie, w którym skończyła się pierwsza (o ile mi wiadomo, Autor stosuję ta zasadę przy każdej kolejnej...