Tancerze Burzy, czyli japoński folklor połączony z fantastyką i steam-punkiem. Brzmi dziwnie? Tak. Czy to działa? Nawet bardzo :)

Najjaśniejszym punktem tej powieści jest więź między Yukiko, naszą protagonistką, a Buruu, gryfem (na potrzeby tego świata szumnie zwanym Tygrysem Burzy), z którym może się telepatycznie porozumiewać. Relacja ta bawi, wzrusza i ogółem wokół niej zbudowana jest cała fabuła (nasi bohaterowie wybierają się na łowy, żeby go schwytać).
Książka co prawda bardzo wolno się rozkręca i początkowo funduje taki info-dump, że ciężko przebrnąć przez te pierwsze 100 stron, ale jak już autor wyrzuci z siebie roztkliwianie nad każdymi możliwymi detalami jakie mijają bohaterowie choćby zwyczajnie idąc ulicą, to jest już super. Dużo się dzieje, mamy ciekawe zwroty akcji oraz mocną konkluzję.

Tak naprawdę największą bolączką tej powieści jest absolutnie okropne użycie języka japońskiego (i wyszłoby jej na dobre przetrzebienie sporej ilości tych japońskich wstawek). Widząc np. "hai" na końcach zdań, czy, o zgrozo, zwracanie się do drugiej osoby per "sama" ("sama" to przyrostek i za żadne skarby świata nie może funkcjonować jako osobne słowo ani tym bardziej odpowiednik "pana" czy "lorda") miejscami naprawdę miałam ochotę zacząć krzyczeć. Także gwarantuję, że wszyscy posiadacze jakiekolwiek wiedzy na temat tego języka będą tutaj niezwykle sfrustrowani ;P Zalecane spore pokłady cierpliwości - wtedy będziecie się dobrze bawić ;)

Tancerze Burzy, czyli japoński folklor połączony z fantastyką i steam-punkiem. Brzmi dziwnie? Tak. Czy to działa? Nawet bardzo :)

Najjaśniejszym punktem tej powieści jest więź między Yukiko, naszą protagonistką, a Buruu, gryfem (na potrzeby tego świata szumnie zwanym Tygrysem Burzy), z którym może się telepatycznie porozumiewać. Relacja ta bawi, wzrusza i ogółem wokół niej...