Dla Violet Hall wszyscy zawodnicy hokeja są tacy sami. Oceniając ich po pozorach oraz zachowaniu własnego, przyrodniego brata, widzi w nich bawidamków niepotrafiących okiełznać swojego seksualnego popędu. Bez krzty rozumu.

Kiedy jednak podczas jednego z meczów poznaje Alexa Watersa, wszystkie jej dotychczasowe założenia zaczynają chwiać się w posadach. Przystojny, z przyklejoną łatką playboya… zaskakuje ją nie tylko umiejętnościami łóżkowymi, ale także inteligencją i obyciem.

Jedna błaha przygoda przybiera nieplanowany obrót. Alex tak łatwo nie odpuszcza. A Violet, choć dręczona obawami, niekoniecznie chce się go pozbywać. Czy namiętna gra, którą prowadzą, zmieni się w coś głębszego?

Zaczęło się intrygująco oraz całkiem przyjemnie się zakończyło. Co było po środku? Seks. I nie ma w tym stwierdzeniu nic odkrywczego, wszak po książce tego gatunku z pewnością czytelniczki takiego scenariusza się spodziewają, gdyby nie fakt, że oprócz zboczonych pomysłów głównej bohaterki i ucieczek zakończonych w łóżku, ciężko było doszukać się wątku pobocznego. Są za to… bobry.

Ale przejdźmy do rzeczy. Autorka postawiła na pierwszoosobową narrację prowadzoną przez dwóch głównych bohaterów, Violet i Alexa. On kupił mnie swoim przełamaniem stereotypu bohatera romansu, a tym bardziej jego postać wyróżniała się na tle literackich sportowców, kolegów „po fachu”. Z nieprzerośniętym ego, okiełznaniem i delikatną nieśmiałością zdecydowanie było mu do twarzy. Tym bardziej, że twarz miał ponoć idealną. I ciało. I coś innego też. A to ostatnie dla głównej bohaterki zdało się być najważniejsze. No właśnie. Nieszczęsna Violet. Chyba jedna z bardziej irytujących kobiet, które miałam okazję spotkać na swojej czytelniczej drodze. Z inteligencją dziecka, pomysłami zakochanej gimnazjalistki i humorem, który dałoby się znieść po wypiciu kilku lampek wina. Ale to nie jej kiepski żart drażnił mnie najbardziej, ale ta obsesja na punkcie narządów rozrodczych partnera i może kreatywne, ale doprawdy podlegające ocenie psychiatry zachowania z tym związane.

Zapomniałabym o bobrze, a to niepozorny, a jakże często biorący udział w akcji bohater tej książki. A właściwie bohaterka. Domyślacie się o kogo, albo raczej, o co chodzi? Jeśli jesteście kobietami, zerknijcie pod swoje majtki. No właśnie. A teraz pomyślcie, że owo określenie pojawia się w tekście kilkadziesiąt razy. Co czujecie? Ja z powątpiewaniem kręciłam głową. Jak można tak zmarnować potencjał powieści? Zapowiadało się ciekawie. Niestety wykonanie zawiodło.

Czy to zła książka? Nie. Ale też niekoniecznie dobra. Na plus oceniam nie tylko sam początek, ale i drugą połowę, kiedy w końcu zaczęło się dziać coś wychodzącego poza ramy erotyzmu. Przyjemna kreacja głównego bohatera, przytłoczona niestety kiepską osobowością irytującej Violet i w efekcie dialogami słabej jakości, zdecydowanie stłumiły mój entuzjazm, choć jestem gotowa na kolejne części serii by się przekonać, czy losy innych bohaterów, w szczególności Bucka (którego już teraz zdążyłam polubić), okażą się bardziej odkrywcze. A „Pucked”, może niekoniecznie Was zachwyci. Ale jeśli macie ochotę na wieczór spędzony przy butelce wina, istnieje szansa, że humor książki zacznie do Was przemawiać.

https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/06/pucked-helena-hunting-niech-bobr-bedzie.html#more

Dla Violet Hall wszyscy zawodnicy hokeja są tacy sami. Oceniając ich po pozorach oraz zachowaniu własnego, przyrodniego brata, widzi w nich bawidamków niepotrafiących okiełznać swojego seksualnego popędu. Bez krzty rozumu.

Kiedy jednak podczas jednego z meczów poznaje Alexa Watersa, wszystkie jej dotychczasowe założenia zaczynają chwiać się w posadach. Przystojny, z...