Sięgnąłem po życiorys króla Ryszarda II i okazało się, że Szekspir chyba też korzystał z tego samego źródła. A bardziej poważnie – rzeczywiście utwór „Ryszard II” można nazwać kroniką historyczną, gdyż znakomicie oddaje nie tylko wydarzenia końca XIV w., ale także charakterystykę, przynajmniej niektórych, postaci historycznych. W tym gronie na plan pierwszy wysuwa się bohater tytułowy. Szekspir odmalował wiernie nie tylko jego losy (a właściwie ostatni fragment jego panowania i życia), ale także przyjrzał się postaci od strony psychiki i sposobu myślenia. Ryszard jest tu owładnięty z jednej strony przeświadczeniem o swoim posłannictwie królewskim, o nieomylności monarszej, lecz zarazem jawi się jako człowiek slaby, łatwo poddający się przeciwnościom losu, nie potrafiący walczyć o swoją pozycję. Jest też w tej charakterystyce miejsce na moment szaleństwa, o czym świadczą niektóre poczynania – i słowa króla.
Inne postacie nie są tak wyraziste, nawet główny oponent, Bolongbroke, nie został pokazany jako jednoznaczna, wyrazista postać. Może jeszcze jego ojciec, Jan z Gandawy, może stryj, książę York, może Northumberland to osoby dramatu o wyrazistych cechach. O innych – trudno coś bliżej powiedzieć.
Trochę szkoda, że nie można ze słów dramaturga wywnioskować wieku postaci – a byłaby to ciekawe uzupełnienie obrazu wydarzeń i w pewnym sensie epoki. Bo tytułowy bohater miał zaledwie 32 lata walcząc o władzę, wypowiadająca się bardzo dorośle Królowa, żona Ryszarda, miała wtedy lat 10 (!), Jan z Gandawy umierając liczył sobie 59 lat, a jego syn był rówieśnikiem Ryszarda. Jednak z licznych wypowiedzi postaci dramatu moglibyśmy wyciągnąć zupełnie inne wnioski co do wieku i doświadczenia.
Kronikę historyczną i typowy dramat różni sposób potraktowania materii historycznej. Ta pierwsza ma za zadanie w miarę wiernie przedstawić wydarzenia. Dramat – to co najwyżej wykorzystanie tworzywa, jakim jest historia, do snucia własnych rozważań, a często i fabuły, nawet odległej od prawdy. Dlatego trudniej ocenić zamysły autora, jego kunszt i sposób prowadzenia akcji (i bohaterów). Jednakże gotów potraktować „Ryszarda II” jako nie tyle dramat władzy, a dramat rodziny. Bo nawet między braćmi, ojcem a synem, toczy się spór o takie wartości jak honor czy wierność, zwłaszcza wierność władcy i zasadom. Dramat jest więc jakby potwierdzeniem znacznie młodszego powiedzonka o rodzinie, z którą najlepiej wychodzi się na zdjęciach… I chyba takim właśnie dramatem rozdarcia w ramach rodziny i rozdarcia wewnętrznego członków rodziny królewskiej mógłbym nazwać ten utwór.
Jak zwykle w tej serii ładna szata graficzna, stylowe ilustracje i nieco niedoróbek redakcyjnych. Nie jest to utwór na miarę największych tragedii, ale też wydaje się być niesłusznie zapomnianym wybitnym dziełem Szekspira.

Sięgnąłem po życiorys króla Ryszarda II i okazało się, że Szekspir chyba też korzystał z tego samego źródła. A bardziej poważnie – rzeczywiście utwór „Ryszard II” można nazwać kroniką historyczną, gdyż znakomicie oddaje nie tylko wydarzenia końca XIV w., ale także charakterystykę, przynajmniej niektórych, postaci historycznych. W tym gronie na plan pierwszy wysuwa się...