Opowieść o początkach kultu Dionizosa w Grecji i oporze Greków przed nowym, obcym bóstwem.

Bo się radują niebiosa,
Gdy tańczysz z kwiatem we włosach.
Gdy w bęben ręka bijąca,
Niesie muzykę bez końca.
I kiedy boskim napojem
Odpędzasz hen życia znoje.

Opowieść o początkach kultu Dionizosa w Grecji i oporze Greków przed nowym, obcym bóstwem.

Bo się radują niebiosa,
Gdy tańczysz z kwiatem we włosach.
Gdy w bęben ręka bijąca,
Niesie muzykę bez końca.
I kiedy boskim napojem
Odpędzasz hen życia znoje.

Bachantki nie są książką łatwą, prostą i przyjemną. Raczej trudną, brutalną i niejednoznaczną. Sama nie wiem co myśleć o tej tragedii. Na pewno warta jest przeczytania i dłuższego zastanowienia. Ale po kolei.
Tematem Bachantek jest kult Dionizosa. Wielu ludzi kwestionuje jego boskość. Tu pojawia się problem, bo Bachus tymi uwagami czuje się skrzywdzony. Krótko mówiąc drażnią jego ego i ambicje. Z drugiej strony mamy Pentheusa, króla Teb, oraz jego najbliższą rodzinę i świtę. Młody władca długo pozostaje niezłomny, lecz potem mięknie, zaś najbliżsi niemal od razu poddają się dzikim bachaistycznym obrzędom. Tu mogę przejść do moich przemyśleń. Według mnie obie strony "przeginają", ale jednocześnie mają rację. Dionizos jest bogiem, udowadnia to cudami. Rozumiem, wino, taniec, śpiew, ale to co robią menady pod jego wpływem nie mieści się w głowie. Dosłownie zamieniają się w bestie. Pentheus nie uznając Bachusa traci przecież życie. Nasuwa się myśl, że mógł pokłonić się bożkowi spokojniej, tak jak mężczyźni z jego rodziny, albo przynajmniej udawać. Z siłami wyższymi nie należy wojować. To prawda. Ale czy aż tak zapamiętale im się oddawać? Granica między ogiastycznymi obrzędami a zaślepiającym szaleństwem jest bardzo cienka. Bachantki ukazują również dwie natury człowieka: racjonalną i stateczną oraz dziką pragnącą oderwać się od codzienności i przeżyć niezwykłe doznania.

Bachantki nie są książką łatwą, prostą i przyjemną. Raczej trudną, brutalną i niejednoznaczną. Sama nie wiem co myśleć o tej tragedii. Na pewno warta jest przeczytania i dłuższego zastanowienia. Ale po kolei.
Tematem Bachantek jest kult Dionizosa. Wielu ludzi kwestionuje jego boskość. Tu pojawia się problem, bo Bachus tymi uwagami czuje się skrzywdzony. Krótko mówiąc...

"Bachantki" widziałam daaaawno temu w ramach przedstawienia dyplomowego pewnej grupy z jakiejś bliżej nieokreślonej szkoły teatralnej. Pamiętam, że sztuka ta wywarła na mnie ogromne wrażenie, dlatego też nie mogłam nie sięgnąć po wydanie z Wolnych Lektur, kiedy tylko dorwałam je w swoje ręce.
Cóż, ten dramat powala. Mam wrażenie, że jest na swój sposób ponadczasowy i można go interpretować na miliard sposobów. Lektura obowiązkowa.

"Bachantki" widziałam daaaawno temu w ramach przedstawienia dyplomowego pewnej grupy z jakiejś bliżej nieokreślonej szkoły teatralnej. Pamiętam, że sztuka ta wywarła na mnie ogromne wrażenie, dlatego też nie mogłam nie sięgnąć po wydanie z Wolnych Lektur, kiedy tylko dorwałam je w swoje ręce.
Cóż, ten dramat powala. Mam wrażenie, że jest na swój sposób ponadczasowy i można...

Cóż za brutalny utwór te „Bachantki”! Myślałam, że już nic nie zaskoczy mnie w tragedii antycznej, a jednak czuję się przytłoczona tym dziełem Eurypidesa. Doskonale oddał autor orgiastyczny szał, jaki musiał towarzyszyć obrzędom ku czci Dionizosa. Lecz sam bóg wina pod maską wesołka i dobrodzieja, który obdarzył ludzi niebiańskim napojem, skrywa groźne oblicze. Drżyjcie, którzy się bogu sprzeciwiacie i chcecie powstrzymać jego bachantki. Strzeżcie się, którzy podważacie jego boskość i kalacie dobre imię jego matki Samele. Bachus nie da się pojmać, uśpi waszą czujność i przygotuje straszliwą zemstę za realne czy też urojone przewinienia.

Tak bardzo przywykłam do idei boga miłosiernego, który siebie poświęca dla śmiertelników, że poraża mnie Dionizos, który swą boską moc wykorzystuje, by wywrzeć zemstę na tych, co obrażają jego miłość własną. Nie ma w nim żadnej litości. Niepokojący jest ten utwór. Tak dosadnie pokazuje, że emocje czasami bardziej potrafią człowieka zamroczyć niż najmocniejszy alkohol. I że płynna jest granica między ekstatyczną euforią a nieokiełzanym szałem.

Cóż za brutalny utwór te „Bachantki”! Myślałam, że już nic nie zaskoczy mnie w tragedii antycznej, a jednak czuję się przytłoczona tym dziełem Eurypidesa. Doskonale oddał autor orgiastyczny szał, jaki musiał towarzyszyć obrzędom ku czci Dionizosa. Lecz sam bóg wina pod maską wesołka i dobrodzieja, który obdarzył ludzi niebiańskim napojem, skrywa groźne oblicze. Drżyjcie,...

Bachus. Cudowny portret greckiej mitologii. Dziś tylko mitologii, w czasach Eurypidesa obiekt żywej wiary. W naszym, chrześcijańskim na bóstwo spojrzeniu, głównym kryterium klasyfikacji boga / siły wyższej, jest umiejscowienie tejże na OSI dobro-zło. Właśnie dobro lub zło, są pierwszymi cechami, na które zwracamy uwagę, gdy myślimy w kategorii "bóstwa i religie". Od razu sięgamy skojarzeniami po moralność, etykę, dekalog i inne rzeczy, które nasze są.
Tymczasem starożytni Hellenowie mieliby olbrzymi problem z rozmieszczeniem swego Panteonu na podobnej osi. Czy Zeus jest dobry, czy zły? A Ares? Hades, Apollo, Hera... Czy w ogóle można o nich mówić w kategoriach dobry-zły? Wszystko przecież zależy od ich chwilowych humorów. Ares może dawać negatywny gniew i porywczość, ale także pozytywną odwagę... Cóż więc z nim począć?
Żaden z nich jednak nie mógłby stawać w szranki z Bachusem, jeśli o tę nieokreśloność chodzi! Oto bowiem bóstwo, a co za tym idzie, pewien WZORZEC, patronuje orgiom, pijaństwu, tańcom i śpiewom... rzeczom dosyć odległym od szeroko pojętej moralności!

Zatem i Bachantki - sztuka Bachusowi właśnie poświęcona, stoi na głowie i na żadnej osi oznaczyć się nie da! Kilka scen sprawiło, że nie miałem pojęcia - to tragedia, czy komedia!?
Pentheus - król tebański, zgorszony bachusową rozwiązłością, walczy o jako taki spokój i porządek, co spotyka się z naganą! A sam bohater, jako niegodny naśladowania wiarołomca, otrzymuje doprawdy okrutną karę.
Bachus bowiem, pośród tańców i swawoli, znienacka przemienia się w boga mściwego i przerażającego! A euforia związana z radosną zabawą, w mgnieniu oka zamienia tytułowe Bachantki w krwiożercze bestie!

Grecy jakby podpatrują żywioł człowieczy - dostrzegają, że od euforycznej radości do nienawiści, tylko jeden krok. Toteż taniec i bębny równie dobrze towarzyszą zabawie jak i wojnie, a łzy lubią iść w parze zarówno z radością i smutkiem. I w tej materii nic nie ulega zmianie, mimo upływu stuleci.

Dziwny ten dramat. Rozpięty gdzieś między roztańczoną komedią a makabryczną tragedią, zdaje się być jednocześnie jednym i drugim. Polecam!

Bachus. Cudowny portret greckiej mitologii. Dziś tylko mitologii, w czasach Eurypidesa obiekt żywej wiary. W naszym, chrześcijańskim na bóstwo spojrzeniu, głównym kryterium klasyfikacji boga / siły wyższej, jest umiejscowienie tejże na OSI dobro-zło. Właśnie dobro lub zło, są pierwszymi cechami, na które zwracamy uwagę, gdy myślimy w kategorii "bóstwa i religie". Od...

Elektryzująca metafora ludzkiej głupoty. Kolejny z moich ulubionych dramatów!!!

Elektryzująca metafora ludzkiej głupoty. Kolejny z moich ulubionych dramatów!!!

Wspaniała odtrutka na ostatnią interpretację Króla Rogera w wykonaniu Trelińskiego (2018) i w ogóle piękny tekst o tym co boskie a ludzkie, o wielkiej przepaści, która w nas jest i zmusza do ciągłych prób ustalenia natury człowieczej.

Wspaniała odtrutka na ostatnią interpretację Króla Rogera w wykonaniu Trelińskiego (2018) i w ogóle piękny tekst o tym co boskie a ludzkie, o wielkiej przepaści, która w nas jest i zmusza do ciągłych prób ustalenia natury człowieczej.

Spoko rzecz o antycznej transpłciowości, walce z binarnością i konserwatyzmem, ale ciężko mi przebić się emocjonalnie przez ścianę nieuniknionej, stylistycznej egzaltacji. Przynajmniej wchodzi łatwo.

Spoko rzecz o antycznej transpłciowości, walce z binarnością i konserwatyzmem, ale ciężko mi przebić się emocjonalnie przez ścianę nieuniknionej, stylistycznej egzaltacji. Przynajmniej wchodzi łatwo.