W pierwszej chwili pomyślałam, że to książka o nocnych imprezowiczkach, ale na szczęście tak nie jest.

Adrianna Michalczewska i Izabela Szolc przeniosły mnie w swej powieści do lat mojego dzieciństwa. Chociaż jestem odrobinę młodsza od łódzkich dziewczyn, pewnie gdybym mieszkała obok nich, "wychowałabym" się w tej samej piaskownicy. Miło było przypomnieć sobie czasy zarówno dzieciństwa jak i dojrzewania.
Z przyjemnością przypomniałam sobie o zapomnianych piramidach (spodniach), wówczas szalenie modnych, czy o gazetce Bravo, czy też np. o grundigu z którego leciała ulubiona muzyka. Dzieciństwo jako okres beztroski taki pozostał w mej pamięci. Mimo komuny i pustkach w sklepach rodzice starali się zapewnić dzieciom normalność. Dzieci spędzały każda wolna chwilę na podwórku i to była nasza codzienność, normalność.

Książka mówi o przyjaźni trzech dziewcząt. Każda jest inna, każda pochodzi z innego domu, dostała inne wychowanie, inny start w życie. Jest to powieść o codzienności, czyli o zwyczajnym życiu, w tym wypadku nastolatek. I jak to w życiu, nie zawsze jest wesoło. Czasem niestety potrafi być bardzo smutno, w szczególności gdy odchodzą od nas przedwcześnie ludzie najbliżsi.
Każda z tych dziewcząt, na swój sposób jest mi bliska, dlatego ta powieść nie pozostaje mi obojętna.
Równocześnie obok wątku przyjaciółek jest prowadzony wątek z przeszłości. Są to listy młodej Żydówki z Getta. Bardzo wzruszające, pełne miłości i cierpienia. A przecież "miłośc to najważniejsza rzecz na świecie" jak powiedziała jedna z dziewczyn Amelia.
Jak te listy łączą się z dziewczynami? Warto przeczytać, żeby się dowiedzieć. Polecam i czekam na kontynuację.

W pierwszej chwili pomyślałam, że to książka o nocnych imprezowiczkach, ale na szczęście tak nie jest.

Adrianna Michalczewska i Izabela Szolc przeniosły mnie w swej powieści do lat mojego dzieciństwa. Chociaż jestem odrobinę młodsza od łódzkich dziewczyn, pewnie gdybym mieszkała obok nich, "wychowałabym" się w tej samej piaskownicy. Miło było przypomnieć sobie czasy...