Fantastyczna książka?
Niestety tym razem tylko jeśli chodzi o gatunek literacki...
Vuko Drakkainen jakiś taki płaski się zrobił po wyjściu z drzewa.
Z przykrością stwierdzam iż poczucie humoru autora stało się równie zabawne, co przejechanie tyłkiem po nieheblowanej desce.

"To niewiarygodne! – wrzeszczała Cyfral. – Krzeszże ten ogień! Jaja sobie robisz? Jeszcze raz! Na rozpałkę, nie gdzieś po ścianach! Dmuchaj! Dmuchaj na to, nie kaszl, durniu, bo zgasisz! Jeszcze raz! Dmuchaj!
– Żebym cię zaraz nie wydmuchał… – zachrypiał Drakkainen.
– Akurat rzeczywiście jestem na twój rozmiar! – zajazgotała wróżka."
~~~~~~
"Odwróciła się w miejscu, po czym wypięła na niego maleńki, krągły tyłeczek i zakręciła nim fachowo, jak striptizerka.
– Napatrzyłeś się? Może zatańczyć przy gałązce?
– Urośnij, mniej więcej pięciokrotnie, to znajdę dla ciebie zastosowanie."

Takie "śmieszne" teksty, powinny w odnośnikach zawierać dokładne instrukcje kiedy czytelnik ma się zacząć śmiać.
Humor Grzędowicza niestety dryfuje w kierunku chamstwa i mizoginizmu.

Sytuację na szczęście ratują przygody Filara syna Oszczepnika, które są w tym tomie po prostu ciekawsze niż losy Vuko.
Irytowały mnie również nachalne wstawki o unii europejskiej, ja osobiście czytając fantasy jestem zainteresowany opowieścią i losami jej bohaterów, a poglądy polityczne autora mam w głębokim poważaniu...
Na szczęście dwa ostatnie rozdziały rozgrzały akcję do czerwoności i spowodowały że z przyjemnością zanurkuję w kolejny tom :)

Z zastrzeżeniami polecam.

Fantastyczna książka?
Niestety tym razem tylko jeśli chodzi o gatunek literacki...
Vuko Drakkainen jakiś taki płaski się zrobił po wyjściu z drzewa.
Z przykrością stwierdzam iż poczucie humoru autora stało się równie zabawne, co przejechanie tyłkiem po nieheblowanej desce.

"To niewiarygodne! – wrzeszczała Cyfral. – Krzeszże ten ogień! Jaja sobie robisz? Jeszcze raz! Na...