Po „Boso, ale w ostrogach” weryfikuję ponownie swoje wrażenia sprzed 60 lat. I nie dość, że pozytywnie, to ta książka zasługuje na szczególne wyróżnienie, bo naturalizm jest jej najcenniejszą cechą. Literatury obozowej powstało bardzo dużo, ale w większości to swego rodzaju rywalizacja w najstraszniejszych opisach gehenny, a Grzesiuka relacja to - „sposób na przeżycie”.
Wszyscy znają i piszą o głównych wątkach, to ja zwrócę uwagę na incydentalny: Czech przedstawia się i mówi:
„…– Z Zaolzia… … – Czy ty wiesz, co te kurwy wyprawiali, jak tam przyszli? – i tu posłał pod adresem Polaków kilka lepszych wiązanek „słupów telegraficznych”. Na zajęcie Zaolzia patrzyłem z odrazą, jak patrzyłbym na hienę, która zdradliwie uchwyci ochłap z padliny zwierza, zamordowanego przez innego. Mimo to wiązanka przesłana pod adresem wszystkich Polaków dotknęła mocno moje uczucia narodowe….”
Prawda boli, lecz wróćmy do głównego tematu tj zasad przetrwania. Grzesiuk potwierdza ideę głoszoną przez Bartoszewskiego, ze w każdej sytuacji można zachować się przyzwoicie. Swoisty kodeks przyzwoitości w obozie jest łatwiejszy do przyswojenia przez autora, bo on z „czerniakowskiej ferajny”, w której odpowiednio rozumiany „honor” był wartością podstawową.
Lektura bawi, lecz przede wszystkim boli, więc pozostawiam refleksje nad nią każdemu czytelnikowi z osobna. Sam tylko stwierdzam, że bardzo wciąga.
W „Notce edytorskiej” na końcu książki czytam:
„…Stanisław Grzesiuk bardzo chętnie słuchał rad swoich redaktorów. Za ich namową w pierwotnej redakcji tekstu zostało usuniętych kilka scen, które w tym wydaniu przywrócono….”
Moim zdaniem ówcześni redaktorzy mieli racje, wykazali kompetencje, szczególnie w kwestii fragmentu obecnie zajmującego strony 442 – 454 (e-book).
Reasumując, również ponowna lektura, po 60 lat, udana, inne uwagi zamieściłem przy „Boso, ale w ostrogach”, a oceniam na 8/10 z uwagą, że poziom literacki w tym debiucie - słabszy

Po „Boso, ale w ostrogach” weryfikuję ponownie swoje wrażenia sprzed 60 lat. I nie dość, że pozytywnie, to ta książka zasługuje na szczególne wyróżnienie, bo naturalizm jest jej najcenniejszą cechą. Literatury obozowej powstało bardzo dużo, ale w większości to swego rodzaju rywalizacja w najstraszniejszych opisach gehenny, a...