Czyż może być coś doskonalszego, niż nieśmiertelne piękno? Coś bardziej fascynującego, niż nieśmiertelne życie?
Anne Rice poddaje w wątpliwość te stwierdzenia, tak wszak modne aktualnie pomiędzy romansidłami paranormalnymi. "Wywiad z Wampirem", pierwsza część "Kronik Wampirów" jest tego doskonałym przykładem.
Do książki sięgałam na samym początku z niepokojem. Ale po pierwszych stronach pochłaniałam już tekst niczym głodny chleb. Zakochałam się w opowieści Louisa, tego dumnego, melancholijnego narratora opowieści, mówiącego o życiu i śmierci o przemijaniu i trwaniu. Zakochałam się też na swój sposób w Lestacie, odmiennością Louisa, jednocześnie mu bliskim i podobnym, który własne losy przedstawiał nieco inaczej.
No i Claudia. Stworzona przez Lestata dla Louisa, kobieta w ciele dziecka. Intrygujące przedstawienie zdegenerowanej i zniechęconej nieśmiertelnością, rozpieszczonej istotki, która, zostawszy skazaną przez Teatr Wampirów, ginie. Żal mi jej ostatecznie, bo nie zawiniła niczym - obrazowała tylko fakt, że dzieci wampirami być nie mogą.
Poza tym? Poza tym, książka ma swój nastrojowy, nieco melancholijny klimat. Mroczny, gotycki, nie dla każdego. Nie ma tu romansów, nie ma pościgów i żywiołowych panienek, które kichnięciem zabijają hordy przeciwników. Jest za to kilku wyrazistych mężczyzn obciążonych klątwą samotności i nieśmiertelności, z własnymi zasadami i próbami pogodzenia się z losem. Jednocześnie klamra spinająca wszystkie tomy "Kronik", do których niejednokrotnie znajduje się później odniesienia.
"Wywiad" jest już na mojej półce zniszczony. Okładka, choć przepiękna (wystarczy spojrzeć na zdjęcie), nosi ślady wielokrotnego użytkowania. Jest moją pierwszą literacką miłością, która zauroczyła mnie do tego stopnia... że musiałam kupić kolejne 3 książki, nim w końcu ta ostatnia teraz wygląda przyzwoicie. Wchłaniałam w siebie kolejne strony, na nowo zachwycając się literackim kunsztem, wyrazistymi bohaterami i klimatem.
Na nowo współczuję Louisowi, dumam nad Lestatem i kręcę głową nad Claudią, podziwiam Armanda...
Mimo wszystko - jak już mówiłam, książka nie jest dla każdego. Nie wszyscy pokochają ten klimat, jaki pani Rice stworzyła. Nie wszystkim spodoba się filozoficzne rozmyślanie Louisa. A mimo to - polecam.
Bo podobno każdy w sobie nosi takiego melancholijnego Louisa, mieszkającego w Nowym Orleanie arystokraty, który próbuje się pogodzić z tym, co go spotkało...

Czyż może być coś doskonalszego, niż nieśmiertelne piękno? Coś bardziej fascynującego, niż nieśmiertelne życie?
Anne Rice poddaje w wątpliwość te stwierdzenia, tak wszak modne aktualnie pomiędzy romansidłami paranormalnymi. "Wywiad z Wampirem", pierwsza część "Kronik Wampirów" jest tego doskonałym przykładem.
Do książki sięgałam na samym początku z niepokojem. Ale po...