Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zło zależy od punktu widzenia.

Jedyna moc, jaka istnieje, jest wewnątrz nas samych.

Życie... każda jego sekunda... to wszystko, co mamy.

Ty jesteś nocą i tylko noc potrafi Ciebie zrozumieć i zamknąć w swoich ramionach.

Ludzie, którzy przestają wierzyć w Boga lub boskość, nadal jednak wierzą w diabła. Nie wiem zresztą dlaczego. Nie, naprawdę nie wiem dlaczego. Zło jest zawsze możliwe. A boskość jest odwiecznie trudna do pojęcia. Musisz jednak zrozumieć, że mówić o nawiedzeniu ciała, to mówić po prostu, że ktoś zwariował. (...)

Koniec końców wszystkich nas czeka trumna(...) Leż spokojnie, moja miłości. Ta trumna jest twoją trumną. Większość z nas nawet nie wie, jak to jest być w swej trumnie. Ty już teraz wiesz!

Niech zmysły przejmą władzę nad duszą.

Czymże jest umieranie, jeśli masz żyć do końca świata.

I wiem, że Twoja samotność, nawet wypełniona miłością, jest tak straszna, że prawie nie do wytrzymania.

Jeśli wierzysz, że Bóg stworzył szatana, to musisz zdawać sobie sprawę, że jego moc pochodzi od Boga i że szatan jest po prostu dzieckiem Boga, a więc i my jesteśmy dziećmi Boga. Nie ma dzieci szatana, naprawdę.

Samotność, samotność aż do granic obłędu.

Strach jest twoim wrogiem.

Żyłem jak człowiek, który chce umrzeć, ale nie ma dość odwagi, by skończyć ze sobą.

Umierające z głodu dziecko to przerażający widok. Głodujący wampir to coś jeszcze gorszego.

Zabijanie to nie jest zwyczajna rzecz. (...)Nie jest to wyłącznie nasycenie się krwią.(...)To przeżycie towarzyszące zetknięciu się z innym życiem. Często również doświadczenie pozbawiania kogoś tego życia, gdy wolno, powoli wysysa się jego krew. To doświadczenie powtarza się bez końca i jest jakby przeżywaniem na powrót własnej śmierci, której zaznałem, ssąc krew z nadgarstka Lestata, gdy czułem, jak jego bicie serca zlewa się z moim. Jest to celebracja, bez końca, tego doświadczenia, ponieważ dla wampirów to jest właśnie ostateczne i podstawowe przeżycie.

- Umieram! - krzyknąłem. - Umieram!
- Każde­mu się to przyt­ra­fia [...].

Wydało mi się nagle, że ta noc jest tylko jedną z tysięcy innych nocy, nocą, która przechodzi w następną i następną, tworząc wielką linię nocy, której końca na próżno by szukać."

(...) przypominasz człowieka, który stracił nogę lub rękę, ale ciągle twierdzi, że czuje w niej ból.

Gdy patrzyłem w jego oczy, wydawało mi się ze nie dostrzega mnie wcale. Jakbym stal samotnie na skraju świata.. nad smaganym przez wiatr brzegiem oceanu. Nic poza łagodnym hukiem fal

Jej usta były czerwone, jej spojrzenie wolne,
Jej loki złociste jak złoto,
Jej skóra była tak biała jak trędowatej,
Nocną marą, życiem w śmierci była,
Która mrozi krew ludzką chłodem.

Żyłem jak człowiek, który chce umrzeć, ale nie ma dość odwagi, by skończyć ze sobą.

Nienawiść to piekło, ludzie zamknięci z sobą w wiecznej nienawiści też.

Niech ciało kieruje umysłem

Wampiry są zabójcami (...) drapieżnikami, których wszystkowidzące oczy z obojętnością patrzą na świat. To zdolność oglądania życia ludzkiego w jego całości, bez żadnego sentymentalnego i ckliwego żalu, ale z pełną, podniecającą satysfakcją, wynikającą z poczucia stanowienia kresu dla niego, z poczucia bezpośredniego aktywnego udziału w boskim planie.

Piękno często sprawia mi ból, a wspaniałość, przepych i okazałość świata ludzi śmiertelnych potrafi wypełnić mnie identyczną tęsknotą, jaką odczuwam wtedy, podczas podróży po Morzu Śródziemnym. Ale Paryż, Paryż wypełniał całe moje serce, tak że całkowicie się w nim zapominałem.

To była piękna chwila, wiedziałem jednak, że nie potrwa długo, że oddali się ode mnie, jakby ktoś wyrwał mi ją z objęć, i że będę gonił, aby ją odzyskać, rozpaczliwie samotny, bardziej niż jakiekolwiek stworzenie na świecie.

A teraz jesteś przeklęty na tej ziemi, która otworzyła swe usta, aby odebrać krew brata twego z rąk twoich. Gdy ty znajdziesz się w ziemi,odtąd nie podda się tobie jej siła. Wygnańcem będziesz i wiecznym wędrowcem na ziemi... a ktokolwiek cię powali, zemsta doścignie go siedmiokrotna.

Będąc jednocześnie wiecznie młodym i odwiecznie starym, nie żywię teraz żadnych złudzeń, żyję z chwili na chwilę,podobny do srebrnego zegara tykającego na próżno: pomalowany cyferblat, delikatnie rzeźbione wskazówki pokazują czas, choć nikt na nie nie patrzy, podświetlone światłem, które nie pochodzi od Boga; tykając, tykając, z precyzją, w pokoju równie wielkim jak wszechświat.

Nie wiedziałem, co to jest życie, dopóki nie zaczęło gasnąć na moich rękach, w czerwonych obwódkach wokół mych skrwawionych ust.

Śmierć jest tą jedyną rzeczą, którą dzielisz z wszystkimi śmiertelnikami.