Ufff, skończyłam. "Męczyłam" tę książkę miesiąc, za każdym razem podchodząc do niej jednak z przyjemnością. Jest to bardzo dobra literatura, ale nie najprostsza w odbiorze. Dość wymagająca, dlatego sądzę, że tyle to trwało, jeśli chodzi o czas czytania :)
Do hotelu w pewnym mieście przybywa Ryder, genialny pianista. Za parę dni ma się odbyć koncert, na którym oprócz niego wystąpi również Brodsky - genialny dyrygent, który obecnie stara się odzyskać rezon po tkwieniu przez lata w alkoholizmie. W hotelu mamy jeszcze jego właściciela, Hoffmanna i jego syna Stephana oraz Gustava - boya hotelowego. Także wątków głównych i pobocznych mamy sporo, najciekawszy jest jednak sposób w jaki się łączą i w jaki przewijają się sceny - na zasadzie sennej mary.
Ogólnie Ryder jest postacią dość bierną, jakby właśnie uczestniczył w głębokim śnie, z którego nie może się wybudzić, w którym, chociaż próbuje, nie może sam niczego zdziałać. Idealnie obrazuje to scena, w której chce poćwiczyć na fortepianie. Za każdym razem gdy sam podejmuje jakieś kroki, mamy wrażenie, że świat się temu sprzeciwia i drży w posadach. Dlatego też lepiej lecieć z nurtem, a dokładnie przesuwającymi się scenami, które jakby go pochłaniają i niosą dalej. Przestrzeń i czas w tych scenach to miraż. Do pewnego miejsca zdaje się jechać godzinami, a potem okazuje się, że było ono z tyłu hotelu, z którego ruszał.
Najbardziej jednak urzekło mnie "rozpoznanie". Czasami jest tak po obudzeniu się, że człowiek nie wie, gdzie się znajduje i potem nachodzi go takie "rozpoznanie", że, ach, no tak. I odwrotnie. Budzimy się, przyglądamy się wątkom ze snu i kompletnie ich nie rozumiemy, gdzie w śnie było to dla nas czymś oczywistym. I tak mamy w przypadku Rydera i wszystkiego, co go spotyka. Najprostszy przykład - Sophie i Borys. Gdy mówi mu o nim Gustav, mamy wrażenie, że słyszy o nich pierwszy raz w życiu, nigdy ich nie spotkał. Nawet gdy Ryder pierwszy raz styka się z nimi, są to zupełnie obce postacie, by w trakcie dialogu okazało się, że to jego żona i dziecko. I mamy takie nagłe, aha, no tak. Gdy u Rydera dochodzi do owego "rozpoznania", zmienia się też jego charakter. Dlatego zastanawiałam się, czy to się nie skończy tak, że jest każdym bohaterem po trochu na innym etapie życia. A może i tak jest?

Ufff, skończyłam. "Męczyłam" tę książkę miesiąc, za każdym razem podchodząc do niej jednak z przyjemnością. Jest to bardzo dobra literatura, ale nie najprostsza w odbiorze. Dość wymagająca, dlatego sądzę, że tyle to trwało, jeśli chodzi o czas czytania :)
Do hotelu w pewnym mieście przybywa Ryder, genialny pianista. Za parę dni ma się odbyć koncert, na którym oprócz niego...