Na pewno nie dla wszystkich, ale kilku/a zauroczy. Dla mnie rewelacja! Wyjątkowa i możliwe, że jedyna taka. Długie to rzeczywiście i ciągnące się, ale mimo wszystko nie dłużyzna. Może gdyby się tak nie ciągnęło, to nie byłoby tego efektu. Efektu niezdrowego wyczerpującego snu. Czas i przestrzeń zniekształcone jak w malignie. Wszystko niezrozumiale powykręcane, a mimo wszystko tworzące liniowo konsekwentną, choć nielogiczną, ale jednak całość. Klimatyczne i hipnotyzujące. Wydaje się, że to świetny materiał na ekranizację. Już widzę jak „taniec boyów hotelowych na stole” (w roli Gustava Forest Whitaker ;P) na trwałe wpisuje się kanon kultowych scen kina.

Na pewno nie dla wszystkich, ale kilku/a zauroczy. Dla mnie rewelacja! Wyjątkowa i możliwe, że jedyna taka. Długie to rzeczywiście i ciągnące się, ale mimo wszystko nie dłużyzna. Może gdyby się tak nie ciągnęło, to nie byłoby tego efektu. Efektu niezdrowego wyczerpującego snu. Czas i przestrzeń zniekształcone jak w malignie. Wszystko niezrozumiale powykręcane, a mimo...

Świetna książka. Trudna w czytaniu i męcząca, ale daje do myślenia.

Świetna książka. Trudna w czytaniu i męcząca, ale daje do myślenia.

To jest powieść, która ma za zadanie zmęczyć czytelnika i to niejednokrotnie. I faktycznie czułam zmęczenie, kiedy przedzierałam się z Ryderem przez 3 dni jego życia. Zagmatwana, pełna zwrotów i nieporozumień - kafkowska wręcz przez sposób, w jaki została napisana. Jeśli ktoś Kafkę lubi to się nie zawiedzie.

To jest powieść, która ma za zadanie zmęczyć czytelnika i to niejednokrotnie. I faktycznie czułam zmęczenie, kiedy przedzierałam się z Ryderem przez 3 dni jego życia. Zagmatwana, pełna zwrotów i nieporozumień - kafkowska wręcz przez sposób, w jaki została napisana. Jeśli ktoś Kafkę lubi to się nie zawiedzie.

Nie czuję się usatysfakcjonowana lekturą. Książka wydaje się nie mieć żadnego celu, nie zmierza donikąd. Nudzi, nie wzbudza emocji. Ja bym nikomu jej świadomie nie poleciła.

Nie czuję się usatysfakcjonowana lekturą. Książka wydaje się nie mieć żadnego celu, nie zmierza donikąd. Nudzi, nie wzbudza emocji. Ja bym nikomu jej świadomie nie poleciła.

Niestety, nie dałam rady.
Przebrnęłam przez 1/3 książki i odłożyłam bez żalu. Nie wiem nawet, do czego odnosi się tytuł. Pewnie gdzieś am, w gąszczu słów to jest wyjaśnione.
Zmęczyła mnie nie tyle zmiana planów, przechodzenie przez czas i przestrzeń. Zmęczyło mnie gadulstwo wszystkich, ale to wszystkich poznanych bohaterów. Znów w stylu japoński9m - czyli mówię ale z góry przepraszam, ze to mówię, bo nie chcę urazić.
Nie wciągnęłam się ani przez chwilę w te pełną zagadkowych postaci i zdarzeń historie i nie zaciekawiło mnie rozwiązanie.
Na półce mam jeszcze jedno podejście do twórczości Ishiguro... Zobaczymy.

Niestety, nie dałam rady.
Przebrnęłam przez 1/3 książki i odłożyłam bez żalu. Nie wiem nawet, do czego odnosi się tytuł. Pewnie gdzieś am, w gąszczu słów to jest wyjaśnione.
Zmęczyła mnie nie tyle zmiana planów, przechodzenie przez czas i przestrzeń. Zmęczyło mnie gadulstwo wszystkich, ale to wszystkich poznanych bohaterów. Znów w stylu japoński9m - czyli mówię ale z góry...

Trudno mi ocenić tę powieść. Z jednej strony można powiedzieć, że była bezsensowna, a z drugiej strony wciągnęła mnie i czytałam ją z zaciekawieniem i czekałam na jakieś olśnienie;). Na pewno książka była niepokojąca, momentami aż mi dech zapierało, bo robiło się autentycznie duszno od samego czytania. Zwłaszcza postać Gustawa sprawiała, że czułam się nieswojo. Jego pierwsze spotkanie z Ryderem i jego monolog w windzie jakoś mi zapadał w pamięć, było to i denerwujące, bo nie wiadomo po co on to wszytko mówił, ale też było na swój sposób ciekawe. Dodać jeszcze szaleńczy taniec Gustawa na koniec, który spotęgował dziwność tego wszystkiego, pokazał smutny obraz starszego człowieka. Właściwie każda spotkana osoba przez Rydera była czymś naznaczona, reprezentowała przekrój społeczeństwa.
Dałam 7, ale właściwie to sama nie wiem czy słusznie. W sumie , to nie wiem czy zrozumiałam książkę, czy powinnam się dokopać jeszcze głębiej w jej treść, czy po prostu tej głębi nie ma. W każdym razie na pewno o niej szybko nie zapomnę.

Trudno mi ocenić tę powieść. Z jednej strony można powiedzieć, że była bezsensowna, a z drugiej strony wciągnęła mnie i czytałam ją z zaciekawieniem i czekałam na jakieś olśnienie;). Na pewno książka była niepokojąca, momentami aż mi dech zapierało, bo robiło się autentycznie duszno od samego czytania. Zwłaszcza postać Gustawa sprawiała, że czułam się nieswojo. Jego...

Przeczytałam ale tylko dotrwałam do końca z 2 powodów:
1. książka noblisty więc należałoby przeczytać;
2. jak zaczynam książkę to ją kończę.
Wywołała u mnie mieszane uczucia i niejednokrotnie miałam wrażenie, że nie ogarniam zamysłu autora.

Przeczytałam ale tylko dotrwałam do końca z 2 powodów:
1. książka noblisty więc należałoby przeczytać;
2. jak zaczynam książkę to ją kończę.
Wywołała u mnie mieszane uczucia i niejednokrotnie miałam wrażenie, że nie ogarniam zamysłu autora.

Nie weszło.
Zdaję sobie sprawę, że przy werdykcie Komitetu Noblowskiego brzmi to jak bluźnierstwo, ale żadnego drgnięcia wewnętrznych strun u mnie nie było. Jestem niepocieszona.

Nie weszło.
Zdaję sobie sprawę, że przy werdykcie Komitetu Noblowskiego brzmi to jak bluźnierstwo, ale żadnego drgnięcia wewnętrznych strun u mnie nie było. Jestem niepocieszona.

Ktoś już trafnie napisał. Przerost formy nad treścią.

Ktoś już trafnie napisał. Przerost formy nad treścią.

Przerost formy nad treścią. Niepocieszony.

Przerost formy nad treścią. Niepocieszony.