Jacy jesteśmy, gdy porywają nas szpony Internetu? Stajemy się bardziej prawdziwi czy wręcz odwrotnie – tworzymy własne, wybujałe alter ego, które reprezentuje naszą osobowość w wirtualnej rzeczywistości? Jak bardzo zaciera się granica dzieląca nas od cyberprzestrzeni? Anna Janko poprzez swoją niezwykle wnikliwą obserwację, próbuje zrozumieć rozpędzony świat i jego szaleństwa. "Przeglądarka. Felietony poufałe" jest zbiorem tekstów o tym, co udało jej się dostrzec w cyberprzestrzeni, która jest odbiciem naszej rzeczywistości, nierzadko kończącym się czkawką.

"Ale internet to nie jest jakiś tam sobie zwykły wynalazek. To Genesis! Początek Nowego, Stworzenie Świata! Dziś nikt nie przewidzi, jak się potoczą losy ludzkości złapanej w sieć! To tylko Bóg jeden wie".

Pisarka nie ukrywa, że świat wirtualny jest również i dla niej bardzo kuszący. Ale jako dojrzała kobieta, potrafi dostrzec zagrożenia wynikające z kontaktu z nim. Podążając za autorką, analizujemy razem liczne fora, na których porusza się bolesną rzeczywistość, rozdrapuje rany, aby ktoś pomógł je zasklepić, choćby jednym słowem wyrażającym współczucie. W tym cybernetycznym świecie rzadko czujemy się samotni. Sieć jest rozległa, znikają bariery, wszystko wydaje się prostsze. I jakby mniej prawdziwe.

Tu wszystko można zlikwidować za pomocą jednego klawisza, albo zresetować i zacząć od nowa. Tu wszystko kusi.

Anna Janko pisze bardzo odważnie – jak na nowoczesną kobietę przystało – o sprawach, o których boimy się nawet pomyśleć, ale rozmawiamy tyle, że w Internecie. Dlatego nie brakuje tu historii smutnych, z gorzkim posmakiem, który mimo wszystko autorka przełamuje ciętym słowem, bawiąc czytelnika. Owszem, pani Janko nie pozostawia złudzeń, ale nie odbiera też nadziei. Książkę wypełnia wiele szokujących wyznań internautów, ale także samej autorki. To również wiele zabawnych anegdot, którymi pisarka darzy nas od pierwszych stron. Mnie najbardziej rozbawił dowcip o małżeństwie świętującym srebrne gody oraz 50 urodziny, którym to złota rybka obiecała spełnić po jednym życzeniu. Żona zapragnęła drugiego miesiąca miodowego, oczywiście z mężem, z kolei on poprosił o młodszą o 30 lat żonę. I tak też się stało, gdy złota rybka zamieniła go w staruszka, z 80-tką na karku.

Anna Janko po raz kolejny wyraźnie zakreśla swoją obecność w polskiej literaturze. Była już wielokrotnie nagradzana m. in. Literacką Nagrodą Gryfia czy też Warszawską Premierą Literacką za książkę Mała Zagłada. W wydanym przez Wydawnictwo Zwierciadło zbiorze jej autorskich felietonów, dała się poznać jako pisarka odważna i zdystansowana wobec otaczającej rzeczywistości, wykazująca się niezwykłym zmysłem obserwacji i ciętym humorem. Pisarka odkrywa w nich jeszcze więcej prawdy o sobie i tym co ją otacza.

Wytrawne oko pani Janko nie pozostawia złudzeń – świat wirtualny to często świat naszego alter ego, złudzeń i wylewu frustracji oraz próby odnalezienia się we wspólnocie. Jakiejkolwiek.
Czytałam dawkując, ostrożnie. Książka robi wrażenie ogromne. Ta kobieta i jej słowa – smutne? Raczej prawdziwe.

Tyle prawd w jednej książce, a tu życie toczy się dalej...

Jacy jesteśmy, gdy porywają nas szpony Internetu? Stajemy się bardziej prawdziwi czy wręcz odwrotnie – tworzymy własne, wybujałe alter ego, które reprezentuje naszą osobowość w wirtualnej rzeczywistości? Jak bardzo zaciera się granica dzieląca nas od cyberprzestrzeni? Anna Janko poprzez swoją niezwykle wnikliwą obserwację, próbuje zrozumieć rozpędzony świat i jego...