Totalnie nieobiektywnie: kocham Annę Janko. Nieważne, że nigdy się nie spotkaliśmy, że mijamy się w czasie i przestrzeni. Kocham ją i jej twórczość.
Mam wrażenie, że odczuwa świat tak jak ja. Do tego tak pięknie i celnie operuje słowami. Czytanie Finalistki to była totalna rozkosz.

Totalnie nieobiektywnie: kocham Annę Janko. Nieważne, że nigdy się nie spotkaliśmy, że mijamy się w czasie i przestrzeni. Kocham ją i jej twórczość.
Mam wrażenie, że odczuwa świat tak jak ja. Do tego tak pięknie i celnie operuje słowami. Czytanie Finalistki to była totalna rozkosz.

"Powietrze się składa z azotu, tlenu i lęku" - tak twierdzi bohaterka tej powieści, Hanka M. I chyba głównie o lęku jest to opowieść, lęku przed przemijaniem, starością, niedołężnością, chorobami, samotnością. Nawet fotografia dzieci przypomina tu o śmierci, bo przecież uwiecznionych na niej maluchów już nie ma, są dorosłe, żyją własnym życiem. Rodzice odchodzą, ale znikają też znajomi, bliscy, mija miłość, zmienia się ciało... Smutna to historia, bo nawet jeśli zdobywa się pierwszą nagrodę w konkursie, to czy to ocali od przeminięcia i zapomnienia? A jednak w tej szarej rzeczywistości są też chwile radości, jest humor, miejsce na ironię i nawet na Marka Aureliusza. Ciekawa rzecz.

"Powietrze się składa z azotu, tlenu i lęku" - tak twierdzi bohaterka tej powieści, Hanka M. I chyba głównie o lęku jest to opowieść, lęku przed przemijaniem, starością, niedołężnością, chorobami, samotnością. Nawet fotografia dzieci przypomina tu o śmierci, bo przecież uwiecznionych na niej maluchów już nie ma, są dorosłe, żyją własnym życiem. Rodzice odchodzą, ale znikają...

To kolejny tom opowieści o życiu Hanny, kontynuacja "Dziewczyny z zapałkami" i "Pasji według św. Hanki". Śmiem twierdzić, że można czytać ją niezależnie od znajomości treści dwóch poprzednich tomów. Osobiście, przeczytałam tylko pierwszy tom i sięgnęłam po trzeci. Może kiedyś przeczytam i drugi, czemu nie...
W " Finalistce" Hanna to już dojrzała pisarka i kobieta, która nigdy nie daje za wygraną. Jej dojrzałe życie pełne jest przeprowadzek, rozczarowań, przemyśleń i głębszych refleksji. Mimo przeciwności losu, wciąż trwa. Bywa szaleńczo odważna, czasem bezwstydna, zagubiona i wystraszona. Jest pełna emocji, ale wyznaje zasadę, że dopóki może dokonywać świadomych wyborów, to jej życie ma sens. Nawet wtedy, gdy się starzeje i trochę komplikuje to jej codzienność.
Treści nie zdradzę, jeśli chcecie dowiedzieć się z czym przychodzi zmagać się głównej bohaterce, to sami przeczytajcie książkę.

Oceniając, pochwalę za język powieści, który jest żywiołowy i bardzo plastyczny. Choć to lektura wymagająca zaangażowania od czytelnika, nie z tych do "połknięcia" w kilka godzin.
-POLECAM-

To kolejny tom opowieści o życiu Hanny, kontynuacja "Dziewczyny z zapałkami" i "Pasji według św. Hanki". Śmiem twierdzić, że można czytać ją niezależnie od znajomości treści dwóch poprzednich tomów. Osobiście, przeczytałam tylko pierwszy tom i sięgnęłam po trzeci. Może kiedyś przeczytam i drugi, czemu nie...
W " Finalistce" Hanna to już dojrzała pisarka i kobieta, która...

Dla mnie książki Ani Janko to w ogóle proza pisana poezja. Uwielbiam jej zabawę słowem, żaden opis nie jest za długi i nie ma tam przypadków. Do Dziewczyny z zapałkami, młodej Hani, wracałam naście razy. Ta książka rzeczywiście, jak ktoś niżej napisał, dojrzała, trochę już uderzająca w jeszcze kolejną strefę myśli. Z dużą wdzięcznością czekam na kolejną książkę Janko.

Dla mnie książki Ani Janko to w ogóle proza pisana poezja. Uwielbiam jej zabawę słowem, żaden opis nie jest za długi i nie ma tam przypadków. Do Dziewczyny z zapałkami, młodej Hani, wracałam naście razy. Ta książka rzeczywiście, jak ktoś niżej napisał, dojrzała, trochę już uderzająca w jeszcze kolejną strefę myśli. Z dużą wdzięcznością czekam na kolejną książkę Janko.

polecam

polecam

Książka raczej dla czytelników dojrzałych. Takich, którym już bardzo po drodze do 'Krainy Więdnącej Wiśni', którzy 'za młodzi na starość, za starzy na młodość'. Czytelniczki jeszcze dojrzewające mogą się poczuć zniecierpliwione i rozdrażnione dywagacjami autorki o przemijaniu, powolnej utracie kobiecych powabów, niedomaganiach i lękach kobiety starzejącej się. Książka odważna, do bólu ironiczna, która nie wdzięczy się do czytelnika przekonując go, że pięćdziesiątka to nowa trzydziestka. Ale też zbuntowana, chociaż i ten bunt jakby sam z siebie kpi... 'O, stara to ja dopiero będę, zobaczysz, szczylu, a jak zobaczysz, to się dopiero przerazisz: byłam tobą, będziesz mną! Jak ja będziesz, straszny i przerażony! Za momencik, szczylu!'

Książka raczej dla czytelników dojrzałych. Takich, którym już bardzo po drodze do 'Krainy Więdnącej Wiśni', którzy 'za młodzi na starość, za starzy na młodość'. Czytelniczki jeszcze dojrzewające mogą się poczuć zniecierpliwione i rozdrażnione dywagacjami autorki o przemijaniu, powolnej utracie kobiecych powabów, niedomaganiach i lękach kobiety starzejącej się. Książka...

Wciągająca, daje do myślenia. Maluje obrazy w głowie. Polecam.

Wciągająca, daje do myślenia. Maluje obrazy w głowie. Polecam.

Dzieło bezdyskusyjnie wybitne, refeksje głębokie a przede wszystkim szczere, czasem wręcz za szczere, czasem dotyka to dzieło nas w sposób który po prostu zaboli, autorka potrafi zadać nam ból, i wydaje się że one specjalnie się nami nie martwi. Czy ta książka to forma jej terapii, czy to dziennik z którego uzbierała to dzieło? Możliwe. Ilość bowiem refleksji jest tak ogromna że praktycznie można to dzioeł czytać przez cały rok. Język bogaty i giętki a jednak precyzyjny, czasem ostry jak skalpel.
Chwilami miałem poważne wątpliwości czy ta książka nadaje się dla mężczyzn, jest bowiem w niej tyle kobiecej refleksji, mężczyźni starzeją się trochę inaczej, obowiązują ich inne rodzaje tabu na te tematy. Ale jako mężczyzna uznałem że właśnie jak najbardziej, "Finalistka" daje mężczynom szanse poznania psychiki kobiecej. Ale czy można tę książkę dać w prezencie kobiecie, mamie, bratowej. siostrze? Tu nie jestem pewien, bowiem prezent jest za bardzo intymny i trudno bardzo będzie czytelnikowi nie odebrać go osobiście. Książka jest wybitna i w polskiej literaturze moim zdaniem unikalna, ale nie nadaje się na prezent, a już na pewno nie na prezent pod choinkę! Możliwe że część czytelników uzna że czytanie dzieła o śmierci i starzeniu się to nikomu niepotrzebna forma umartwiania się. Ceniłem jednak szczerość i odwagę wejścia, może z konieczności, w rejony dotychczas polskiej literaturze nieznane. Polska mentalnośćń nasza jest bowiem taka że pod dywan chowamy wiele tematów na czele ze śmiercią i seksualnością, nie mamy po polsku nawet na pewne tematy słów. Anna Janko rzuca temu wyzwanie. Mam nadzieję że wyzwanie to podejmą inni pisarze, ale trudno będzie dorównać autorce inteligencją, wyobraźnią i językową wirtuozerią.

Dzieło bezdyskusyjnie wybitne, refeksje głębokie a przede wszystkim szczere, czasem wręcz za szczere, czasem dotyka to dzieło nas w sposób który po prostu zaboli, autorka potrafi zadać nam ból, i wydaje się że one specjalnie się nami nie martwi. Czy ta książka to forma jej terapii, czy to dziennik z którego uzbierała to dzieło? Możliwe. Ilość bowiem refleksji jest tak...

Książka mnie zachwyciła. Czytałam ją z chłopakiem na głos, chociaż niektórych kobiecych punktów widzenia nie rozumiał to przyznał że autorka ma talent i ja się z nim zgadzam. No i a pro po, ta książka pięknie uchwyca różnice płci, naszą odmienność gatunkową.

Książka mnie zachwyciła. Czytałam ją z chłopakiem na głos, chociaż niektórych kobiecych punktów widzenia nie rozumiał to przyznał że autorka ma talent i ja się z nim zgadzam. No i a pro po, ta książka pięknie uchwyca różnice płci, naszą odmienność gatunkową.

Dobra książka. Trochę mi przypomina Davida Fostera Walleca. Sporo ironii, humoru, refleksji. Jest też sporo wątków romantycznych.

Dobra książka. Trochę mi przypomina Davida Fostera Walleca. Sporo ironii, humoru, refleksji. Jest też sporo wątków romantycznych.